Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Συντροφικότητα από Αίμα και Ατσάλι/part 7(τέλος β' μέρους)

Το αρχηγείο του Πάουλους, βρισκόταν στο υπόγειο ενός γκρεμισμένου πολυκαταστήματος.Η υπηρεσιακή ρουτίνα συνεχιζόταν κανονικά και αδιάκοπα. Οι αξιωματικοί υπηρεσίας ετοίμαζαν αναφορές, τα τηλέφωνα χτυπούσαν, οι γραφομηχανές κροτάλιζαν ελαφρώς ενοχλητικά και ο θόρυβος από τις μπότες των ανώτερων αξιωματικών, έτριζαν ασταμάτητα πατώντας επάνω στις σκόνες και τα συντρίμμια. Άπαντες είχαν θορυβηθεί εξαιτίας της στάσης και της κατάληξης του Όττο Σβάιγκερ. Ήταν αδιανόητο να χωνέψουν πως ο καλύτερός τους σκοπευτής, ένας ένοπλος Ες-Ες, θα πετούσε με θράσος το όπλο, βγαίνοντας μπροστά, πηδώντας από την μία πολυκατοικία στην άλλη για να σώσει έναν Ρώσο. Ήταν μία κίνηση σοκαριστική, μιας και κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος γι' αυτήν, μα ούτε και για τις κινήσεις των Ρώσων να τον υπερασπιστούν απέναντι στις γερμανικές βολές. Ήταν τόσο έντονες οι συζητήσεις, που είχαν ξυπνήσει σε ορισμένους το μίσος και την οργή για την προδοσία του, ίσως την στιγμή της μεγαλύτερης ανάγκης.

Μολαταύτα, οι φωνές διαμαρτυρίας, οι γραφομηχανές και τα νευρικά βήματα, κόπαζαν, σαν εμφανιζόταν στον διάδρομο ο Πάουλους, με την χλαίνη και τον γούνινο γιακά και το μονίμως συνοφρυωμένο πρόσωπο. Πάλευε να διατηρήσει τις καθημερινές του συνήθειες και όλη αυτή η αντιθετική αταραξία, δεν κουβαλούσε καμία συνοχή σε σχέση με την καθημερινότητα. Μετά την ρωσική αντεπίθεση, τίποτε δεν ήταν το ίδιο και ακόμη και εκείνοι που μέχρι τότε, κατόρθωναν να παραμείνουν χορτασμένοι, πλέον λιμοκτονούσαν.

Η περηφάνια είχε κλονιστεί, η αλαζονεία το ίδιο, ενώ ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι καταριούνταν πλέον τον Φύρερ. Κανείς τους μάλλον δεν είχε συνειδητοποιήσει, πως έφερε ο ίδιος το στίγμα του καταραμένου από την πρώτη στιγμή που είχε αναλάβει την εξουσία. Οι μέρες ήδη του Δεκεμβρίου είχαν γίνει μικρότερες και οι παγωμένες νύχτες μεγαλύτερες. Πάνω από τα κεφάλια τους απλωνόταν μία τρομερή, ψυχρή απεραντοσύνη, γεμάτη φωτεινά κρύσταλλα που κάποτε ονομάζονταν αστέρια.Ποιος θα το φανταζόταν πως αυτοί οι άνδρες βρίσκονταν στον δρόμο της καταδίκης για την ξεχασμένη ανθρωπιά τους; Η τρυφερότητα, η θλίψη και οι φωνές ενώθηκαν με την αίσθηση της δύναμης του αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους συμπολεμιστές. Μίας δύναμης όμως, μοιραία στη δύση της.

Μέσα από τα λαγούμια, τα βουνά από τούβλα και τα πέτρινα ερείπια, μέσα από τους άθαφτους νεκρούς, ακουγόταν ο θρηνητικός ήχος μίας φυσαρμόνικας, την οποία συνόδευε ένα εξίσου καταθλιπτικό τραγούδι από τους Γερμανούς στρατιώτες. Πολλούς τους ταλαιπωρούσε η μνήμη. Αχ, γιατί να έχει ο άνθρωπος μνήμη; Γιατί να γυρνά σε όλους τους τόπους φρίκης; Στα γκέτο και τα στρατόπεδα; Στους νεκρούς που κείτονταν μπερδεμένοι φρικιαστικά μεταξύ τους, με τα μάτια και τα στόματα ανοιχτά από τον τρόμο των τελευταίων τους στιγμών, άκαμπτοι από την παγωνιά, με τα κρανία τους ανοιγμένα και τα πόδια τους τυλιγμένα σε επιδέσμους και αλοιφές για τα κρυοπαγήματα; Γιατί αυτή η σατανική παραίσθηση να τους ταλανίζει; Ίσως για να διδαχθούν από τα λάθη τους, ίσως για να αναθεωρήσουν και να δουν την ουσία της ζωής, ίσως για να αηδιάσουν από το ανθρώπινο γένος και να βροντοφωνάξουν ένα Ποτέ ξανά, με φόβο να μην επαναληφθούν όλα αυτά μελλοντικά. Γιατί η ιστορία αποδεδειγμένα και μοιραία επαναλαμβάνεται.