Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Ο τελευταίος σταθμός; /part 2

Στη φωτό ο Αλεξ

Ένιωσε το κορμί του να τρέμει, ενώ με το δεξί του χέρι πάλεψε να καλύψει τα γεννητικά του όργανα. Ο Γουίλεμ αντιλήφθηκε την αμηχανία του και απέστρεψε το βλέμμα του. Τον ζύγιζε. Δεν ήταν βέβαιος αν μπορούσε να αφεθεί στα συναισθήματά του ρισκάροντας το κεφάλι του με αυτόν τον Εβραίο. Αν κάτι πήγαινε στραβά, θα τον σκότωνε την επόμενη στιγμή. Ήθελε όμως να φτάσουν σε αυτό το σημείο; Ακόμη δεν ήταν βέβαιος. Το ουδέτερα ψυχρό του ύφος θρονιάστηκε για ακόμη μία φορά στα μάτια του. Είδε έναν άνδρα αδύνατο, με μία ταινία στο αριστερό του χέρι που έγραφε Λαγκερφριζέρ. Ήταν ο κουρέας που μαζί με άλλους πέντε τουλάχιστον, θα ολοκλήρωναν την μετατροπή των νεοφερμένων σε κρατούμενους. Ο Χανς οδηγήθηκε κοντά σε έναν μακρύ πάγκο, όπου οι κουρείς, τραχύς και ανόρεχτοι, ξύριζαν κυριολεκτικά κάθε σημείο του σώματός τους. Κάθε λεπτό που περνούσε, η ταυτότητά του εξανεμιζόταν, η καρδιά του γέμιζε μίσος. Έφτασε στο σημείο, σχεδόν να ανατριχιάσει με τις ίδιες του τις σκέψεις. Εκείνος, ένα φιλήσυχο αγόρι, μία καλή και ρομαντική ψυχή, είχε ξεκινήσει να σκέφτεται τρόπους για να σκοτώσει τους βασανιστές του και αυτόν. Αυτόν που τόσο αδιάντροπα τον κοιτούσε, με εκείνη την αρρωστημένη λαιμαργία. Τα ατρόχιστα ξυράφια, περισσότερο τους ξερίζωναν τα μαλλιά, παρά τα κούρευαν. Έπρεπε όμως να το υποστεί και αυτό. Όταν ο κουρέας τελείωσε επιτέλους, σειρά είχε το τατουάζ. Πλέον είχε τον αριθμό 62002. Το Χανς Ντόνερ είχε σβήσει για τους Ναζί, μα όχι για τον ίδιο.

Μία γροθιά στην πλάτη, τον επανάφερε στην πραγματικότητα. Τώρα τον έσπρωχναν στην εφεκτενκάμερ, εκείνον και άλλους πενήντα τουλάχιστον. Στο εσωτερικό υπήρχαν πολλά ντους. Εκείνος θα μοιραζόταν το δικό του με ακόμη δύο. Εβραίοι και εκείνοι, μα για κάποιον λόγο ο Χανς δεν επιθυμούσε καμία επαφή για την ώρα με κανέναν. Είχε χάσει όλη του την οικογένεια σε μία μέρα, εκτός της Χέλγκα που είχε εξαφανιστεί. Πλέον ήταν σχεδόν βέβαιο για εκείνον πως δεν ζούσε. Μία κοπέλα ολομόναχη εκεί έξω, με τόσους θανάσιμους κινδύνους και μάλιστα Εβραία, δεν είχε σχεδόν καμία πιθανότητα. Εξάλλου, η έξοδος από το γκέτο ήταν αδύνατη σχεδόν. Πιθανότατα να είχε αφήσει την τελευταία της πνοή βασανιστικά. Τελειώνοντας το ντους, ένιωσε στο δέρμα του ένα ισχυρό ψέκασμα με ένα υγρό δύσοσμο, το οποίο έφτασε στις μασχάλες του και στη ηβική χώρα τσούζοντάς τον, εξαιτίας του κοψίματος από το κούρεμα.  Μισοβρεγμένος και νιώθοντας σαν σκυλί αδέσποτο, έφτασε στις αποθήκες των ρούχων στο Μπλοκ 27, ώστε να αρπάξει ένα ριγέ κουρέλι. Όσο καθυστερούσε, τόσο ήταν και το ξύλο που έτρωγε. Το χειρότερο κομμάτι ήταν τα τσόκαρα ή ξυλοπάπουτσα. Χειρότερα και από το βρώμικο πουκάμισο, το παντελόνι και το σακάκι από λινάτσα.