Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Σταματήστε να χορεύετε ο πόλεμος δεν τελείωσε/ part 4

Η λέξη ΄΄σπίτι΄΄ είναι πάντοτε ιερή και για τον Μπάλντερ πλέον, μία και μόνο τοποθεσία κέρδιζε τον τίτλο επάξια. Η μικρή, φτωχική μονοκατοικία στην Πολωνία που στα σπλάχνα της φιλοξενούσε την οικογένειά του. Το τραύμα στο κεφάλι, είχε επιφέρει ζημιές στο νευρικό σύστημα του σώματος, οι οποίες με τον καιρό και με μπόλικη προσπάθεια εκ μέρους του, λειαίνονταν. Αυτός όμως που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάρρωσή του, ήταν ο Γιόαχιμ που είχε φτάσει ως την Πομερανία. Με την βοήθειά του και υποβασταζόμενος, ξεκίνησε να μετακινείται μέχρι την τουαλέτα. Επίσης, αν συγκέντρωνε πολύ την προσοχή του, το σώμα του υπάκουγε στις διαταγές του. Σταδιακά, τον ίσιο δρόμο ακολούθησε και το χέρι του, πρώτα τα δάχτυλα και έπειτα με τον καιρό, κατόρθωσε να το λυγίσει.

«Ειλικρινά δεν χρειάζεται να ξημεροβραδιάζεσαι εδώ» είπε μία μέρα στον Γιόαχιμ που είχε αναλάβει έναν άτυπο ρόλο φυσιοθεραπευτή.

«Αρχικά, δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο να κάνω» διέκοψε την σκέψη του περιμένοντας την αντίδραση του Μπάλντερ που μειδίασε πλαγίως «Έπειτα, σε εκτιμώ και είμαι δεμένος μαζί σου. Σε νιώθω σαν στήριγμα. Ο πόλεμος, έκανε την ζωή μας μοναχική.Μοιάζει σαν να παλεύουμε καταμεσής ενός άγνωστου ωκεανού, που σαν θηρίο παλεύει να μας καταπιεί. Όταν έχεις παρέα σε αυτή τη μάχη, τα πάντα μοιάζουν ελαφρύτερα, λιγότερο σκοτεινά. Ελπίζω να μην σε έπνιξα με τα λόγια μου» τελείωσε και τον άκουσε να παίρνει μία κοφτή ανάσα.

«Πριν από εσένα, είχα τον αδερφό μου. Από τη στιγμή που τον έχασα, ένιωθα μόνος και ας βρισκόμουν μαζί με συμπολεμιστές και συμπατριώτες. Η μοναδική μου γνωριμία, ήταν ο Όττο. Ωστόσο, για κάποιον λόγο, μεταξύ μας υπήρχε πάντοτε υψωμένο ένα αόρατο τζάμι που μας κρατούσε σε απόσταση. Ίσως κατά βάθος να φοβόμασταν πως αν κοιτούσαμε ο ένας την άβυσσο του άλλου, όλο αυτό το σκοτάδι θα μας κατάπινε»

«Αλήθεια, πού πιστεύεις πως βρίσκεται τώρα;» ρώτησε ο Γιόαχιμ.

«Ειλικρινά; Πιστεύω πως θα φτάσει μέχρι το Κρεμλίνο. Αυτός ο άνδρας υπήρξε πάντοτε το κάτι άλλο. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, δυσκολεύομαι. Ομολογώ πως αρχικά ξαφνιάστηκα, σαν έμαθα για τη σωτηρία του Ρώσου και εκείνο το άλμα, μα όσο το σκεφτόμουν, έφτανα στο συμπέρασμα πως αυτό άρμοζε απόλυτα στον χαρακτήρα του και στα πιστεύω του» του απάντησε για να στραφεί ξανά προς το παράθυρο του δωματίου του και εκείνες τις γκρίζες και κιτρινωπές αποχρώσεις που έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό, ανάλογα με την ώρα.