Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Ο Πρώτος Απολογισμός/ part 7

Η Χέλγκα βρισκόταν μαζί με την Τσάρλη, η οποία τις τελευταίες μέρες ψυχολογικά τρέκλιζε. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο με χέρια τρεμάμενα. Οι μήνες είχαν περάσει και όπως ήταν φυσικό, καμία από τις δύο δεν είχε το παραμικρό νέο είτε από τον Γκαμπριέλ, είτε από τον Όττο. Σε αντίθεση με την περίπτωση του πρώτου, ο δεύτερος είχε γίνει διάσημος και αυτό αποτελούσε λόγο ισχυρό να νιώθει η Χέλγκα, πως ίσως ο καιρός της ειρήνης δεν θα αργούσε να φανεί. Δεν είχε περάσει στιγμή που να μην σκεφτόταν εκείνον τον ξανθό νεαρό που της είχε κλέψει την καρδιά και που η ιστορία του βρισκόταν σε όλων το στόμα τώρα πια. Δάκρυα κυλούσαν κάθε φορά που αναλογιζόταν τις δυσκολίες, το δύσβατο μονοπάτι που είχε διαβεί αυτό το ορφανό, κακοποιημένο αγόρι. Ήθελε να ουρλιάξει πως του άξιζε η ψυχική γαλήνη επιτέλους. Του άξιζε να αφήσει στην άκρη τα όπλα και να ζήσει ειρηνικά μετά από τόσα χρόνια.

«Τον αγαπάς πολύ» της είπε η Τσάρλη. Δεν ήταν ερώτηση, ήταν διαπίστωση.

«Μία ζωή μαζί την περάσαμε. Νιώθω σαν να έχουμε βαδίσει χέρι-χέρι αιώνες ατελείωτους δυστυχίας, φόβου και πόνου. Με πνίγει το άδικο. Θέλω να ζήσω επιτέλους μαζί του όλα όσα σαν άνθρωπος δικαιούμαι» τα χέρια της Τσάρλη τυλίχτηκαν γύρω από την λεπτή της μέση, όταν πρόσεξαν μία φιγούρα να κινείται προς το μέρος τους. Μέσα στο μισοσκόταδο δεν διακρίνονταν καθαρά τα χαρακτηριστικά της. Η Τσάρλη πισωπάτησε φοβισμένη. Η Χέλγκα στάθηκε ακίνητη στη θέση της, όταν επιτέλους αντίκρισε ένα πρόσωπο γνώριμο. Ήταν ο Χανς. Ο παιδικός της φίλος, το αγόρι που πάντοτε στεκόταν στο πλάι της, σε όλες τις δυσκολίες. Ο γλυκός της Χανς ήταν ζωντανός.

«Χανς!» τσίριξε όσο πιο σιγανά γινόταν. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, τα πόδια της κινήθηκαν προς το μέρος του, διαθέτοντας τα δικά τους αόρατα φτερά. Μπροστά στο θέαμα αυτό της τρελαμένης του παιδικής φίλης, η οργή εξανεμίστηκε. Γέμισαν αλμυρά ρυάκια και τα δικά του μάτια, σχεδόν έβηχε εξαιτίας της αδημονίας να την σφίξει στην αγκαλιά του.

Η Τσάρλη κοιτούσε τον ένοπλο νεαρό να τρέχει προς την μεριά της νέας της φίλης, εμφανώς μπερδεμένη. Είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως τίποτε δεν ήταν αυτό που φαινόταν σχετικά με την Χέλγκα. Πως υπήρχε πιθανότατα κάποια ανείπωτη ιστορία που βάραινε τους ώμους της.

«Νόμιζα πως δεν θα σε έβλεπα ποτέ ξανά!» ούρλιαζε η Χέλγκα χωμένη στην αγκαλιά του «Με το μυαλό μου έπλαθα εκατομμύρια σενάρια, όλα τους μαύρα, αρρωστημένα» τον κοίταξε ξανά βαθιά μέσα στα μάτια σαν να προσπαθούσε να απογυμνώσει την ψυχή του.