Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Δεν θα μείνει λίθος για λίθο/ part 1

΄΄Η ιστορία γραφόταν, ένδοξα ή άδοξα, ωστόσο το μελάνι που αφορά έναν πόλεμο, πάντοτε έχει το χρώμα του εβένου. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για Ρώσους σκαπανείς, που με θρυμματισμένα χέρια, τραβούσαν τις περόνες των χειροβομβίδων με τα δόντια. Για το πείσμα των Σιβηριανών που εξασθένισε σταδιακά τις γερμανικές επιθέσεις, για την ριψοκίνδυνη απόφαση του Τσουικόφ και του Ιωσήφ Φεντόροφ να αποσύρουν στρατεύματα από τον Τύμβο του Μαμάγιεφ, τοποθετώντας τα στον βόρειο τομέα με απόλυτη επιτυχία, για το διάσημο σπίτι του Παβλόφ και τις ηρωικές μάχες προκειμένου να κρατηθεί σε ρωσικά χέρια. Όλα αυτά, αποτελούσαν τα κούφια χρυσά γράμματα μίας ιστορίας ματωμένης. Πίσω από τις ένδοξες στιγμές όμως, κρύβονται πάντοτε θύματα, κρύβεται η θλίψη, κρύβεται η αρρώστια, η χαμένη ελπίδα και η καθημερινή Κόλαση Γερμανών και Ρώσων. Κρύβονται τα χιλιάδες νεαρά κορμιά και των δύο πλευρών σε έναν πόλεμο δίχως λογική. Κρύβονται τα αδειανά σπίτια που άφησαν πίσω, οι χωρισμένες οικογένειες, η προσφυγιά και τα δάκρυα΄΄

Ο Ιωσήφ είχε μεταβεί όπως ήταν αναμενόμενο στο Στρατηγείο του Τσουικόφ το οποίο διαρκώς κινδύνευε. Η ομάδα προστασίας τους ριχνόταν συχνά στην μάχη, παρά το γεγονός πως ο Ιωσήφ δεν επιθυμούσε να νιώθει ανώτερος ή αντικείμενο προστασίας. Οι περισσότεροι τον σέβονταν εξαιτίας του παρελθόντος φιλίας του με τον Στάλιν. Ο συνονόματος ήταν από τους λίγους ανθρώπους που ήξεραν καλά πώς να τον χειρίζονται. Ο Τσουικόφ ζήτησε την άδεια ώστε να μεταφερθεί ένα μέρος του Στρατηγείου στα μετόπισθεν, στην αριστερή όχθη του Βόλγα, ωστόσο, ο Ιωσήφ γνωρίζοντας πολύ καλά τον Στάλιν και τις διαταγές του, του ζήτησε να την ξεχάσει τη σκέψη. Με την 62η Στρατιά αντιμετώπιζαν πολλές φορές προβλήματα επικοινωνίας και ο Ιωσήφ νυχθημερόν σκεφτόταν τόσο τον γιό του, όσο και τον Ντίμα. Το τρίτο άτομο που σκεφτόταν παραδόξως, μα σε συνδυασμό με τα άλλα δύο, ήταν ο Όττο. Γνωρίζοντας τον συναισθηματισμό του Άλεξ, καθώς και τις αρχές του, δεν επιθυμούσε ούτε να φαντάζεται πιθανή συνάντηση των παράδοξων φίλων.

΄΄Αχ, αυτά τα δύο παιδιά σε συνδυασμό με τον Τόμας, θα με στείλουν εθελοντικά στα Γκουλάγκ, όπου θα αναζητήσω μόνιμη καταναγκαστική εργασία!΄΄ σκέφτηκε.

Ως πρώην Κομισάριος, καθώς εδώ και μήνες επιθυμούσε και είχε λάβει ενεργό, μαχητικό ρόλο, προσπαθούσε να έχει την προσοχή του συγκεντρωμένη σε ορισμένα γράμματα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, οι οποίοι κινδύνευαν να κατηγορηθούν μέχρι και για προδοσία ή αντεπαναστατικές ιδέες. Η πλειονότητα βεβαίως των στρατιωτών, έμοιαζε να έχει κρύψει κάθε προσωπικό συναίσθημα κάτω από τον μανδύα του σκοπού του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Φυσικά φοβούνταν την λογοκρισία, περισσότερο και από τους Γερμανούς. Το χειρότερο ήταν ο υποσιτισμός, σε σημείο που κάποτε ορισμένοι στρατιώτες έψαχναν στα σκουπίδια. Ευτυχώς υπήρχαν και πολλοί σκληραγωγημένοι, όπως ο Γκαμπριέλ, του οποίου οι αντοχές τόσο στο κρύο, όσο και στην έλλειψη φαγητού, ήταν εκπληκτικές. Όντας ένας από τους πιο σκληρούς, ελεύθερους σκοπευτές, είχε βάλει στοίχημα με τον Ζάιτσεφ*, πως μέχρι την ημέρα της Οκτωβριανής Επανάστασης, θα σκότωνε εκατόν πενήντα Φρίτσιδες. Τελικά ο μεγάλος νικητής, αναδείχτηκε ο Ζάιτσεφ για έναν περισσότερο, με αποτέλεσμα να κορδώνεται ορισμένες φορές δήθεν προκλητικά, μπροστά στον Σιβηριανό, την Αλεπού της Στέπας.