Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Οι βρικόλακες του Ζάππειου/part 2

Στη φωτό ο Μπάλντερ

Όταν άνοιξε εκ νέου τα μάτια του, βρισκόταν στριμωγμένος σαν τη σαρδέλα, μέσα σε ένα καμιόνι. Το κεφάλι του πονούσε, τα πλευρά του το ίδιο, ενώ το δεξί του μάτι, παρέμενε μισάνοιχτο και πρησμένο εξαιτίας των χτυπημάτων. Ευθύς αναζήτησε τον Πέτρο, φανερά ταραγμένος, μόνο για να τον αντικρύσει γερμένο στο πλάι, με την πλάτη του ακουμπισμένη σε έναν άλλο στρατιώτη, ο οποίος έμοιαζε εξίσου να καταρρέει από τις κακουχίες.

«Πετρή!» τον φώναξε και τον είδε να σέρνεται χτυπημένος προς το μέρος του και να κάθεται τελικά δίπλα του.

«Δεν επεδίωξα να είμαι ήρωας, ήθελα μονάχα να πάω σπίτι. Τους αγώνες μας τους δώσαμε σχεδόν ξεβράκωτοι και σταθήκαμε σαν τους Τιτάνες της ελληνικής μυθολογίας. Όταν οι Ιταλοί στα ορεινά είχαν ειδικές στολές και υπνόσακους, εμείς διαθέταμε μονάχα μία ματωμένη χλαίνη και μερικές κουβέρτες. Μας κόβανε τα ποδάρια το ένα πίσω από το άλλο, για βρεθούμε έτσι σακάτηδες, αποκλεισμένοι και πεινασμένοι. Δεν μας αξίζει...Δεν άξιζε στον Νικολιό ο θάνατος. Τώρα, ούτε που γνωρίζουμε για πού στο ανάθεμα τραβούμε πάλι» γρύλισε, καθώς το καμιόνι ανηφόριζε ώρες ολόκληρες τώρα.

«Είναι βόρεια. Είναι έστω βόρεια. Ένα βήμα πιο κοντά στην Κεφαλονιά. Πειραιά έτσι και αλλιώς δεν μπορούμε να πατήσουμε. Ελέγχεται από παντού και δεν μας βολεύει» προσπάθησε να δει το θετικό κομμάτι της ιστορίας δίχως να έχει ιδέα πως ανηφόριζαν για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας.

«Γρηγόρη, για πολλά χρόνια έπαιξες τον ρόλο τον καθησυχαστικό του μεγάλου αδερφού. Όμως και εμείς μεγαλώσαμε και πλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Δεν είμαστε ίδιοι όπως παλιά και το ξέρεις» του είπε ο Πέτρος αυστηρά «Κάποτε χαζολογούσαμε σαν έφηβοι σε ένα Βερολίνο που ετοιμαζόταν να μας ισοπεδώσει. Θυμάμαι ακόμη τα παιδιά από εκείνο το βράδυ. Δεν ξεχνώ μήτε πρόσωπα, μήτε ονόματα, όσο δύσκολα και αν είναι. Ο ένας νεαρός, ένα γλυκό παιδί, ήταν ο Χανς και ήταν Εβραίος. Οι άλλοι δύο ήταν Γερμανοί. Ο καστανός ονομαζόταν Στάινερ και ο ξανθός γίγαντας, ο μαραθωνοδρόμος που μπήκε στο στάδιο με τη φλόγα, ονομαζόταν Όττο. Τώρα όμως πες μου, θα τους έβλεπες με το ίδιο μάτι;» τον ρώτησε όντας σχεδόν βέβαιος για την απάντηση, όταν τον είδε να διστάζει και να δυσκολεύεται «Δεν σε καταλαβαίνω. Υπάρχει κάποιος λόγος που δεν απαντάς;» τον ρώτησε ελαφρώς πιο έντονα.

«Κοίταξε...ίσως και να...» προσπάθησε να του πει, όταν είδε τα μάτια του να γουρλώνουν, έτοιμα σχεδόν να βγουν από τη θέση τους.