Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Στα Γραφεία της NKVD/ part 4

Οι δύο μεγαλόσωμοι άνδρες της ΝΚVD, χαιρέτησαν φυσικά τον Ιωσήφ με μία κάποια τυπικότητα. Στον Άλεξ, έκαναν απλώς ένα αυστηρό νεύμα, κάτι σαν σιωπηλή σύσταση να τους ακολουθήσει. Αντάλλαξαν με τον πατέρα του ένα σύντομο βλέμμα και η πόρτα έκλεισε πίσω του. Τα συναισθήματά του ήταν ανάμεικτα. Είχε ακούσει για περιστατικά σκληρής ανάκρισης, ξύλου ανελέητου μέχρι ομολογίας του ύποπτου, αιματοκυλισμένα πατώματα και χίλια δύο άλλα κακά. Ήταν το δεύτερο πλήγμα στην ψυχολογία του μετά το περιστατικό άρνησης του Στάλιν, να τον απαλλάξει από την αιχμαλωσία. Βρισκόταν υπόλογος στην ίδια του τη χώρα γιατί δραπέτευσε από το Κολαστήριο του εχθρού και ευθύς αμέσως, αν και τραυματισμένος, ρίχτηκε ξανά στην μάχη με αυταπάρνηση, πράγμα που παραλίγο να του κόστιζε τη ζωή. Στα μάτια των ηγετών όμως, δεν ήταν ήρωας, παρά ένας προδότης και δειλός.

Φτάνοντας επιτέλους στα κεντρικά γραφεία, απολύτως σιωπηλός και σοβαρός, συνοδευόμενος από τους κομματικούς αξιωματούχους, το βλέμμα του διακριτικά σάρωσε το χώρο. Στο εσωτερικό της αίθουσας, τον καρτερούσε ακόμη ένα όργανο της ΝΚVD, το οποίο δεν ήταν καν πρόθυμο να τον αφήσει να καθίσει. Η πόρτα έκλεισε κοφτά, με έναν πάταγο πίσω του και οι δυο αξιωματούχοι που τον είχαν συνοδεύσει ως εκεί, στάθηκαν επιβλητικά και ευθυτενείς πίσω του, αποπνέοντας μία επικινδυνότητα, ή ίσως μία ενδόμυχη, άγρια διάθεση για τιμωρία στο πρώτο παραστράτημα.

«Αλεξέι Φεντόροφ» πήρε τον λόγο ένας μεγαλόσωμος άνδρας, με πολιτικά ωστόσο ρούχα «Γνωρίζεις φαντάζομαι πως ήδη από τις 28 Ιουνίου, ο Σύντροφος Στάλιν έχει εκδώσει ξεκάθαρες διαταγές, απέναντι σε όλους τους Σοβιετικούς στρατιώτες που συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς. Θα ήθελες να μας επαναλάβεις εδώ, φωναχτά αν έχεις την καλοσύνη, τα λόγια του;» έσταζε κυριολεκτικά από ειρωνεία και το σαγόνι του Άλεξ σφίχτηκε σε τέτοιο βαθμό, που με σιγουριά θα έσπαγαν τα δόντια του. Τα χέρια του έκλεισαν σε γροθιές, ωστόσο άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Έπρεπε να μάθει να ελίσσεται, ήταν απαραίτητο.

«Οι προδότες που τρέπονται σε φυγή για να γλιτώσουν, πρέπει να τιμωρηθούν αμέσως μόλις επιστρέψουν και κατά το μεσοδιάστημα, θα πρέπει να τιμωρούνται και οι οικογένειές τους» ξεροκατάπιε.

«Μάλιστα. Την διαταγή υπ' αριθμόν 227, που εκδόθηκε ένα μήνα μετά περίπου, την γνωρίζεις; Μίλα!» του ούρλιαξε κατά πρόσωπο.

«Ούτε ένα βήμα πίσω» πρόφερε ο Άλεξ κοιτώντας τον ατσάλινα στα μάτια.

«Σαφώς, Φεντόροφ» ολοκλήρωσε εκείνος, όταν ο νεαρός ένιωσε ένα τσούξιμο στην πλάτη τόσο επώδυνο, που σχεδόν του κόπηκε η αναπνοή. Κανείς δεν του είχε εγγυηθεί πως θα γλίτωνε τα μαρτύρια. Την ζωή του πάλι ίσως, έπειτα από την παρέμβαση του πατέρα του. «Άκουσε λοιπόν να δεις, καθώς πολλά έχουν παρατηρηθεί κατά καιρούς, από ανίκανους αξιωματικούς, μέχρι στρατιώτες που μένουν με τα εσώρουχα, ανεμίζοντάς τα έπειτα ως λευκές σημαίες. Αυτοί όλοι, οφείλουν να εξοντώνονται με μία σφαίρα στον κρόταφο, ή όπου άλλου τους βρει. Έγινα κατανοητός;» τον ρώτησε όταν ακόμη ένα χτύπημα, τον έφτασε στο σημείο να φτύσει κυριολεκτικά πηχτό, άλικο αίμα μέσα από το στόμα του.