When Angel Run Into the Devil (COMPLETED)

PART XXXI: THE HEARTACHES THAT IS ENGRAVED

[ DEVI's POV ]

"Dr. Kyorsch" tawag sakin ng kaibigan kong Doctor
"I think you should talk to your Mom" ika niya pero tulala lang ako
"Okay naman siya diba?" cold kong sabi
"I can't guarantee that. Kaya naman ikaw dapat magtaning niyan sa kanya."
"Wag nalang" ika ko
"Alam ko naman na, nag-aalala ka sa kanya eh. Hmm" usal niya
"It's been days ng magising na siya but you haven't talk to her."
"Di mo nga rin siya dinadalaw kahit dito kapa nagtratrabaho."
"I know wala akong karapatan na sabihin to sayo, pero sa tingin ko, kung ano man ang di niyo pagkakaunawaan ng Mom mo, ay dapat niyong pag-usapan." dagdag pa niya
"Kasi, in the end, you're still his son...and she's still your mom. You're still a family." ika pa niya sabay tinapik ang aking balikat
Naglalakad na ako ngayon sa hallway. Nang maalala ko ang mga araw at gabi na palagi lang akong nagbabantay kay Mom. She's been sleeping for almost two days epekto ng anestesia.
I really prayed that time na sana magising na siya. Pero ng magising na siya ay diko magawang lumapit sa kanya. Nakatingin lang ako palagi sa malayo.
"Kuya Devi" usal ng pamilyar na boses sa akin
"Zek...Zekailah?" pagtataka kong sabi
"What are you doing here?" tanong ko
"Ahhmm. Nandito kami para dalawin si Tita Lexie" usal niya dahilan na ikinakunot ng aking noo
Mabilis akong naglakad papunta sa room kung saan nagpapahinga at nagpapagaling si Mom.
"What are you doing here!" inis kong sabi nang makita ko si Dad na nakatayo habang hawak-hawak ang kanang kamay ni Mom and umiiyak pa si Mom.
"A...anak...My baby." maluha-luhang sabi ni Mom dahil sa nakita niya na rin ako sa wakas
"Son." usal din ni Dad
I come closer to them.
"Bakit pa kayo nagpunta dito Dad?"
"Kaya ba kayo nagpunta dito para tignan kung gaano na kalala si Mom!" galit kong sabi
"Anak Devi" hikbi na saad ni Mom
"Wag kang mag-alala Dad, she will live longer because I already fix her heart that you broke."
PAKKKKKKKKKKKKKKKKKK
Isang malakas na sampal ang tumama saking pisngi. Dahilan na ikinabigla ni Mom at ni Zekailah
"Wala kang karapatan na pagsabihan ako ng ganyan!" galit na saad ni Dad
"Ha.hahahaha" tawa ko
"Bakit? Mali ba ako?" usal ko na may nakakainis na mukha
"Oo...mali ka anak..." mahinang sabi ni Mom
"He's here to say sorry...At napatawad ko na siya."
"Wow! Mabuti naman pala kung ganun.Hahahaha" patawa kong sabi kahit sobra na akong nasasaktan
"Ako lang naman pala ang naging kontra bida dito." ika ko pa
"Anak...I'm sorry..."
"Hay! Bakit pa kasi ako nagpunta dito eh. Hahaha nakakatawa naman" usal ko at sabay na lumakad
"Anak...Devi...I miss you. I missed you so much" hikbing saad ni Mom
"Namimiss?" ika ko at tumingin ulit sa kanila
"Total nandito naman kayo, may gusto akong itanong sa inyo." imbit ko
"Nung, mga panahon na...nag-aaway kayo at nung... araw na you both decided to separate..." pautal-utal kong sabi
"Minsan ba, naisipi niyo rin ako. I mean, did you also think of considering me? My feelings. Naisip niyo rin ba na...nasasaktan ako..o wala?" usal ko dahilan na bumagsak ang mga luha mula saking mga mata.
"I was just a kid...that time. Nung naghiwalay na kayo..naisip niyo rin ba ako? Kung ano nalang ang gagawin ko...o...ano nalang ang mangyayari sakin. Kasi, I am your son." ika ko habang patuloy sa pagpatak ang aking mga luha
"I'm sorry anak.Huhuhuhu" hikbi na saad ni Mom habang si Dad ay nakaupo lang
"Nung iniwan niyo ako Mom, naisip niyo man lang ba na...nalulungkot ako..natatakot ako?" iyak kong sabi
"Nung nagdesisyon kayo Dad, na bumuo ng bagong pamilya, naisip niyo man lang ba...na...nasasaktan ako..nalulungkot ako?"
"Huuuuuu" buntong hininga ko dahil sa sobrang bigat na ng aking nararamdaman ngayon
"Minsan naiisip ko nalang na, bakit paba ako isinilang sa mundong to, kung wala naman palang mag-aalala sa feelings ko."
"Ano ba ako sa inyo? Bunga lang ba ako ng kamalian? O ginawa niyo lang ba ako kahit di niyo mahal ang isa't-isa? Kaya, wala kayong pakialam sa nararamdaman ko? Kaya niyo ako iniwan ng mag-isa?" malaemosyonal kong sabi dahilan na umiiyak narin si Zekailah
"No anak. Mali ka...binuo ka namin ng Dad mo dahil mahal namin ang isa't-isa kaso nga.." hikbi na saad ni Mom
"Nagkamali ako" usal ni Dad
"I fell out of love to your Mom."
"Kaya hinayaan niyo ako. Kaya bumuo kayo ng bagong pamilya." kalma kong sabi habang mabilis na pumapatak ang aking mga luha
"Kung alam niyo lang! Kung alam niyo lang..." naputol kong saad dahil sa napahagulhol nalang ako sa iyak
"Kung alam niyo lang...kung gaano ko kayo mamimiss" hikbi kong saad habang pumatak ang aking mga luha
"Patawa...huhuhu...patawarin mo ako anak. Patawad kung iniwan kita. Sorry...Naging mahina ako...huhuhu" hikbi na saad ni Mom
"Kung alam mo lang din anak...sobra kitang namimiss. Halos araw-araw. Halos gabi-gabi. Umiiyak akohhh hu. Kasi alam kong..natatakot ka...kasi alam kong...nalulungkot ka."
"Kaso lang...mag pinairal ko ang sakit na nararamdaman ko nung nagawa sakin ng Dad mo na magloko. Kaya nakalimutan kita. Nakalimutan ko na..huhuu..na may anak ako na napabayaan huhuhu." hikbi ni Mom
"Pero huli na..nung narealize ko yun. Kaya diko na magawang lumapit sayo. Dahil nahihiya ako anak.."
"Hahaha" tawa ko
"Ang sabihin mo...tulad kalang din ni Dad. Sarili niyo lang ang iniisip niyo. Sarili niyong kaligayahan. Kasi...bumuo karin ng ibang pamilya diba?" iyak kong sabi
"Mali ka anak...huhuhu"
"Parehas lang kayo ni Dad!"
"Noon nangarap ako na maging Doctor kasi sabi niyo masakit ang puso niyo. Kahit ang gusto ko ay maging isang sikat at magaling na painter pero binalewala ko yun. Kasi nangako ako sa inyo eh."
"Pero nung nakita kita ulit na masaya...kasama ang ibang tao at tinawag ka pang Mom...dun ko narealize na.."
"It just your excuse. Kaya ka umalis di dahil may masakit sayo kundi dahil gusto mong takasan lahat-lahat at isa na ako dun Mom."
"Kaya nagsikap ako. Nagsikap ako na maging isang doctor so that pag nagkita tayo, I can prove you na kinaya ko. I can prove to you both...na kaya ko na wala kayo."
"At ngayong ganap na akong doctor...Akala ko...mananalo ako sa inyo. Akala ko magiging masaya ako. Pero talo parin ako." hikbi kong sabi
"Anak...alam kong sobra ka naming nasaktan...kaya naman sana..."
"Bakit ba palagi niyo nalang akong sinasaktan! Bakit ba!" sigaw ko dahil sa galit at poot na aking nararamdaman
"Anak...Devi..I am so sorry...huuuhuhu..." "Patawad anak" sabay na usal ni Dad at ni Mom
"Sana noon niyo sinabi sa akin yan..baka sakaling mapatawad ko pa kayo."
"Anak please..." imbit ni Mom
"Sorry din, pero I can't forgive you. Kasi, yung sakit na nararamdaman ko....di na mawawal yum..eh..Nandito na yun sa puso ko. Nakaukit na."
"The heartaches is already engraved in my heart." hikbi kong sabi sabay tinuro ang aking puso
"Sana maging masaya kayo. Maging masaya kayo sa bago niyong pamilya." imbit ko
"Wala akong ibang pamilya anak..Ikaw lang...Ikaw lang ang pamilya ko huhuhu" usal ni Mom
"Sinong niloloko niyo Mom...di napo ako yung batang iniwan niyo noon na walang kamuwang-muwang." usal ko
"Maniwala ka sa akin anak. My baby..please.."
"Mommy huhuhu"
Hikbi ni Devian na kakarating palang kasama ang isang lalaki na nasa tingin ko ay isang College Student. Siguro ito ang batang nakita ko noon years ago. Nung una kong nakita si Mom pagkatapos niya akong iwan.
Agad tumakbo si Devian kay Mom at niyakap niya ito ng mahigpit.
"Paano ba yan, andito na ang pamilya mo Mom, saan paba ako lulugar?" ika ko sabay na tumalikod sa kanila
"No...huhuhu..." hikbi na saad ni Mom
"I'm sorry..I need to go. Marami pa akong dapat gaw---"
"Hindi ka aalis!" sigaw ng lalaki na anak ni Mom
"Alam kong wala akong karapatan na makisawsaw sa usapan ninyo na magpapamilya..but I can't stand seeing my Mom crying. Again." imbit ng lalaki dahilan na napatigil ako sa paglalakad
"I can't stand seeing her again crying because of you. Tama ka. May bago ngang pamilya ang Mom mo..pero kahit kailan alam kong ikaw lang naman ang tinuring niyang pamilya."
"Kaya naiinggit ako sayo eh. Kasi may ina kapa na iniiyakan ka gabi-gabi. Eh ako, isa lang naman akong paslit noon na nangangailangan ng aruga ng isang ina" he uttered seriously dahilan na humarap ulit ako sa kanila
"You're his son right?" I asked him with a lot of thoughts in my mind
"No!" ikli niyang saad dahilan na ipinagtataka ko kasi alam kong siya yung bata na tinawag si Mom na Mom niya
"Anak ako ng pasyente ng Mom mo. Pero my mom died. Di niya kinaya ang surgery. Your mom adopted me. She treat me as her real son...but everynight I saw her crying..while hugging your picture. Everytime I see her crying, I just realized that, I can't be his son." patuloy niyang sabi
"Kaya naiinggit ako sayo eh." he added
"Hahaha." tawa ko
"Magaling pala. Kasi nagawa mong mag-alaga ng ibang mga bata samantalanv sarili mong anak dimo nagawang alagaan." ika ko
"Anak Devi...alam kong---"
"Stop it! This is just nonsense" ika ko at lalabas na sana ng bigla nalang may humawak sa aking white robe
"Why are you making my Mom cry?"Hikbi na saad ni Devian habang hawak-hawak ang aking uniform
"Itong batang to, inalagaan mo rin ba siya kasi, wala narin siyang ina? Anak din ba siya, ng pasyente mo? At binilin sayo?" ika ko na patuloy ang pagpatak ng aking mga luha sabay akong lumingon kay Mom na patuloy sa paghikbi
"No." biglang sabi ni Devian
"Mommy Lexie, didn't take a good care of me because my mom is ill. My mom take care of me kasi, Kasi di alam ng tunay kong Mama na...na may anak siya. She can't accept the fact that, She had a son. " hikbi na saad ni Devian na ikinabigla ko he's just 6. Masyado pa siyang bata para sa ganitong mga pangyayari
So Devian already know na di siya anak ni Mom. Nang makita ko siyang umiiyak habang nakahawak ang maliliit niyang kamay saking white robe ay para ba akong natusok ng matulis na bagay.
"Di matanggap ng Mom ko na may anak siya. Kaya ipinaalaga niya ako kay Mommy Lexie. Kasi di niya alam ang gagawin niya. At naiintindihan ko ang tunay kong Mama, kung bakit di pa niya kayang tumayo na maging Mama ko." hikbing saad ni Devian
I can feel his pain. Nakikita kong magkaparehas kami ni Devian ng nararamdaman.
"Mommy Lexie loves you so much kuya Devi. And I know my mom also loves me so much." Devian added
Nang diko na mapigilan ang aking sarili dahil sa galit at lungkot ay dahan-dahan ko ng inalis ang pagkakahawak ni Devian sa aking uniforme dahil sa gusto ko ng umalis sa room na ito ngayon dahil diko na kaya ang sakit na aking nararamdaman.
Nang maalis ko na ang pagkakahawak ni Devian sa akin ay agad na akong tumalikod sabay pumatak ang luha saking mata.
"Kuya Devi, Please don't leave" usal pa ni Devian na umiiyak at pahinto ako saglit
"My mom is nowhere to seen. My mom left me now. I can't find her." ika niya
"Pero nung naiwan ako sa mag-isa sa Jollibee..you helped me find my mom. You find my mom." ika niya dahilan na ipinagtataka ko
"You bring my mom to me. huhuhu and I was really happy nung makita ko siya ulit. Kaya naman...please...bring my mom back again...huhuhu" iyak niyang sabi
"What did you say?" I asked him out curiousity, sabay na tumingin ulit ako sa kanya and I looked at his sweet eyes na ngayon ay may maraming mga luhang pumapatak.

~ TO BE CONTINUED ~