When Angel Run Into the Devil (COMPLETED)

PART XXIX: LOVING YOU WAS HARD

[ ANGEL's POV ]

Napanganga ako saking nakita. Di ako makapaniwala. Bakit niya pinaint si Madame Lexie. Out of curiousity ay naghanap pa ako ng ibang motibo kung bakit kaya pininta ni Devi si Madame Lexie.
Lumabas ako ng kwarto ni Devi at pumunta ako sa isang kwarto niya. Tinignan ko ang iba pang mga paint dun at wala na akong nakitang paint na mukha ni Madame Lexie.
Napaisip ako na baka yun lang isa ang pinaint niya pero nagtataka talaga ako kung ano dahilan at kung paano nakilala ni Devi si Madame Lexie.
Nang may nakita akong isang maliit na drawer na natatabunan ng kurtina. Diko alam na meron palang drawer na nakatago rito siguro dahil sa natatabunan nga ito ng kurtina.
I opened na Cabinet at nang mabuksan ko ito ay may nakita akong mga nakarolyo na canvas at may nakita rin akong isang lumang box.
Kinuha ko ang mga nakaroloyo na canvas at pati na ang lumang box. Nang tignan ko na ang mga nakarolyo na canvas at napanganga ako saking nakita.
I saw Madame Lexie's face. Tinignan ko rin ang iba pang nakapaint sa canvas at si Madame Lexie din ang nakapaint rito.
"Hindi kaya----" usal ko at napaisip ng malalim
Nang buksan ko ang lumang box ay dun na ako naliwanagan sa king mga katanungan. Marami akong nakitang pictures ni Madame Lexie kasama ang isang bata.
And it was Devi.
Si Madame Lexie ang Mom ni Devi na kinaiinisan niya. Si madamae Lexie ang Mom niya na namimiss niya. Ilang minuto bago nagsink in sa utak ko ang mga nasakaihan ko.
Kaya pala nung sa ospital ay bigla lang siyang umalis ng dumating si Madame Lexie. Ibib sabihin kaya rin siya wala sa sarili niya nitong mga nakaraang araw dahil nakita niya ulit ang Mom niya.
_________________
Bumalik ako sa kwarto ni Devi habang dala-dala ang lumang box at ang mga canvas painting. Tulog na tulog parin si Devi siguro dahil masama parin ang pakiramdam niya. Umupo ako sa kama niya at tinignan siya.
Dinampi ko ulit ang aking kamay sa ulo niya upang alamin kung mainit parin ba siya. Pero kaunti nalang init niya di tulad nung una.
I held his hand tight.
"Kaya ba tayo pinagtagpo ulit ng tadhana Devi....para makita mo ulit ang Mom mo?" usal ko sa kanya habang tulog siya
___________________
"Salamat po kuya" pasasalamat ko sa lalaking nagdala ng aking kotse
Agad na akong sumakay sa aking kotse at inilagay ang lumang box at mga canvas painting ni Devi.
Sa isip-isip ko kailangan ko itong sabihin kay Madame Lexie. Ayaw ni Devi na makipag-ayos kay Devi pero alam kong si Madame Lexie ay nasasabik na siyang makita si Devi.
Sasabihin ko rin kay Madame ang lahat ng ito pag okay na ang lahat.
Iniwan ko muna si Devi para bumili ng gamot saglit dahil sa naubusan na siya ng gamot at mga pagkain nalulutuin ko para kay Devi. Nagtext narin ako kay Dr.Alexander na di ako makakapasok. Kaya maaalagaan ko si Devi ngayon.Nang makabili na ako ng gamot ay agad na akong bumalik sa bahay ni Devi.
"Huh? Kanino to?" usal ko ng may napulot akong isang bola na pambata sa lupa
"Wala naman to kanina huh? Saan ba ito galing?" usal ko
"That's mine" usal ng isang batang napakagwapo na kasing edad ni Devian
"Hi" ngisi kong sabi sabay inabot ang bola niya
"What are you doing in my dad house?" usal ng bata dahilan na nabitawan ko ang aking mga pinamili
"An...anong..." utal kong sabi
"Sin...sinong dad mo?" kalma kong tanong
"My dad Devi." magiliw niyang sabi
"Levi! Baby! Where are you? Levi?"
Tawag ng isang pamilyar na boses sa batang aking kaharap. And then I just saw her inside Devi's house. Kasi nga glass wall ang bahay ni Devi.
Nagmakita ko siya agad pumatak ang mga luha mula saking mata. It was Ms.Yeelen. Nang papalabas na siya mg bahay ay agad akong tumakbo papunta sa aking kotse.
"Levi...what are you doing here?" tanong ni Ms.Yeelen sa anak niya habang ako ay nakatingin lang sa kanilang dalawa
"Let's go inside. Daddy Devi wants to see you."
"Ok Mom. Hehehe."
"Yehey! Let's take a good care to daddy okay?" masayang sabi ni Ms.Yeelen sa anak niya dahilan na napahagulhol ako sa iyak
And then naalala ko ang dahilan kung bakit nga pala di pwedeng maging kami ni Devi noon at hanggang ngayon.
Agad kong pinaandar ang aking kotse at nagpaharurot ng takbo. Nagmamaneho ako ngayon sa akinv kotse na umiiyak.
"Huuuuuuhuuuuuuhuuu" hikbi ko at dahil sa hindi na ako makahinga dahil sa pag-iyak ay agad kong hininto ang aking kotse sa tabi ng daan
"Sh*t!" sigaw ko sabay napasuntok sa manebela ng aking kotse
"Ang tanga-tanga mo talaga Angel eh no! Paano mo nakalimutan na may Ms.Yeelen na pala si Devi huh? Simula pa nung una at hanggang ngayon...may Ms. Yeelen na siya! At ngayon may anak na rin sila" hikbi kong sabi
"Huuuuuuuu.Ang tanga mo talaga Angel! Sobra! huhuuuuuuu" iyak ko
"Kainis! Nakakainis ka Devi! Bakit ba kasi kailangan pa nating magkita sa tinagal-tagal na panahon. Huhuuuuuu."
"Bakit ba palagi mo nalang akong pinapaiyak Devi!"
"Bakit ba kasi palagi mo nalang akong pinapaiyak Devi!"
"Bakit ba ang hirap mong mahalin Devi? Huh? Huhuhu...Why is it so hard loving you? huhuuhu"
"Ang sama-sama mo talaga huhuhu you're a devil!"
"Bakit kailangang.....mo pa akong saktan kung saan handa na sana akong sumugal sa iyo?"
"Bakittttttttttttt?"
Tanging sambit ko lang habang napahagulholnsa iyak. Nang bigla nalang bumuhos ang malakas na ulan. Kaya mas lalo akong nalulungkot. Umiyak ako ng magdamag sa loob ng kotse habang patuloy rin ang pagbuhos ng ulan.
Mas lalo akong nalungkot ng naalala ko ang nabasa ko sa aking test result kanina nung pauwi na ako sa bahay ni Devi.
Lumabas kasi ito sa aking bag kaya binasa ko nalang din para malaman ko ang dahilan kung bakit nalang palagi akong nakakaramdam ng sakit ng ulo, nasusuka ako, nahihilo at nagblublur ang aking paningin.
Matapos ko iyon na mabasa ay napahagulhol ako sa pag-iyak. I was positive with Gluocoma. Yung sakit na dinanas ng kapatid ko dati.
"Bakittttttttt!? Bakit sakin nalang lahat!? Bakit ako? Bakittttt?"
_____________________
Minamaneho ko na ngayon ang aking kotse na nakatulala lang. Diko na kasi alam kung ano ang gagawin ko. Dahilan na inabot na ako ng gabi sa kakaiyak.
Umuwi ako sa bahay ni Madame dahil ayaw kong umuwi sa bahay dahil baka mag-aalala at magtaka sina Lola, Lolo, Mama, Papa at Aedelle.
"Ouh! Ms.Angel gabi na huh?" pagtatakang tanong sakin ng guard ni Madame
Binuksan na ng guard ang gate at  pumasok na ako
Pagpasok ko sa bahay ni Madame ay naabutan ko si Madame na nanonood pa ng paborito niyang show about healthy lifestyle.
"Madama Lexie" mahina kong sabi
"Ouh!Angel? Why are you here?" pagtataka niyang sabi
"Madame...huhuuuuuu" usal ko sabay napasubsub nalang kay Madame at umiyak ng umiyak
"What happen to you?" she ask
"Huhuhuhuuuuuuuuuhuuuu" tanging hikbi ko lang
"Tell me Hija" she said
Ang dami-dami na ngayong gumugulo sa aking isip. Diko na alam kung ano ang aking gagawin. Sobra na akong nalilito.
"Ayaw ko na madame. Suko na ako. huuuuuu"
"No Hija. You have me. You have your family. You have Devian." she said at mas lalo pa akong naiyak
"Ang dami-dami kong kasalanan sa mundng ito kaya nangyayari sakin to eh..." iyak kong sabi
Halos isang oras din akong umiyak sa piling ni Madame. Matapos ang ilang oras na pag-iyak ko ay agad na akong umakyat sa kwarto ni Devian. Because Devian always makes me strong and happy.
Pagpasok ko sa kwarto niya tulog na siya. Tumabi ako sa kanya niyakap siya ng napahigpit habang pinipigilan ko na wag lumabas ang aking boses sa pag-iyak.
"Ate Angel"
Usal ni Devian. Diko alam na nagising pala siya.
"Did I wake you up?" usal ko habang pinigilan ang sarili na humikbi
"No. Kanina pa ako gising."
"hmm"
"I saw you crying while my Mommy is hugging you" he utter
"Huhuhuuuuhuhuuu"
"Why are you crying ate?" he ask me again dahilan na napahagulhol nalang ako sa pag-iyak at niyakap siya ng mahigpit
"I'm sorry Devian. I am very sorry. Sana mapatawad mo ako.huhuhu" hikbi kong sabi
"Bakit ka humihingi ng sorry Ate Angel?"
"Sorry..huhuhu..Gusto ko lang naman takasan ang lahat ng worries ko sa buhay ko eh...huhuhu"
"Ateeee" usal ni Devian na naluluha narin
"Can you hugged me tight Devian? Gusto ko lang sumaya kahit ngayong gabi lang?"
I utter and gaya ng sabi ko Devian hugged me tightly. And akala ko sasaya ako pero mas lalo pa akong nalulungkot.
Sa isip-isip ko ayaw ko ng maging pabigat sa lahat ng tao.

~ TO BE CONTINUED ~