I Met Him In The Dark ✔️

CHAPTER EIGHT

CHAPTER EIGHT

"Thank you."

"I don't think I deserve your 'thank you.' Nahuli pa rin ako ng dating."

I pursed my lips and avoided his gaze. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman. Nahihiya ako sa kaniya kasi alam niya ang nangyari.

I prayed so hard that someone will arrive to save me and he goes there. Muntik akong mababoy ng dalawang beses or worse mamatay, I should still be thankful pero labas sa ilong ang pagbibigay ko ng pasasalamat. I am still raped. Parang sobrang hina ko. I didn't able to protect myself; I was helpless.

Gusto kong makulong ang mga nambaboy sa akin pero natatakot ako. Paano kung balikan ako ng pamilya nila? How can I go to school if they will find out about it? I feel like my schoolmates will be disgusted of me if they find out.

Nag-angat ako ng tingin nang muling magsalita ang lalaki sa tabi ko.

"You should tell this to your family," saad niya. Tama siya pero natatakot ako. I don't know how will I say this to my mom and to my dad. "Let me take you home."

Hindi ako umimik at sumama na lang sa kaniya. Somehow I feel safe with him. He save me earlier at hindi naman niya siguro ako gagawan ng masama. Wala na naman sigurong mangyayari pa sa aking hindi maganda. Sana..

Iika-ika pa akong maglakad dahil masakit ang pagitan ng binti ko kaya mabagal lang kaming maglakad. Ramdam ko ang pagtingin sa akin ng kasama ko pero hindi ako bumabaling sa kaniya. Nahihiya pa rin ako. I know that I am the victim but I can help but to be ashamed of what happened to me.

Sira na ang blouse ko at para matakpan iyon ay isinarado ko ang binigay niya sa aking jacket. Inayos ko rin ang buhok ko. Kahit nakakahiya ay hiningi ko rin sa kaniya ang dala niyang bottled water para ipanlinis sa natuyong dugo sa binti ko.

Nang makarating sa amin ay nakita ko sa labas ng bahay si mama. I easily felt nervous when our eyes met.

"You'll be fine."

Nabaling ang paningin ko sa kasama ko at seryoso itong nakatingin sa akin.

Nang nasa harap na kami ni mama ay ikr-in-us niya ang mga braso niya sa harap ng dibdib niya. Napalunok ako dahil tila sinusuri ako nito gamit ang mga tingin niya.

"Who is this Kiva?"

Napatingin ako sa lalaking kasama ko. "Good evening, ma'am," magalang niyang wika sa nanay ko at tiningnan naman siya ni mama ng seryoso.

"Good evening," she said, "Bakit kasama mo ang anak ko?"

Bumaling sa akin muli si mama at kahit nanlalambot ang binti ko ay pilit kong pinaayos ang ekspresyon ko para hindi niya mahalata na hindi ako ayos.

"Kelvin called me, maaga raw kayong umalis sa mall dahil inatake ang lolo niya. Bakit ngayon ka lang?"

Hindi ko nagawang makasagot at parang maiiyak na ako. I wanted to tell her what happened to me but I am really afraid.

"My apologies, ma'am," the guy beside me said, "Ako po ang may kasalanan kaya siya ginabi. Sinamahan niya akong bumili ng bagong cellphone dahil nagkabungguan kami at natapakan niya iyon."

"Is that so?"

"I'm sorry, ma," lumabas na lang iyon sa bibig ko.

"Pasensya na sa nasira mong cellphone. I guess hindi pa nababayaran sa iyo ni Kiva? May I know how much your cellphone cost?"

"No need. It's fine, pasira na rin naman talaga iyon, napabilis lang." He laughed at what he said. "I gotta go. Inihatid ko lang po ang anak niyo kasi alam kong gabi na at delekado."