Ο Απολογισμός : Κάθαρσις (βιβλίο 3)

Στα Γραφεία της NKVD / part 3

«Την έμαθα, υποθέτω» απάντησε εκείνος σφιγμένα και είδε τον Ζούκοφ να γέρνει το κεφάλι του μπροστά, σε ένδειξη αμηχανίας.

«Δυστυχώς, δεν την έμαθες. Αν ο Ιωσήφ δεν είχε αυτήν την θέση, όχι στο Πολιτικό Γραφείο, μα στο μυαλό του Στάλιν, εσύ θα ήσουν νεκρός. Τα πράγματα κάπως έγιναν καλύτερα, όταν μαθεύτηκε πως τραυματίστηκες σχεδόν θανάσιμα στο μέτωπο. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρήθηκε πως έκανες θυσία για την πατρίδα σου. Για να έχουμε όμως το καλό ερώτημα, πώς κατόρθωσες να επιβιώσεις;» η ερώτηση η κρίσιμη του τέθηκε και εκείνος όφειλε να δώσει μία πειστική απάντηση.

«Κοιτάξτε, μένω χρόνια στην ύπαιθρο, κοντά στο Βορονέζ. Παρά το γεγονός πως τραυματίστηκα σχεδόν θανάσιμα, κατόρθωσα να συρθώ από τον τόπο της μάχης, εξάλλου ούτε οι Γερμανοί είχαν επιβιώσει, και έχοντας μαζί μου επιδέσμους, παράλληλα με τις γνώσεις μου για επιβίωση σε τέτοιες καταστάσεις, μπόρεσα πολύ αργά να σταθώ στα πόδια μου» του απάντησε, ωστόσο ο Ζούκοφ κοίταξε τον Ιωσήφ αβέβαια.

«Δυστυχώς, την ίδια ερώτηση θα πρέπει να απαντήσεις και στα κεντρικά γραφεία της ΝΚVD. Σε λίγο θα βρίσκονται εδώ, ωστόσο προτού εμφανιστούν, χρειάζεται να μας αφηγηθείς για την ημέρα της επίθεσης των γερμανικών δυνάμεων, όταν ακόμη βρισκόσασταν στην Πολωνία»

Ο Άλεξ κάγχασε. Κυριολεκτικά είχε θράσος. Δεκάρα δεν έδινε για το αν ο πατέρας του τον εκτιμούσε. Αυτή τη στιγμή, του ομολογούσε κατάμουτρα πως ήταν συμφεροντολογικά υποχρεωμένος να του απαντήσει σχετικά με την εμπειρία απόλυτου χάους τις πρώτες ημέρες του πολέμου και έπειτα, τα τσιράκια του πατερούλη μπορούσαν με την ησυχία τους να τον συλλάβουν και να τον ανακρίνουν.

«Το μόνο που θα πω, είναι πως εγώ και ο Υποστράτηγος Μικούσεφ, δεν είχαμε ιδέα για τον ακριβή αριθμό των εχθρικών δυνάμεων, από την πλευρά των Γερμανών. Μολαταύτα και δόξα τον Ύψιστο που μας φώτισε αμφότερους, δεν παρασυρθήκαμε από την επιμονή του Κρεμλίνου, περί γερμανοσοβιετικής φιλίας και νεραϊδόσκονης. Κοινώς, παρακούσαμε τους ανωτέρους μας και το δηλώνω, έτσι ωμά. Ο Μικούσεφ, λίγο πριν και πάντοτε διακριτικά, ξεκίνησε να ανακαλεί τις μονάδες που είχαν αποσπαστεί σε διάφορες ασκήσεις και άσχετες αποστολές. Στο δε κέντρο επιχειρήσεων, τα στρατεύματα διατάχθηκαν να βεβαιωθούν πως ήταν πλήρως εξοπλισμένα και έτοιμα. Ξέρετε, είχαμε μέσα σε όλα και ένα μικρό πρόβλημα. Δεν διαθέταμε όπλα. Πάλι καλά να λέτε, που δεν μας παρακάλεσαν να αρπάξουμε τα νεροπίστολα με τα οποία παίζαμε μικροί, προκειμένου να πολεμήσουμε, καθώς ακούσαμε κάτι παράξενες δηλώσεις για χρήση δόρατος, ας πούμε. Άπαντες λοιπόν, από τους άνδρες του πυροβολικού, ως τους πολυβολητές και εμάς τους ελεύθερους σκοπευτές, ετοιμάστηκαν για να αναλάβουν δράση. Ο Μικούσεφ, αρχικά, είπε σε όλους πως δεδομένου ότι βρισκόμαστε κοντά στα σύνορα, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για όλα. Εγώ ήξερα την αλήθεια βέβαια, καθώς και ο εξάδελφός μου, Ντίμα Βόβοτσκα, πως οι Γερμανοί μέρες τώρα, ακόνιζαν τα μαχαίρια τους για πόλεμο. Πασιφανές ήταν. Από εκεί και πέρα, εγώ ως αξιωματικός μαζί με άλλους, οφείλαμε να διαβιβάσουμε την ετοιμότητα αυτή στους κατώτερούς μας, ενώ στους υφιστάμενους είπαμε ψέματα, πως δήθεν καρτερούσαμε επίσκεψη από άλλους υψηλόβαθμους αξιωματικούς και έπρεπε να φαινόμαστε ετοιμοπόλεμοι. Κοινώς, την πλήρη αλήθεια ελάχιστοι τη γνώριζαν, όμως ήταν απαραίτητα τα ψέματα. Όταν πραγματοποιήθηκε η γερμανική επίθεση, ενώ πολλές άλλες μονάδες αιφνιδιάστηκαν και τράπηκαν σε φυγή, εμείς αναλάβαμε δράση και ανταποδώσαμε τα πυρά. Η ενέργειά μας ερχόταν σε αντίθεση με τις διαταγές του Κρεμλίνου και το ξέρω, μα ήταν σε σύμπνοια με το καλό της πατρίδας» τελείωσε. Ήξερε πως ο Μικούσεφ είχε αντιμετωπίσει συνέπειες για την αυθόρμητη δράση και απόφασή του, μα ευτυχώς είχε καλές σχέσεις με τον αξιωματικό της ΝΚVD και γλίτωσε.