드레이코 말포이: 𝐓𝐇𝐄 𝐇𝐄𝐈𝐑𝐒

Хөнөөлт Араатан

Сургуулийн хонгилоор явахад зөрсөн хүүхэд бүр намайг харан хоорондоо шивэр авир хийн шивнэлдэнэ.

Тэдгээрийн нүднээс нь үйлдэлээс нь хүртэл би жигшсэн бас дөлсөн мэдрэмжийг авч байлаа.

Бүх хүүхдүүд миний эсрэг зүг явж байхад би ганцаарахнаа тэд нарыг сөрөн явж байсан юм. Мөрлөх нэг нь мөрлөж зарим нэг нь бүр элдэвээр минь хэлж намайг хараана.

"Өнчин хүүхэд.."

"Түүнийг аав нь тоолгүй хогон дээр хаячихсан юм гэнэ лээ"

"Тэр ч хулгайч юмдаа яаж бүхэл бүтэн хүний амьдралыг хулгайлдаг байнаа"

"Оливиа Розир гэнэ шүү. Увайгүй худалч амьтан"

Уйлмаар санагдах ч нулимс үл урсана. Харин ч эсрэгээрээ өөдөөс минь чичлэж буланруу шахах хүүхдүүдийн өөдөөс нүүр бардам харж байлаа.

Гэсэн ч би нэг өгүүлбэрийг тэдгээр олон хүүхдүүдийн яриан дундаас олж сонссон юм. 

"Араатан..ойрхон байсан хүн бүрийнхээ үхлийг үздэг тэр ялтачгүй хүн биш араатан"

Энийг сонсох мөчид л хөл минь суларч би газар уначихсан. 

Уйлахгүй гэж хичээж байсан ч нүднээс минь нулимс хувин хувингаар асгаж буй мэт урсгаж гарлаа.

Уйлсан ч сэтгэл минь дээрдсэнгүй.

Хэцүү юм.

Цээжин дэх энэ хөгийн мэдрэмж тодорхойлогдох аргагүй юм.

"Хайраа.."

"Сэрээрэй"

Драко намайг өндийлгөн цээжээ налуулан суусан байсан ба өөрөө миний өрөөнд ороод ирчихсэн орны минь түшлэгийг налан сууж байх нь тэр. 

Би зүүдэндээ уйлжээ.

Муухай зүүднээс авсан тэр мэдрэмжийг одоо ч тэр мэдэрч байсан болохоор түүний энгэрт би байдгаараа мэгшин уйлж байлаа.

Харин тэр чихэнд минь зөөлнөөр "Бүх зүйл сайхан болно", "Зүгээрээ, чамд би байгаа" гэж олон давтан аргадангуйгаар шивнэж байсан юм.

Удаан суусан.

Гаднаас хэн нэгэн багш аль эсвэл Профессор Снейпыг орлож буй 6-р дамжааны охиныг ч юмуу ороод ирэх байх гэсэн айдасгүйгээр бид хангалттай нэгнээ налан суусан. 

Азаар бидний энэ амьсгалаараа л холбогдох мөчийг хэн ч бусинуулаагүй. 

Одоо ч тэр Драко миний цагаан бөгөөд цэнхэр сортой мөнгөлөг үсийг илсээр байх аж.