CHAPTER 36

29.7K 1K 88
                                    

Chapter 36




Ady Pov

"L-laszlo..." napakurap-kurap ulit ako nang nagsink sa utak ko kung ano ang binigkas ko. Yumuko ako sa kanyang harapan at nagsabi, "Y-your Highness."

I didn't know how many I gulped while my head is still tilting down. Si Laszlo. Si Laszlo ay nasa harapan ko. After what? Three years. Pagkatapos nang mahabang panahon na iyon ay ngayon ko lang siya ulit nakita at sa ganito pang pagkakataon. We're at his place. His home. His palace.

Kahit na sa ilang hakbang na layo namin alam na ng utak ko at ng puso ko ang agwat naming dalawa. Ang pagitan naming dalawa na tingin ko noon ay langit at lupa ngayon mas malalim na dyan at malayo.

Nakakalasing ang lakas ng tibok nang puso ko. Nakatuon lang ang mata ko sa pulang carpet na kinatatayuan naming dalawa ngayon. Ang sinag sa labas na tumatagos sa babasaging bintana ay siyang nagpapaliwanag lalo sa paligid at nagpapakinang sa gintong kulay na mga muwebles at sa palamuti, at siyang nagdagdag sa liwanag ispasyong kinaroroonan namin ngayon.

"Heads up Ady." halos bulong niya iyon pero narinig ko.

Maingat kong inangat ang ulo ko at tumingin sa kanya. Ngumiti siya sa akin at nanlalabo ang paningin ko dahil sa namumuong luha sa mata ko. How missed him. How I miss this man standing just meter away from me. I want to hug him. But can I? I want to jump at him and give him a tight and warm hug. Then straddle him. But how can I? This isn't what we used to before.

"I fucking missed you... I miss you so much." He said and my tears rolled down to my cheeks without blinking my eyes.

I shot him a sorrowful yet blissful stares. Sorrow because I knew this is the man that I pushed years ago and I cannot get him back. Blissful because at last I saw him and he is very well.

I pressed my lips together and wiped my tears. I want to mutter too. I want to mutter how much I missed him too. Pero para iyong ipinagbawal na salita sa akin. Parang kung babanggitin ko iyon ay magkakasala ako kaya mas pinili kong sarilihin iyon.

"You become more pisting yawa," he laughed. I lonely smile slipped from my mouth. "You become more handsome, Ady."

I eyed him. Mali siya doon. Siya iyong mas gumwapo. I bet many princesses out there would lined up for him. Di ko alam na mas ikaka-pogi niya pala ang itim na buhok. Noon kasi gray lang iyon. His body got even  bulkier than before. He is clad with just an ash slack, a casual boots, and a dress shirt that hug his body well but it compliment him.

"You've gotten more handsome than me Your Highness." I chimed.

He gave me a nod and make a step forward to me and I step back. I need to maintain our distance or else... I'd lost myself. Malapit na nga akong humakbang sa kanya at yakapin siya but I know hindi iyon... tama?

He sighed and halted. "Don't call me that."

"It's the right thing to call you."

"But I don't want you to call me like that. I'd gave you my permission. Don't call me Your Highness."

"His Highness-"

"Call me Las or Laszlo like what you used to call me before." He stopped me in midway.

My heart throbs and I know it's not good. Hindi iyon mabuti dahil alam ko lalabas na naman ang panibagong luha ko. I took a deep breath.

"I'll excuse myself Y-your Highness. I need to find my friends." Right after I said it. I turned my back in an instant and started to take a long stride. Pero hindi pa ako nakakalayo ay mas malakas na na kamay ang yamakap sa akin.

[MUS1] Your Royal Highness Devotion |✔Where stories live. Discover now