Doğru olanı yapmak çekeceğin acıdan daha mı önemlidir? Yoksa ne pahasına olursa olsun. doğrularını bırakmamak mı?
Gururuna yenik düşüp asla pes etmemek mi yoksa bazen gururunu bir kenara bırakmak mı iyidir?
"Hayat seçimlerden ve sonuçlarından ibar...
"Farkındayım Fatih. Ayrıca çok... Bağırıyorsun. Başım ağrıyor."
Fatih kafasını iki yana sallayarak parmaklarını saçlarından geçirdi. Selçuk gözlerini kapatarak başka şeyler düşünmeye çalışırken zilin çalmasıyla kaşlarını çattı ve gözlerini araladı.
"Kim geldi?"
"Babam."
"Amcamı mı çağırdın?" diye öfkeli bir sesle mırıldandı. Yavaş konuşuyordu ancak kelimeleri vurgulayışından duyguları belli oluyordu.
"Evet. Madem ben ikna edemiyorum..."
"Fatih, hayır." Fatih ayağa kalkarak Selçuk'un odasının kapısını açtı. Eve giren babasına merdivenin başından görünerek yukarıda olduklarını söyledi.
"Hoş geldin baba."
"Hoş bulduk. Ne halt yediniz bilmiyorum ama umarım kendinize zarar verecek bir şey yapmamışsınızdır. Neyi var?" konuşa konuşa Selçuk'un odasına girdi. Selçuk amcasını görünce doğrulmaya çalıştı ancak başarılı olamadı.
"Yok bir şeyim Fatih abartıyor. Dinlenirsem geçer."
"Bu mu bir şey olmayan halin?" kaşlarını alayla kaldırdı.
"Baba sırtına bakar mısın?" Yusuf babacan bir tavırla elini ensesine koyarak kalkmasına yardım etti. Kafasını bacağına yaslayarak dik durmasını kolaylaştırdı. Tişörtünü omuzlarına kadar sıyırarak sırtına baktıktan sonra Selçuk'u omuzlarından tutarak kendinden ayırdı.
