Last Daybreak | ✓

Kabanata 27

[Kabanata 27]

I WAS STARING at my father's face the whole time. Walang kupas, that's why maganda ako. Lahi ni papa ang nananalaytay sa dugo ko.

Nakakatamad i-describe ang mukha ni Papa, basta gwapo. Napatingin ako sa daan, nasa tabi ako ni Papa. Nasa driver's seat siya ako nasa front seat.

Hindi rin gano'n ka-init ngayon kahit na malapit ng magtanghali. Napatingin ako sa langit kung saan wala gano'ng ulap. Napapikit ako, ng nakangiti hinihiling na sana maayos ang kalagayan ng taong mahal ko.

Still... I'm just 16 years old pero may tao na akong mahal. Wala naman sigurong masama nito hindi ba?

I already read a lot of romance novels. Some of the female leads age ranges from 14-16 and they already felt the magical world of love.

Pero, bakit 'yong iba hindi pa?

I don't think, I'm inlove. Pero ano itong nararamdaman ko kay Kaleb?

Baka nga... mahal ko na talaga siya. I'm just indenial. So, baka. Why not diba?

Kahit gusto ko nang basagin ang katahimikan na namamagitan sa aming dalawa ni Papa ngunit hindi na ako naglakas-loob baka saktan niya ako.

“Your friend was on the hospital when we visited him, earlier.” Nagulat ako sa sinabi ni Papa, ano? Bakit nasa ospital siya?

At bakit... dinalaw nila?

“We visited him because we went directly to the hospital after we witnessed what we saw when we abducted you.” I felt relieved kahit na, hindi ko maintindihan.

Atleast okay naman si Kaleb. It's a big help. “And we are planning na baka pwede sila sa isa mga ate mo.”

Do'n, tumigil ang mundo ko. Anong makukuha nila kay Kaleb?

Kilala ba nila? “We found out that matalino siya sa klase nila. Actually, magkaklase sila ng Ate Aisha mo. We heard na minsan, nauungusan niya ang Ate mo. So, it's better na maging sila. It's for their future anyway.”

Hindi ako umimik sa kan'yang mga sinabi. Paano 'yon mangyayari? Imposible.

“And besides, tinulungan namin siya. Kung papalag siya it's better to kill him right away. Wala naman palang utang na loob.” Napamaang ako sa mga pinagsasabi niya, gusto ko siyang sagutin ngunit natatakot ako sa posibleng mangyari.

How can they easily say that? Hindi ba sila nag-iisip? Hindi na talaga sila magbabago.

Pamilya ko ba talaga sila?

“So, hindi ka naman aangal hindi ba? You two are just friends. So, keep it that way. No crossing lines, and just support them.” Pinal niyang sinabi at hindi na muling nagsalita pa.

I thought, choosing your own happiness is the better choice but I guess it's not.

I thought after all that happened. They would eventually change, akala ko rin magiging masaya na ako. Ngunit hindi pala talaga pwede.

Ano ba talaga ang ginawa kong mali para ipagkait ang mga bagay at taong nais ko, maging akin at makamtan. Kahit 'yon na lang...

Kahit na tuluyan nila akong layuan basta, sa huli makamit ko ang kasiyahan. Kasiyahang hindi na muling masusundan ng kasawian.

Napatingin ako muli kay Papa at halos mapatalon ako sa gulat ng nakatingin ito sa 'kin. Hindi ako sigurado kung nakita ko bang kinaawaan niya ako, pero mukhang nakita ko. Agad ding nagbago ang kan'yang mukha sa pagiging malamig.

Nginitian ko siya pero umiwas na siya ng tingin. Malayo ba ang ospital? Parang ilang minuto na kaming nasa biyahe, ah. Hindi ko na rin alam ang dinaraanan namin. Malayo ba 'yong sa kanila ni Kaleb?