Last Daybreak | ✓

Kabanata 13

Check True Colors on my profile! For quick reads, you can read it. It's an Epistolary, hope you'll enjoy!

[Kabanata 13]

WHEN the class starts, hindi ko maituon ang aking attention dahil kay Yesha. Lumipat pa nga siya ng pwesto, hindi ko alam bakit. Parang umiiyas siya sa 'kin.

Bakit kaya?

I looked at Kian, na nakatuon ang paningin sa guro na nagtuturo pero minsang sumusulyap sa gawi ko. I don't know what's going on, hindi ko na alam.

Kanina, agad napuna ng mga kaklase ko kung bakit daw ako nakangiti. Agad ko naman akong nagtaray kanina para iwas kahihiyan.

I wonder how's Kaleb after our interaction earlier?

Nasa classroom na rin ba siya? Nakikinig kaya? Maloko pa naman 'yon, I hope hindi 'yon gumagala sa buong campus during class hours at hindi rin siya nagka-cutting classes.

Shit! I'm thinking about him these days! Hindi ko 'yon matanggap. Hinding-hindi!

After our class, I went straight sa pintuan ng classroom. But someone grabbed my wrist so napaharap ako kung sino ang humigit no'n.

“Kian?” I asked confusedly. What's wrong?

“Are you... okay?” Hindi ko alam bakit natunugan ko ang pagkabalisa sa kan'ya. Or, maybe he's nervous? Bakit siya kakabahan?

“I'm okay, bakit?” I smiled at him for assurance.

“Oh, God. I thought you're not. You're a bit gloomy these days.” He smiled at me too, hindi pa rin binibinitawan ang aking palapulsuhan.

Pinagtaasan ko siya ng kilay. “Bakit?”

“I want you to go out with me? Is it okay?” Nag-aalinlangan niyang aniya.

Agad nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Ngayon ko lang din napagtanto na wala na siya gano'ng epekto sa 'kin. Does it mean, he's not my crush anymore?

Pero, bakit niya ako aayain?

“H-huh?” A bit shocked, what's wrong wih him? Anong nakain niya?

“Uhm... I want to apologize of what I did noon. When I told you I'm not doing those for you but I really did those for you. I want to help you... but I was shy and nervous to go near you.” I can't process all at the same time. Is he confessing?

“Why are you telling me these?” Bit confused, umiwas siya ng tingin.

“I have a crush on you since then.”

Napaatras ako sa sinabi niya. Walang filter ang bunganga nito. Diretsahan man lang sinabi. Walang poetical lines, gano'n.

“Prank ba 'to? Prankster ka na pala!” Nagpeke ako ng tawa, shit. Bakit dito pa sa loob ng classroom niya ginawa?

For sure maraming makakarinig.

“Halika!” Agad ko naman siyang dinala sa likuran ng building namin. Hindi naman maingay at the trees gave us shades.

“I'm telling the truth... Arra.” When our eyes met, I saw glimmers in his eyes. Para nga siyang naluluha pero I can't explain.

Hindi ko maramdaman ang nararamdaman niya. It's too plain, hindi nga ako apektado. My heart beats normally. My hands aren't shaking and my knees aren't trembling.

Bakit ngayon pa?

“I can't...” Hindi ko makapaniwalang tugon, kahit na nagulat ako hindi 'yon nakaapekto sa pagtibok ng puso ko.

“Please... let me prove myself that I'm telling the truth. Give me a chance to prove it. I'm a man of my words, Arra.” He begged, wala naman ako sa sariling tumango.

Ang nagpagulat sa 'kin ay niyakap niya ako ng mahigpit. Hindi ko siya nagawang itulak, hindi ko alam bakit ko hinayaan. Hindi ko rin alam ang dahilan.

Maybe, I'm confused?

In a snap, my heart beats furiously. I can feel now that my hands are shaking, my knees are trembling. My eyes went through at Kian's back. A familiar silhouette...

Then I saw the guy clearly, I felt chills down my spine. Hindi ako nakagalaw. Naramdaman naman 'yon ni Kian kaya kumalas siya sa pagkakayakap.

“Is there something wrong?” Nakapako pa rin ang tingin ko sa lalaking nasa kan'yang likuran.

Nakita ko ring tinalikuran kami nito. Hindi ko alam bakit sobra akong kinabahan na nakita niya kami na gano'n. Hindi ko alam bakit nakaramdam ako ng kirot sa puso. Hindi ko alam, bakit tila siya ay nasaktan?

Palinga-linga ako sa kabuuan ng campus. I wonder if where can I find Kaleb?

Saan nga pwede siyang makita? Napatingin ako sa burol sa likuran ng building namin. Ilang meters lang 'yon sa pinagtaguan namin ni Kian kanina. Agad naman akong tumakbo roon, baka naroon si Kaleb.

Bakit hindi ko 'yon naisip?

Tumakbo ako sa kanan kanina tapos sa kaliwa pala siya naglakad papalayo. So possible nga na sa burol siya patungo. I went their, medyo hinihingal.

Napatingin naman ako sa underneath ng tree. A girl, nakasandal siya sa trunk ng kahoy. Dahan-dahan akong lumapit do'n at nakita ko ring may nakamasid na lalaki. Agad itong tumalikod at nagkunwari na may ginagawa at tinatanaw ang buong campus.

Kumunot ang noo ko, why is he staring at her?

Ni-klaro ko ang babae and I recognized her easily. She's Francine!

Well, hindi ko na lang siya ginising. Baka pagod na pagod siya. Well, refreshing naman talaga kapag gan'to ang posisyon mo. Bumaba nalang ako without minding the guy near her. Baka kakilala niya lang.

Wala si Kaleb do'n. Saan ko kaya siya makikita?

Suddenly, the bell rang. Busangot ang aking mukhang naglakad patungo sa classroom. Pagkapasok ko pa lang ay nagulat ako ng makitang may bouquet of chocolates sa arm chair ko.

I looked at Kian, who's smile from ear to ear at me. I prefer the old Kian, who's cold and so mean. I don't want this. Cringe!

Still, I respect his feelings. Ngumiti ako sa kan'ya at dumeretso sa arm chair ko. Hindi pa rin ako mapakali dahil kay Kaleb. Parang ang laki kasi ng kasalanan ko, bakit ba gan'to?!

Napatingin ako kay Yesha na masama ang tingin. Tinaasan ko siya ng kilay pero agad ding umirap at pinagtuonan ng pansin ang nakasulat sa white board na ibinilin lang ng guro namin.

Napatingin ako sa labas. Saktong dumaan si Kaleb na may kasamang babae. Agad akong napaiwas ng tingin.

Kaya pala hindi ko siya nakita.

Nagtatawanan sila. Masaya naman pala siya, e. Akala ko nasaktan siya sa nakita. Ang tanga ko naman para umasa na... pareho kami ng nararamdaman. Lahat ng motibo... ano ba 'yon?

Pagkakaibigan  o pagkaka-ibigan?

Tama nga sila, assumera ako.

Dahil sa pag-iwas ng tingin namin ay si Kian naman ang aking kaharap. Nakita niya ang pagtulo ng aking mga luha at kitang-kita ko ang pagdaan ng pag-aalala sa kan'yang mukha.

Why does it hurts so good?