Last Daybreak | ✓

Kabanata 20

[Kabanata 20]

STARTING that day, our paths never crossed again. It felt like, he wanted to avoid me. He wanted to get rid of me. It hurts me a lot.

Gabi-gabi akong umiiyak dahil sa nangyari. Paulit-ulit kong tinanong ang sarili kung tama nga ba ang ginawa ko. Kung tama ba na... si Kian ang pinili ko.

Hindi naman ako sigurado kung siya nga ang pinili ko. Nagawa ko lang naman 'yon dahil ayaw kong makita si Kian na nasasaktan. Nabigla lang ako dahil nagkagano'n siya.

I don't want to see him like that. I don't want him to be vulnerable just because of me. I don't know if he really changed because of me but something pushes me to accept and believe it.

I can't hurt someone. I can see myself in them, hindi ko kayang manakit ng tao. Pero parang nanakit na rin ako no'ng makita ko ang reaksyon ni Kaleb.

Thinking about Kaleb, made me cry. I badly want to see him. Pero I don't know how to approach him. I don't know what to do when we interact. I don't want him to talk to me, differently the way he used to be.

“Arra...” natigil ako ng harangan ako ni Yesha. Agad akong natakot, dahil baka saktan na naman niya ako.

Agad akong tumalikod at ramdam ko ang pangangatog ng binti ko kasabay ng pangiginig ng aking mga kamay. Ramdam ko rin na bumilis sa pagtibok ang puso ko. Parang, inaatake ako ng trauma.

Ang trauma ko na sasaktan ako ng mga taong nakapaligid sa 'kin — ng mundo.

Nagsimula akong humakbang at ipinagsalamat na hindi man lang kumilos si Yesha pero nabigla ako ng hawakan niya ang aking siko. Ramdam ko ang lamig ng kan'yang kamay.

Napatingin ako rito and I saw many bruises in it. Parang binugbog siya, agad akong nag-alala. I don't want them to be hurt. Kailangan, ako lang.

Hindi ko kayang makita silang nasasaktan. Kasi alam ko kung ano ang mararamdaman mo no'n.

Mas nagulat ako dahil napahikbi siya. Hinarap ko siya at kitang-kita ko kung paano magsitulo ang kan'yang mga luha. Walang pag-aalinlangan ko siyang yinakap.

I don't want her to be hurt. I don't my best friend suffer in pain. Hindi ko kaya 'yon.

“Shhh.” I hushed her, pinipilit niya ang sariling magsalita ngunit nababasag lang 'yon dahil sa kan'yang pag-iyak.

Nasasaktan akong makitang gan'to ang kaibigan ko. Hindi ko rin naisip na baka may pinagdaraanan siya. Baka... kailangan niya ng taong masasandalan. Pinili ko ring iwasan siya.

Ang sama kong kaibigan.

“I'm... sorry.” Her voice broked again, nanatili pa rin ang kan'yang yakap sa akin. Ngunit mas lalo itong humigpit. Hinigpitan ko rin ang yakap ko sa kan'ya.

I know... she needed this. Kailangan niya ng taong may masandalan.

“Shh, it's okay. I already forgave you. Naiintindihan ko ang nagawa mo.” Ngunit ramdam kong umiling lang siya, kumalas siya pagkakayakap sa 'kin at hinarap ako.

She looked so weak. Parang anytime, pwede na siyang mahimatay. Nandito naman ako. Pwede naman akong sabihan ng problema. Kahit na saktan pa ako pagkatapos.

Bakit unti-unti akong nagbabago?

Nagbabago nga ba o bumabalik ako sa totoong ako?

I can still remember how my schoolmates in elementary bullied me. After they witnessed how my family treated me, how they throw pebbles at me. Marami akong sugat at pasa no'n.

Pero pag-uwi ko sa bahay. Akala ko kagaya ng mga bata, ginagamot ang kanilang mga sugat. Ngunit hindi 'yon ginawa ng pamilya ko. Mas lalo nilang pinalalim ang sugat. Sugat sa puso ko.