Last Daybreak | ✓

Kabanata 22

Trigger Warning : Domestic Violence

[Kabanata 22]

I WOKE up the next days, nawawalan ng gana. His words, it was like a knife that continuously stabbed my chest. I can't... I can't accept that he really said that.

Ayos lang sana na sa isipan ko lang lahat 'yon. Ngunit sinabi niya mismo. Sinabi niya sa harap ko. Sinabi niya na narinig ng kapatid ko.

Hindi na rin ako nagtanong kung ilaw araw ba akong walang malay. I was too drained to think about it. My family doesn't care anyway.

Nasa aking kwarto ako ngayon, marahan akong bumangon. My sight roamed around the whole room. Nothing special, my room is a bit gloomy.

Ayaw ko nalang pumasok. Pero it's our semistral break. So, wala nga talagang pasok. Sino ba namang makakaalam na wala palang pasok kung natulog lang ako ng ilaw araw sa aking kwarto. No one dared to check me, I guess.

Wala ring foods sa aking kwarto. Parang wala talaga silang pakialam sa 'kin. I know they're silently hoping that I will die.

Naglakad ako patungo sa pintuan at pinihit ang busol, para mabuksan ito ngunit napatda ako sa mga narinig.

“Nasunog ko na ang art materials, ni Arra Mommy.” Napangiwi ako ng marinig ang boses ni Ate Aisha. Akala ko, pagkatapos ng lahat. Mamumulat sila sa katotohanan.

Katotohanan na anak din nila ako, pero bakit gano'n? Parang wala lang talaga sa kanila.

“Good, then agawin n'yo 'yong dalawang lalaking may gusto sa kan'ya. For sure, kakagat din 'yang mga 'yan. Make sure may pang blackmail kayo.” Fuck, grabe naman sila. Ang sakit na lagi kong nararamdaman ay hindi ko na maramdaman. Parang nagiging manhid na ang puso ko.

“Yes, Mommy we'll make sure. Daddy, thank you for the support!” Ate Aela cheerfully yelled.

Lingid sa kaalaman nila. Nakikinig ako sa usapan nila. Hindi nila alam kung gaano kasakit ang mga ginagawa nila sa 'kin. I can't... accept the fact that they doesn't like me.

“Always for the both of you. Gusto ko lang maranasan n'yo ang maging masaya, kayo naman talaga ang gusto kong mga anak.” Sila lang ang gusto niya, sila lang. Anak ba nila ako? Parang sakit naman ng mga binibitawan nila'ng mga salita.

“What about Arra, Daddy?”

“She was an unplanned child. We never wanted her to be born. Kung sana lang ay ipina-abort 'yan noon, wala na sana akong palamunin ngayon.” Nang marinig ang mga salitang 'yon, ay parang gusto ko nalang mamatay. Gusto ko nalang tuluyan na talagang magpahinga.

Gusto ko nang mawala sa mundo. Kung gan'to naman pala ang mararanasan ko. Kung gan'to naman pala, lahat ng mangyayari. Kung wala namang may gusto sa 'kin.

Bakit pa ba ako nabuhay?

I silently cried. As expected, I never knew that I could still cry a lot. Tears streaming down into my face. I went out my room.

They looked dumbfounded when I went out. Their eyes grew bigger but all of their shocked faces turned into evil smirk.

“Oh, there's no need to pretend.” My father scoffed upon telling me that. He even motioned to make mo forward. Para palapitin ako.

He smiled at me... I never expected that he can smile at me that way. I never... I never wished for it to witness it. I can't really believe.

I approached him, lightly. Parang gumaan ang pakiramdam ko dahil sa pinakita ni Daddy. Kahit na narinig ko ang mga pinag-usapan nila, hindi ko pa rin kayang magalit.