Last Daybreak | ✓

Kabanata 23

Kindly check for Monochrome Into Rainbows my second Epistolary here in Wattpad!

[Kabanata 23]

I LOCKED myself up, again. Thankfully, hindi na rin tumulo ang aking mga luha. Alam ko, pati luha ko napagod na rin.

Sino ba namang hindi mapapagod sa taong kagaya ko?

I'm a garbage that's needed to be thrown.

I know, starting the day I was born. Walang may gusto sa 'kin. No one wants me to enter their life.

Napaupo ako sa aking kama. Napadako ang tingin ko sa pintuan. Akala ko guni-guni ko lang na parang may kumakatok. Katok ito ng katok, ngunit hindi ako nag-atubiling buksan ito.

If I know, ang mga kapatid ko 'to. I don't want them to hurt me anymore. I made up my mind. Kailangan kong makaalis dito.

Hindi naman siguro ako maglalayas, pero parang gano'n na rin 'yon. Pero ang problema, saan ako tutuloy. Mayroon bang gustong magpatuloy sa taong kagaya ko?

Bahala na. I wanted to leave them, badly. Alam kong hindi na sila magbabago. Hindi ko rin sila kayang harapin pa. Hindi ko na kaya ring pakisamahan sila.

Napatingin muli ako sa pintuan ng may kumakatok pa rin. Napagpasiyahan kong buksan ito at agad nanlaki ang aking mga mata sa bumungad.

“Arra!” Sabay nilang tawag sa 'kin, gulat din ng buksan ko ang pinto. Anong ginagawa ng dalawang lalaki rito?

I thought.. they were happy with my sisters?

I raised a brow at them, then turned my back. I can't... I can't afford to much heartbreak.

Thinking about them hurts a lot. Pero agad din nila akong pinigilan. Sabay nilang hinawakan ang magkabilang kamay ko. Sa gulat ay agad kong binawi ang aking mga kamay. I glared the both of them.

Nagkatinginan din ang dalawa. Para silang nagtatalo gamit ang tinginan. I can feel the tension between the two.

“Punta na kayo sa mga Ate ko,” nanghihina kong sambit ngunit pinatili ko ang mataray na mukha ko.

“Stop pretending you're okay.” Ani Kaleb, which is now staring at me. Napaiwas ako ng tingin.

I can only remember his hurtful words. I can't... I can't maintain an eye contact with him. He already broke my heart, and I can't afford that he'll broke my heart twice.

“Arra, come with me.” Napatingin ako kay Kian which had a stern face, then he smiled a bit at me. Napangiti rin ako, kaso no'ng maalala kung bakit sila naririto ay agad napawi ang ngiti ko.

“I won't come... Hindi ako sasama sa inyong dalawa.” Pagmamatigas ko, hindi ako kailanman sasama sa kanila. Ayaw ko ng masaktan pa. Kung gusto ko mang iwanan ang pamilya ko, hindi ko gusto na sila rin pala ang aking makakasama.

“Arra, you were not safe in here!” Medyo tumaas ang boses ni Kian no'n, may bahid na pag-aalala. Pero ang trauma ko, agad naman akong inatake.

Those shouts, lahat ng mga masasakit na salita bumalik sa aking isipan. Hindi ko rin namalayan na tumulo na naman ang aking mga luha. Napaupo ako sa sahig at agad din naman akong inalalayan ng dalawang lalaki. Dinala nila ako sa aking kama at pinaupo.

Hindi rin sila mapakali, hindi nila alam kung ano ang gagawin. Pinalis ni Kian ang mga lubang nagbabadyang tumulo at si Kaleb naman ay nakatingin sa 'kin — malungkot.

“Arra, about what you saw — ” I cut Kian off, alam ko. Alam ko kung ano ang nakita ko. “I know, nililigawan niyo ang mga kapatid ko 'di ba?”