Kabanata 11

17 4 40
                                    


[Kabanata 11]

HIS worried expression that I immediately saw. I want to take back all of the words I told him. I don't want him to dig deeper about me. I don't expect that he'll seek for more information, I'm just afraid.

“What about them?” He asked in a serious tone. Hindi na rin ako makatingin sa kan'ya. Napatitig na lang ako sa maliit na table sa gilid ko.

Nasa small bed ako, nasa gilid ko ang table ng teacher or nurse na naka-assign dito. Pero nasaan ito ngayon?

“Lumabas siya. She told me that she wanted to give us space.” Mahina niyang saad kaya napatingin na naman ako sa kan'ya.

“Damn! Nadali mo ako ro'n, ah. Let's go back to your family.” Ngumisi ito, to give me assurance. Damn siya rin! Hindi niya ba alam na confidential ang mga informations tungkol sa 'kin?

“It's none of your business,” I mocked.

He groaned, “Dali na. You can share it with me, all of what you're dealing with?”

“We are complete strangers. So, don't pretend that I can share it all of my problems. It's all for me to deal with.” Umirap ako sa kan'ya, asa pa siya! Alam ko namang pwede niyang gawin 'yong blackmail sa kan'ya.

I can't see him giving me advises, I can see him making fun of me.

“I may look maloko, pero I know my limits Arra.” Damn that Arra, it sounds different if he'll call me like that.

Ngayon lang din ko naman 'yan narinig mula sa kan'ya. I prefer calling me Destiny though.

Agad naman akong namula dahil sa naisip ko. It sounds different. Hell no! Hindi ako nag-iisip na itinadhana talaga kaming dalawa. Hindi rin ako defensive. Hindi ko nga gano'ng kakilala.

Well, same naman din kay Kian. I don't know more about Kian. Should I ask Kirvy?

Well, speaking of Kirvy. Masyado siyang lutang this week. Parang wala sa sarili, minsan hindi niya ako nakikilala. Something weird is going on, pero it's their problem to deal with. I have my own.

“Btw, Miss Ramos told me that you only need rest. Don't drain yourself too much, din.” Tumango lang naman ako sa sinabi niya kasi pinutol niya ang pag-iisip ko. “Huwag din pa as if na pasanin mo lahat ng problema sa mundo, ano ka weight lifter?”

The guts of this guy!

I rolled my eyes, naka-ilang irap na ako sa araw na 'to because of this guy!

“Can you just stop from teasing me? It's annoying!” I shouted, frankly.

“I find you cute when you're annoyed,” the guts really! Nakangisi pa ito ngayon pero my heart palpitates loudly! Parang maririnig niya talaga ang pag-beat nito.

“Hindi naman nakakatuwa,” naiinis na asik ko.

“Pero ako natutuwa,” hindi ko alam kung nagbibiro ba siya.

“So what?” Walang pake na tanong ko.

“You don't care about your rainbow's happiness, huh?” Natigil ako sa sinabi niya at napasinghap.

Anong rainbow? Anong happiness?

“Your jokes aren't funny anymore.” Though, pinili kong maging seryoso 'yon at pinal pero hindi ko alam bakit parang nababalisa ako.

“I'm no—” natigil lamang siya sa pagsasalita ng pumasok ang teacher o nurse sa dispensary.

“Oh, you're now awake. You can now go to your class, here your slip para ipaalam sa teachers mo kung anong rason bakit hindi ka nakapasok.” She smiled at me sweetly, kaya binalik ko rin sa kan'ya pero as usual full of plasticity.

Last Daybreak | ✓Where stories live. Discover now