Son Büyücü

Telekinezi

"Prenses Alyeska. Ayağa kalkmalısın. Sana ihtiyacı olan bir halk var." diyen babam ile hızla ayağa kalktım.

Annem ve babamı görmem ile hızla onlara sarıldım. Benim bu son yirmi yılda yanımda olan ailem. En büyük destekçim ve yardımcılarım.

Annem saçlarımı okşarken "Çok zor geliyor." dedim.

"Bizde elimizden geldiğinde yardım etmeye geldik ama önce gözyaşlarını sil." dedi annem.

Elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim ve derin nefesler aldım.

Yağmur da dururken annem "Şimdi otur bakalım." dedi.

Annemin dediği gibi yere oturdum. Annem yüksek bir taşa oturdu ve başıma masaj yapmaya başladı.

"Onca şey üst üste gelince yorulman çok normal ama sen güçlü bir kızsın. Şimdi ne yapman gerekiyor? Anlat bize. Yardımcı olmaya çalışalım." dedi annem.

"Telekinezi üzerine çalışıyorum ama odaklanmak gereken yerde aklımdan olanları çıkaramıyorum." dedim.

"Onu aklından çıkarmak yerine başka anılarını düşünmeye ne dersin? Başka anılarını düşünmemek daha kolay olur." dedi babam.

"Evet. Mantıklı olur." dedim.

"Babanla bisiklet sürmeyi denediğiniz günü hatırlıyor musun? İkinizde becerememiştiniz." dedi annem.

Gülerek "Babam bana öğretmeye çalışırken kendi yere çakılmıştı." dedim.

"En son bisikleti gençliğimde sürmüştüm. Hatırlayamamam normal." dedi babam.

"Yine de öğretmeyi başarmıştı." dedim.

"Alyeska destek tekerlekler ile sürebiliyorsun." dedi annem.

"Yine de bisiklet sürebiliyorum." dedim. Annem bize onaylamaz bir bakış atarken babamla birlikte gülüyorduk.

Bizi izleyen Hazer'i görünce ne kadar yanına gitmek istesem de önüme geri döndüm. Sanki hiç görmemişim gibi davransam iyi olacak.

"Bence denemeye hazırsın. Hadi telekinezi gücünü görmek için heyecanlıyız." dedi annem.

İlk başta havaya kaldırmaya çalıştığım çakıl taşına tekrar baktım ve tüm dikkatimi ona yoğunlaştırdım.

Çakıl taşınının az da olsa kıpırdandığını fark etmem ile biraz daha çabaladım.

"Alyeska bu telekineziden kaynaklanan bir hareket değil. Bir şeyler oluyor."