The Accidental Groom [Completed] Self - Published

Chapter 33

"Kamusta ang daddy mo?" ang tanong sa kanya ni Mother Superior Agnes. Nasa loob sila ng opisina nito, habang uminom ng masarap na nilagang kape.
     "Busy po ang daddy, masyado na pong kinuha ng trabaho ang oras niya" ang malungkot na sabi ni Autumn, "pero wala naman po yatang pinagbago hindi po ba?" ang balik tanong niya sa matandang madre.
     Ngumiti ito nang may lungkot sa mga labi, "I'm sorry about your mom Autumn, pasensiya ka na kung hindi ka namin nasamahan sa pagdadalamhati mo" ang sabi nito sa kanya at hinawakan nito ang kanyang kamay.
     "Naintindihan ko naman po, mother superior, ahm, si Snow po kamusta na? Simula ng magkahiwalay kami, noong umalis na ako rito wala na akong balita sa kanya" ang  nananabik na tanong ni Autumn.
     "Naku, God bless her" ang sagot ni mother superior at ikinuwento nito ang nangyari sa kaibigan. Namangha naman at halos di makapaniwala si Autumn sa nangyari sa kanyang kaibigan. Kasabayan niya itong lumaki sa kumbento simula ng ipasok siya roon ng kanyang ina
     "Naikasal na rin siya halos magkasabayan lang kayo, sa Mayor ng Sta. Elena" ang masaya pang kwento ng madre, "nangako nga si Snow at si Mayor Keith na lalapit sila sa national government para matulungan na maipagawa ang daan paakyat rito, ganun na rin sa pondo ng ampunan at dumarami na ang mga batang inaako ng Sta. Catalina" ang dugtong pa nito.
     "Ganun po ba, gusto ko rin po sanang makatulong"-
     "I can help" ang sabat ni Ace, at dalawang pares ng mata ang biglang napalingon sa kanya.
     "Really Ace?" ang masayang tanong ni Autumn.
     "Of course, our company was looking for beneficiaries o mga charities na pwede naming tulungan, may isa nang napili si Deven, habang ako ay bakante pa" ang paliwanag ni Ace.
     "Oh that was so generous of you Mr. DuPont" ang masayang sabi ng matandang madre.
     "Please just call me Ace, and just tell me kung ano po ba ang mga kakailanganin ng simbahan at ng ampunan, at gagawin ko po ang lahat ng aking makakaya" ang sagot ni Ace.
     "Oh, I'll do that, thank you" ang sagot ng mother superior.
     "Ace thank you!" ang masayang sabi ni Autumn at di na niya napigilan ang sarili na tumayo at yakapin si Ace sa sobrang saya.
     Natigilan si Ace sa biglang ginawa ni Autumn, darn it! Ang mura niya sa sarili. Nagkasala na naman siya at nasa loob pa siya ng simbahan, ang sabi niya sa sarili. But, the feeling Autumn gave him, was so damn good and satisfying not only in his body but also in his soul.
     He cleared his throat, "you're welcome" ang matipid niyang sagot.
     "Natutuwa ako para sa inyong dalawa Autumn, hindi man naging maganda ang simula ng mga buhay ninyo, nakadama man kayo ng kalungkutan, pero sinuklian naman ng Diyos ngayon ang inyong mga sakripisyo sa nakaraan, at binigyan Niya kayo ng mabubuting asawa" ang sabi ni Mother Superior sa kanya.
    
    

     Nakaupo sila sa damuhan sa ilalim ng puno, habang nakatanaw sa cliff kung saan tanaw ang siyudad sa ibaba. Ang malakas at malamig na hangin ay humahampas sa kanilang mga katawan.
     Nakaupo si Autumn habang yakap ang mga binti at nakapatong ang kanyang ulo sa mga tuhod. Habang si Ace ay nakalatag ang buong kahabaan ng binti at hita nito sa madamong lupa, habang ang mga kamay nito ay nakatukod sa bandang likuran nito.
     Ilang sandali pa silang tahimik at nakatanaw lang sa magandang tanawin na hatid ng mataas na kabundukan kung saan naroon ang Sta. Catalina Convent. Ilang sandali pa ay binasag na ni Ace ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.
     "Dito ka ba nakatanaw lagi para sa sunrise na nabanggit mo sa akin, noong nasa Sagada tayo?" ang tanong ni Ace.
     Ibinaba ni Autumn ang kanyang mga binti at tulad ni Ace ay inilatag na rin niya iyun sa damuhan bago siya nagsalita.
     "Uh-hm, bago pa pumutok ang araw, lumalabas na kami ni Snow ng aming mga kwarto para abangan ang pagsikat ng araw, the rising sun gave us another hope that our lives will soon change for the better" ang sagot ni Autumn.
     Ayaw man ni Ace na malaman ang katauhan ni Autumn, pero hindi niya mapigilan ang sarili. He knew that knowing so much about her will drew his feelings closer to her. But, still his insides gnawed at him. He has to know.
     "Pa-papaano ka napunta sa lugar na ito Autumn? I mean no offense, but still I'm... just... curious " ang pahinang sabi ni Ace.
     "I was two years old then, may, mga kalaban na si dad na pinagbantaan ang aming buhay, I was almost kidnapped then, yun ang pagkakasabi sa akin ni mommy. Hindi naman maiwan ni mommy si daddy, kaya ako na lang ang itinago nila rito sa kabundukan ng Cordillera. Walang nakakaalam sa lugar na ito, kundi ang mga taga rito din lang. Kaya, my daddy thought that I'll be safe here" ang kwento ni Autumn.
     "You asked me if I had a happy childhood, I guess, maybe, but not with my family, but with the kids and sisters here in the convent. Dumating din ang panahon, na ang pakiramdam ko sa aking sarili ay isang batang ulila rin, dahil sa, I felt abandoned" ang malungkot na sabi ni Autumn, "but I knew they love me, somehow, dahil sa iniisip lang naman ng nga magulang ko ang aking safety, but still, you know? You've got those empty feelings inside of you".
     Ace was silent, parang kinukurot ang puso niya ng marinig ang mga sinabi ni Autumn. Autumn was having a hard time when she was small, when she was just a child, having no parents with you even though you knew that you have one, could be so hurting for a child. Hindi niya lubos na maisip na pinagdadaanan iyun ni Autumn.
     Habang siya? He was so fortunate to have a loving parents with his side, who's always there for him to support and spoil him, with so much love. And he grew up to be a disgrace to his family, even if he's very fortunate to have so much love from his family. Pero naintindihan niya ang mga magulang ni Autumn kung bakit nito nagawang iwan at ipagkatiwala sa ibang tao ang pangangalaga ng kanilang anak. Mahal si Autumn ng mga magulang nito, kaya nagsakripisyo ang mga ito na malayo sa kanila para lang sa kaligtasan ni Autumn. But still, his heart ached for her, for the loneliness that she felt all those years.
     "Ilang taon ka, noong nakaalis ka na rito?" ang muling tanong ni Ace.
     "Hmm, I was eighteen then, inihatid ako ng mga madre sa Baguio City kung saan naghihintay si mommy sa akin, then ng mag college na ako, nagdorm na ako sa loob mismo ng isang exclusive school for girls" ang sagot ni Autumn, "nagkasama lang kami ng tuluyan ni mommy ay nang makapag trabaho na ako at may katungkulan na si daddy, he was able to provide security for us, kaya pinayagan na niya kami na manirahan sa bahay namin sa Maynila".
     "Then paano nalaman ang mga pasikut-sikot sa Baguio City when you're cooped up inside your dorm?" ang interisadong tanong ni Ace.
     Autumn looked at him and smiled sheepishly, "I sneaked out" ang pilyang pag-amin nito.
     Tumangu-tango si Ace na may ngiti rin sa mga labi, "I knew there's a devil inside you" ang biro nito kay Autumn na hindi naman nagalit sa sinabi niya.
     "Ilang taon ka ng nagtatrabaho?"
     "Three years, and ngayon ko lang naramdaman ang pagiging malaya, malaya sa lahat ng isipin, malaya sa kalungkutan, malaya sa pagkontrol ng daddy sa pamumuhay ko, malaya na mamuhay sa paraan kong gusto" ang pag-amin ni Autumn.
     They both fell silent, lalo na si Ace, hindi na siya nag tanong pa. He didn't want to know more about Autumn. The cliff in front of him reminds him of what scares him the most. Falling, falling in love with Autumn.

     Pagkatapos makibonding nina Autumn at Ace sa mga bata sa ampunan, at sa isang masarap na pananghalian kasabay ang mga sisters ng Convent. Masayang bumalik sina Ace at Autumn sa kanilang tinutuluyang hotel. Bitbit ni Ace ang listahan ng mga kakailanganin ng kumbento at ampunan at nangako si Ace na pagbalik nila sa Manila ay agad nitong aasikasuhin ang lahat. At isa sa magiging priorities nila ay ang retrofitting ng bahay ampunan.
     Pagbalik nila ng hotel ay agad na inayos na nila ang kanilang mga gamit. Oras na rin para umalis sila at bumalik ng Manila. Kumain lang sila sandali sa restaurant bago umalis, at napansin ni Ace na hindi niya nakita si Harry. He didn't asked the front desk kung nag check out na ito. But for now he was thankful at hindi na nagkrus pa ang kanilang landas.

     They were on their way back to Manila. Ace was driving quietly at ganun din naman si Autumn, na tahimik lang na nakamasid sa labas ng bintana.
     Ace was having a dilemma, he didn't want what he was feeling. Hindi niya gusto ang nararamdaman niya para kay Autumn. Maybe he was feeling this way, ay dahil sa romantic atmosphere ng Baguio. Iyun lang yun! Nadala lang siya ng lugar at ng pagkakataon.
     He's scared of the uncanny feelings his heart felt right now. And he's scared! At ang kanyang mechanism noon pa man ay ang umiwas sa kinatatakutan niya. He's afraid of failure kaya hindi siya nagtitake ng risks, and he's afraid of being hurt kaya hindi niya pinagbibigyan ng pagkakataon ang mga tao na masaktan siya, by staying away from them.
     And he's afraid of falling in love, dahil takot siyang masaktan kagaya ng kay Ace, ayaw niyang magmahal at mawalan ng pagkatao tulad ng nangyari noon kay Deven, who lived his life for a long time, cooped up in a world, that was forced to him by his late wife. At nang iwan siya nito, nakita ni Ace kung paano, halos nawalan ng pagkatao at katinuan si Deven.
     No! Hindi niya bibigyan ang sinuman ng karapatan na saktan siya. Hindi niya hahayaan na mangyari sa kanya ang ganun. Kahit pa alam niyang unti-unting nahuhulog ang loob niya kay Autumn.
     He didn't want to fall on a cliff head first without someone to catch him. He wouldn't let that happen, he would not take the risk.
     He glanced on his side, and he saw Autumn's eyes were closed her head leaned on the passenger's side window. His heart started to beat fast and he remembered their kiss back in Sagada.
     The way his heart beats that morning, it was exhilarating that it took his breath away. At kung paanong kumirot ang kanyang puso para kay Autumn nang malaman niya ang pinagdadaanan na buhay nito. The sadness of her childhood, kung paano siya maaapektuhan.
     No, he can't feel that again. He can't be used to this kind of feelings. Yes, he's a coward, but he's protecting himself from being hurt. And in order to protect himself, he can't fall in love! Because if he did, he doesn't only gave that person the power to love him but also to hurt him or even to completely destroy him.
     He has to get rid of his feelings bago pa ito yumabong ng husto. And he has to get rid of the one who's giving this to him. He has to get rid of his wife. He has to get rid of Autumn.