She's My Queen: The Interchanged Destiny

#10: Sweet Sufferings

Enjoy Reading!
××××××××××××

|REIJI’S POV|

HOW WILL I describe my feelings right now? Hindi ko masasabing masaya ako kasi purong kasinungalingan yun. Hindi ko rin masasabing malungkot ako kasi alam ko kung ano ang ginagawa ko. Siguro kung may emosyon mang nangingibabaw sa sistema ko ngayon, yun siguro yung pakiramdam ng pagiging malungkot. Ay mali pala kasi hindi nga ako malungkot. Yung emosyon na malungkot pa sa mas malungkot.

I missed my friends so much. Hindi lang naman sila ang namimiss ko eh. Namimiss ko na ang lahat lahat ng mayroon ako sa dati kong buhay. Yung Reiji na palangiti at palabiro. Yung Reiji na malalapitan. Yung palakaibigan. Yung masaya lang. Yung malayang Reiji na nakakalipad kahit saan.

Ngayon kasi hindi na ganun ang sitwasyon.

Mukha akong bilanggong nakaposas. Pero mas masahol pa ang lagay sa isang bilanggo. Ako ang bilanggo na nakakulong sa sarili kong bahay. Pero hindi lang yun. Kinulong ako sa sarili kong bahay ng sarili kong magulang.

And that chain is not just an ordinary chain. It’s a lifetime commitment with my fiancée. I don’t know but this whole shit is just arranged. Hindi lang naman simpleng bakasyon ang pinunta ko sa Japan. Ang totoo niyan, ayaw kong pumunta ng Japan kasi may kailangan akong harapin dito.

Si Iris.

Pero yung simpleng pagpunta ko pala sa Japan ang bagay na babago sa buong buhay at pagkatao ko.

Flashback…

“Reiji, my son! You’re finally back!” bungad sa akin ni Hahaoya [Mama].

Buti naman at marunong na siyang mag-English. Pero hindi naman ako nagbalik dito. Tinawagan niya ako. At bilang ako na uhaw sa kalinga ng isang ina, walang pagdadalawang isip na pinuntahan siya dito.

“Why did you call me Hahaoya? Is there something wrong? With our business?” Tanong ko naman.

“There’s nothing wrong my Reiji.” Sambit niya at huminto. “How’s your otosan? [father]” dagdag pa niya.

“Same old person.” Tanging nasagot ko.

I know there’s something. May patutunguhan ang pag-uusap naming ito. And with regards to my father, paano ko ba sasabihing womanizer pa rin siya at iresponsable pa rin siya.

“You seem so sad my son. Is there something wrong? I can see it through your eyes.” Pag-aalala niya na hindi niya normal na ginagawa.

“Nothing Hahaoya. I’m fine. What do you need with me? Please tell me now cause I want to go back to the Philippines as soon as possible.” Sabi ko.

“Our relatives is asking about you and Ella. They heard what happened. And it is just now that they got so disappointed. They knew about the benefits that our family can get with the Martinez. Now, they are putting all the blame on you.” Sabi ni Hahaoya.

All these time, it’s all about the wedding. Ano pa nga ba? Si Hahaoya ang nagplano ng kasal namin ni Ella noon. Pero ngayon, nakisawsaw na din ang ibang Morikawa. Wala kaming laban sa kanila kaya ang kailangan naming gawin ay sundin sila kundi kami ang gigipitin.

Knowing these things, mukhang alam ko na ang dahilan kung bakit nakatayo ako sa harapan ni Hahaoya ngayon.

“What do you want me to do then?” tanong ko.

“Marry Ella once again. If not, all of these things will vanish. You don’t want that to happen  right?”

“But I don’t love her. She hurt me. And I can’t love the person who keeps on fooling me. I love someone else now.” Katwiran ko.