NUMARA 12

84.BÖLÜM - Babamın Kerem sevgisi(!)

Çok hastayım ve bölümü de nasıl bir kafayla yazdığımı az-çok tahmin edersiniz. Hatam olduysa affola ^^ Keyifli okumalar :)

Bölüm şarkısı ile okumak isteyen olursa diye şarkı da bırakıyorum buraya :)

Bu bölümü Sedef'e ithaf ediyorum. İyi okumalar Sidiiiif.. :)

^^Kerem^^

Gözlerimi güneş ışıklarıyla birlikte açtığımda kendimi tamamen dinlenmiş hissediyorum. Zeynep ise her zaman olduğu gibi tek bacağını üzerime atmış, başını da omzuma gömmüş uyumaya devam ediyor. Gülümseyerek burnumu saçlarının arasına sokuyorum ve derin bir nefes alıyorum. Gözlerim Zeynep’in harika kokusuyla birlikte istemsizce kapanırken kendi kendime düşünüyorum.

O kadar çok badire atlattın ama sonunda buradasın işte Kerem. Tam olmak istediğin yerde.. Hayallerini defalarca kurduğun hayatı yaşıyorsun. Çok şanslısın ve bunun kıymetini bilmen gerek.

Gerçi Kerem Sayer bir şeyi istedi mi, ne yapar eder eninde sonunda onu alır. Bu sonuç da haliyle kaçınılmaz yani.

Kendi düşüncelerime sırıtarak Zeynep’in saçlarına küçük bir öpücük kondurduktan sonra uykusunda istemsizce kıpırdanıp kollarını belime dolamasını izliyorum. Ben de onu kendime doğru biraz daha çekiştirip gülümseyerek sessizliği dinliyorum.

İşte huzur bu..

“Zeyneep? Kızım hadi kalkmadın mı hala?”

Huzur mu demiştim ben az önce? Al işte! Hemen nazara geldik.

Cihan Baba’nın sesi sanki yetmiyormuş gibi, bir de kapıyı da tıklatmasıyla birlikte gözlerimi deviriyorum. Bu adam gerçekten insanı delirtir. Sanki Zeynep küçük kız çocuğu.. Evli bu kadın evli! Bi rahat ver ya..

Yerimden istemeye istemeye kalkıp, daha sonra da Cihan Baba kapıyı tıklatmaktan vazgeçsin diye kapıyı açıyorum. Birkaç saniye huysuz bir ifadeyle bana bakıyor.

Ne? Burası benim de odam.

“Zeynep uyuyor baba.” diyorum onun da biraz sessiz olması için fısıldayarak. “Dün gece düğün falan yoruldu herhalde.”

“İyi gürültü yapıp, uyandırma kızı o zaman.” diyor kafasını aşağı yukarı sallarken. “Bırakalım uyusun.”

Allah’ım sen sabır ver! Az önce kapıyı neredeyse yıkıp, evi inleten de bendim sanki!

“Hı hı.”

“Hadi çık sen de dışarı, madem uyandın.” diyor eliyle merdivenleri işaret ederek. “Aşağıya in bari gürültü olmasın.”

Sana soracaktım ne yapacağımı da! Ya belki ben karımla kalıp uyumak istiyorum. Sanane be adam!

İşte böyle diyemiyorsun kayınpederine maalesef.

“Tamam baba sen in, ben de geliyorum şimdi.”

El mahkum yatak odasının kapısını kapatarak banyoya doğru ilerliyorum. Yüzümü iyice yıkadıktan sonra derin bir nefes alıp kendime telkinlerde bulunuyorum.

Sakin ol Kerem. O Zeynep’in babası.. İki gün kalıp gidecekler zaten. O kadarcık dayanabilirsin. Sabret oğlum.

Havluyla yüzümü iyice kuruladıktan sonra banyodan adeta hırsız adımları atarak çıt bile çıkarmadan çıkıp etrafı kolaçan ediyorum. Cihan Baba ortalarda görünmüyor. Demek ki aşağıya inmiş.