NUMARA 12

42.BÖLÜM - Thor'la dilek saati..

Beklettiğim için üzgünüm öncelikle.. Hepinize yorumlarınız ve voteleriniz için çok çok teşekkür ederim :) Hikayem Twitter'da da okunmaya başlanmış. Arkadaşların uyarısıyla fark ettim. Birkaç okuyucumla konuştum ve bazılarının da sorularını cevapladım. Bundan sonra da elimden geldiğince Twitter'ı da takip edeceğim ;) Buradan oradaki okuyucularıma da teşekkür ediyorum  güzel yorumları için :) Buradaki okuyucularıma ve tabi ki Tumblr kızlarıma da öpücükler :* Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur. İyi okumalar.. ;)

 Bu bölümü Gülben'e ithaf ediyorum. Beğenmen dileğiyle Gülbencim ;)

Hönk! Evleniyor muyuz?!

Gözlerimi kocaman açıp Kerem’e bakıyorum ve az önce duyduğum sözleri gerçekten bir tarafımdan uydurup uydurmadığımı kontrol etmek için soruyorum.

“Ne?!”

“Madem sen babana söz verdin ve bu sözünü de tutmaya kararlısın..” diyor Kerem omuzlarını silkerek. “Ben de senden ayrı kalmak istemiyorum ve bunun için de tüm yolları denemeye kararlıyım..”

“Bu yüzden de evlenelim yani öyle mi?” diyorum gözlerimi kırpıştırarak Kerem’e bakarken. Ciddi bir ifadeyle gözlerimin içine bakıyor ve beni hemen onaylıyor. Bu çocuk resmen kafayı yedi! Normal bir insan sevgilisiyle aynı evde kalmak istiyor diye medeni durumunu mu değiştirir?!

“Aynen öyle.”

“Kerem sen deli misin?” diye soruyorum kendime engel olamayarak. “Sırf bu yüzden benimle evlenecek misin yani?”

“Bu yüzden değil ki..” diyor gözlerimin içine bakarak.

“Nasıl yani?” diye soruyorum yeniden şaşkınca. Sanki birazdan bana ‘Ben hamileyim Zeynep. Namusumu kirlettin. Benimle hemen evlenmek zorundasın.’ diyecekmiş gibi geliyor.

“Oturalım mı?” diye soruyor Kerem kırık cam şişelerine basmadan geçip sandalyelerden birini çekerek. Bir de onları temizleyeceğim iyi mi?!

Benim için çektiği sandalyeye oturuyorum ve Kerem’in de yanımdaki sandalyeye yerleşmesini izliyorum. Arkasına yaslanıp bana ciddi bir ifadeyle bakıyor.

“Zeynep?”

“Efendim?”

“Ben sensiz bir saniyem bile geçsin istemiyorum. Sen hep benim yanımda ol istiyorum. Hep aklımdasın. Sürekli olarak ‘Zeynep şimdi ne yapıyor?’ diye düşünüp duruyorum yanında olmadığım tüm zamanlarda. İki senedir seni düşünmediğim tek bir an bile yok. Çabalıyorum, başka şeyler düşünmeye çalışıyorum ama nafile. Hiçbir şey işe yaramıyor. Gözümü kapattığım anda yüzün beliriyor hemen karşımda. Ne işime konsantre olabiliyorum, ne de yaptığım başka bir şeye.” diyor Kerem ciddi bir ifadeyle içindeki tüm duyguları ve düşünceleri bana yansıtırken. Sessizce onu dinliyorum. “Zeynep ben seni çok seviyorum.”

“Ben de seni çok seviyorum.” diyorum sanki otomatik olarak ayarlanmışım gibi hemen cevap vererek. Bunun üzerine gülümseyerek bana bakıyor ve elimi tutuyor.

“O zaman neden zaman kaybedelim ki?” diye soruyor tek kaşını kaldırarak. “Birbirimizi yeterince iyi tanıyoruz. Bir yıl boyunca her anımız beraber geçti. Hatta evli gibiydik. Şimdi küçücük bir imza bizi bu kadar korkutmamalı bence.”