NUMARA 12

93.BÖLÜM - Bıçkın Kerem ve Görümcek Zeynep

Hepinize güzel yorumlarınız ve voteler için sonsuz teşekkürler :) Yorumlarınızı okurken çok eğleniyorum gerçekten. Biraz geciktim biliyorum ama yoğun bir dönemdeyim. Yeni bölümün ne zaman geleceğini bilemiyorum bu yüzden. Anlayışınıza sığınıyorum ^^ Hepinize keyifli okumalar.

Bu bölümü canım kardeşim Dilara'ya ithaf ediyorum. Umarım beğenirsin Dilaracım.. ^^

Benim kardeşim neden böyle? Bu sorunun cevabını merak ediyorum gerçekten. Samimi bir şekilde de soruyorum. Küçükken kafasına da vurmadık ki.. Bu kadar ağır bir ergenlik geçirmesinin sebebi ne o zaman? Doğumda kordon bağı boğazına dolandı da oksijensiz mi kaldı, annemler bunu bebekken iki defa havaya atıp bi defa mı tuttu, yoksa doğuştan mı böyle hala bilemiyorum.

“Bi dakika, bi dakika..” diyorum gözlerimi kısıp kaşlarımı çatarken duyduklarımdan emin olmak adına. “Ne dedin sen?”

Çaat!

Pardon hatlar karıştı. Bu soru cümlesinden sonra hep otomatik olarak bu sesi çıkartasım geliyor ne yapayım? Gerçi bu sorumdan sonra Sevda Demirel misali koca bi tokat atmak şart aslında ama abla yüreği işte. Kıyamıyorum.

“Evleniyorum ablacım.” diyor Bora sanki aylardır beklediğimiz haberi bize veriyormuş gibi bir sevinç ve özgüvenle. Paşamdaki rahatlığa bak. Evleniyormuş!

“Evleniyorsun?” diye soruyorum tek kaşımı havaya kaldırarak Bora’ya bakarken.

“Evet.”

“Sen?”

“Evet.”

Belki de çocuk kendisine ev almak istiyor Zeynep. Neden hemen en kötüsünü düşünüyorsun ki? Tabi canım. Belki taksitle bir artı bir ev almaya girişmiştir olamaz mı?

Bora’nın ifadesine bakıp birazcık düşünüyorum ve kararımı veriyorum. Olamaz. Bu çocuk öyle yatırım matırım derdinde değil, kız peşinde. Yatırımı yapsa yapsa kızlara yapar. Onda da tüm parasını kaybedip terk edilir zaten.

“Bi kızla?”

“Yuh artık abla!” diyor gözlerini pörtleterek. “Herhalde bi kızla. Orangutanla evlenecek halim yok.”

Valla şu anda orangutanla evlenmeni bile tercih ederdim Boracım. En azından delirdiğinden kesinlikle emin olup, alır seni bi hastaneye kapatırdık.

“Evleniyormuş.” diyorum Bora’nın serzenişine kulak asmadan çaprazımda oturan Aksel’e dönerken. Aksel ise kafasını aşağı yukarı sallayıp beni onaylıyor. Birkaç saniye birbirimize boş boş baktıktan sonra aynı anda kahkahalarla gülmeye başlıyoruz.

“Ne oluyor ya?” diyor Bora bir bana, bir Aksel’e bakarak. “Niye böyle gülüyorsunuz?”

Acaba niye?

“Şakana tabi ki..” diyorum kahkahalarımın arasında cevap verirken. Aksel de kahkahalarla gülerek beni onaylıyor.

“Güzel şaka gerçekten..”

“Evet evet hahahah..”

“Hahahah..”

“Ne şakası ya?” diyor Bora kaşlarını çatarak. “Ben gerçekten evleniyorum. Şaka falan değil.”