THE BLACK DEMON'S HEART

Part 35 '~ DA OTOR ISH BAK!!

Da otor ish back! Mabuhay! \(*O*)/

May nakamiss ba saken??? Meron? Wala? Meron? Wala? ._.

Bakit sila lang namimiss nio pano na si otor? T_T

Ako po’y humihingi ng paumanhin sapagkat akoy natagalan sa pagaupdate dahil sa bagyo???? ._.)” haha joke lang po..Tagal po akong di nakapagupdate dahil po busy na ako sa buhay at ayoko na magsulat at idedelete ko na to! joke lang ulit..xD Kasalanan kasi ni eherm (di niya ako pinilit na imention siya.. kaya sige sau ko na ide-dedicate to -.- xDD) Sobrang inlab daw ako sa kanya kaya di ako nakakapagsulat. Wow ha! Ahahaha… Bibi kc eh.. sarap mong kurutin..xDD ay naku naku naku..tahimik ka lang jan ha..Alam mo na baka dumugin ka. -.- Muahahaha...

At dahil atat na kau.. ge basa na mga kapatid.. wag nio kong intindihin ganyan lang talga pag*ipit buhok sa tenga* xDDD

Nga pala wala pong konek ang  “da otor ish bak’’ sa kwento. Wala lang maisip kasi..-.- xDD

♥♥♥

Enjoy guys!

…..

Mabilis akong bumaba pagkahinto ng jeep na sinakyan ko. Pero bumalikwas ulit ako nang maalala ang sukli ko, na mukhang wala ng balak pang ibigay ni manong jeepney driver.

“Manong sukli ko po pala,” sabi ko na napapakamot sa ulo ko.

“Magkano ba pera mo 'ne?” patay malisyang tanong ni manong driver.

“Ten pesos po,” walang gatol ko namang sagot.

Si manong naman ang napakamot sa ulo. “Dalawang piso lang pala 'neng eh,” napapailing niyang sabi. Napapangiti na rin ang mga kapwa ko pasahero at yung iba naiinip na dahil naantala na ang byahe.

Nagtaas ako ng dalawang kilay. “Manong tamang bayad tamang sukli.”

Walang salitang binigay niya ang dalawang piso. Taas kilay akong bumaba hawak ang dalawang piso kong sukli. Sa hirap ng buhay ngayon kahit bent singko sentimos manong di ko palalagp-- ay teka. Estudyante ako ah. Tsk. Sayang discount.

Winaglit ko na sa isip ko ang di tamang pagbibigay ng sukli ni manong jeepney driver. Move on na ako nang makarating na ako sa destinasyon ko. Mabilis kong nilakad ang daan patungo sa kuta ng mga demonyo. Biruin niyo yun may naglakas ng loob na kapitan ng sakit ang hari. Dapat nga natutuwa ako sa kamiserablehan niya--ops baka isipin niyo ang sama kong nilalang. Pero pero parang ganun na rin.

Hay! gulo ko. Kaasar na utak! Kung ano- anong pinagiisip. Kaasar na puso bat tumitibok-tibok? Malamang pag hindi na tumibok patay na ko. Di ba? Di ba?

Binagalan ko ang paglakad ko. Itong mga paa ko eksayted masyado. Bilis maglakad. Hinay hinay lang Synella. Hindi libreng kainan ang pupuntahan mo kundi libreng lait.

Pero sadyang matigas ang ugat ng mga paa ko sa sobrang bilis pa rin nitong maglakad. At habang papalapit ako sa kuta nila ay lalong tumitindi ang kabog ng dibdib ko. Bakit ba ako alalang-alala? Sabagay ganyan talaga pagmabuting tao. May malasakit sa kapwa tao at kahit sa mga di-tao. Gaya na lang nitong nilalang na nakikita ko.