"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(
Zamanın canlı bir varlık olduğunu ilk olarak annemi kaybettiğim gün anlamıştım. Artık onun sesini duyamayacağım gerçeğiyle yüzleştiğimde saatin kadranı annemin kahkahalarında takılı kalmıştı. Yıllar boyunca sadece birkaç kez duyma şerefine eriştiğim ruhumu doyuran kahkahalarında... Hayat denilen süreç fütursuzca devam ederken benim zamanım annemin yanağındaki o tek gamzeye gömülmüştü.
Şimdi bulanık bakışlarla bulunduğum mekânı tanımaya çalışırken kulağımda bozuk plak gibi o şen kahkahalar dönüyordu. Heyecanla başlıyor, yükseliyor ve hırıltı gibi ince ama rahatsız etmeyen bir sesle son buluyordu. Annemden kalan zaman benimle oyun oynuyordu. Beni her şeyin iyi gittiğine inandırmaya çalışıyordu.
İnanacaktım da. Yine onun kucağındaki o küçük masum kız çocuğu olacaktım.
Kısır bir döngünün içinde kaybolmuş gibiydim. Sürekli devir daim eden bir şeyler vardı, evet. Fakat büyümüyordum, yaşlanmıyordum, değişmiyordum. Artık bir zamanım yoktu.
Gözlerimi kırpıştırdım. Bu en basit hareket bile canımı yakıyordu. Gözlerimdeki sis perdesi aralandıkça gözlerime akın eden yoğun ışıkla tekrar o sancılı karanlığa bıraktım kendimi.
Diğer denemem sonuç verdi ve buğulu gözlerle etrafımı izlemeye başladım. Ortam çok tanıdıktı. Açık renk duvarlar, onlarca kablonun bağlı olduğu makineler, yoğun dezenfektan kokusu... Burayı biliyordum. Bulunduğum mekâna aşinalığım yıllar öncesindendi. Yerler değişiyor, zaman değişiyor, hatta buraya gelen hastalar değişiyordu ama bu odaların düzeni hep aynı kalıyordu. Yıllar önce annemin son nefesini verdiği oda ile şimdi de bana ev sahipliği yapan oda aynıydı. Burnumu yakan dezenfektan kokusu annemin tenine işleyen, onun mis kokusunu bastıran o iğrenç kokuydu. Yine de annemin ılık tenine sindiği için bana onu hatırlatıyordu. Onun morfin düşlerinde attığı şen kahkahalarını...
Annemin yasemin kokusunu hayal ederek onu derince içime çektim. Gözlerimi kapattım. Değişik şekillerin uçuştuğu karanlıkta annemin ela gözleri mücevher gibi parlıyordu. Özlemle iç çekerek onlara dokunmak istedim. Tam kendimden geçip hülyalara dalmak üzereyken bunu açılan kapının sesi bozdu. Huysuzca kıpırdanıp gözlerimi açtım. Kapının önünde siyahlar içinde belli belirsiz bir figür duruyordu. Gözlerimi ovuşturup daha dikkatli baktım. Bakışlarım netleştiğinde sislerin arasından bir erkek bedeni netlik kazandı. Siyahlar içinde bronz gibi parlayan teni ve başak rengi saçlarıyla bir adam karşımda dikiliyordu. Kim olduğunu anlamam için gözlerine bakmam yetti.
