"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yıllar evvel, annem daha yaşıyorken onunla birlikte yeni doğum yapan bir komşumuzu ziyarete gitmiştik. Annem üç kuruşluk maaşından arttırıp kız bebek için minik pembe bir elbise almıştı. Asla unutamam o günü... İncinecek bir çiçek gibi narin olan bebeği kucağıma almaya korkmuştum. Bebeğin pespembe tombul yanaklarını işaret parmağımın tersiyle okşarken bir zamanlar benim de bu bebek kadar küçük ve ilgiye muhtaç olduğum aklıma gelmişti. Minicik bir ben... Annemin uçsuz bucaksız sevgisiyle kuşatılmışım. Beni seviyor, öpüp kokluyor, karnımı doyuruyor, ağladığımda avutuyor. Anneler öyle yapardı değil mi? Tıpkı babalar gibi.
Benim babam... O yoktu. Annemle evlendikten bir süre sonra ayrılmışlar. Nedeni sevgisizlikmiş elbette. Annem ailesinin baskısıyla evlendiğini söylemişti babam hakkında konuştuğumuz bir defasında. Annemi hiç sevmemiş ve kavga ettikleri bir gün sinirle onu kapıya koymuş. Zaten resmi nikâhları olmadığı için de o olay son noktayı koymuş evliliklerine. Sonrasında ise annemin mecburen ailesinin evine dönüşü, dedem olacak o soysuz herifin annemi eve sığdıramayıp Şevket denilen ayyaş ile evlendirmesiyle devam ediyordu olaylar silsilesi. Bunlar olduktan sonra bana hamile olduğunun geç farkına varmış annem. Sonra ben doğmuşum rezil bir hayatın içine. Şevket nasıl olduysa beni kabul etmiş ama buna kabul etmek denirse tabi. Annemle bir türlü kopamadığımız derme çatma evde Şevket ve onun rezillikleriyle dolu bir hayat geçirmiştim. Sonra annem ruhsatı bile olmayan bir kot boyama atölyesinde iki kuruş kazanmak için maruz kaldığı insanlık dışı şartlar yüzünden akciğer kanserine yakalanıp birkaç ay içinde hayata gözlerini yumdu.
Ne trajik bir öykü değil mi? En ufak ümit ışığı bile yok. Ama bu hikâye tek değil. Ben ve annem susturulmuş kadınlar cumhuriyetindeki milyonlarca örnekten yalnızca biriydik. Kaderimizi erkeklerin insafına bırakan toplum yüzünden bu hale gelmiştik.
Ve tüm bu kötülüklerin arasında ben de bir bebektim. Saf, masum, neşe dolu...
O gün komşumuzun bebeğini severken anneme kaymıştı bakışlarım. Bir zamanlar ben de bebektim demiştim ya, nedense hiç öyle hissetmiyordum. Sanki omzumda bir ton yükle, yetişkin bir bedende gelmiştim dünyaya.
"Ben doğduğumda ne hissettin?" Eve giderken bu soruyu sormuştum ona. Aklım hala o küçük kız bebekteydi.
Sorum üzerine annemin yüzü kasılmıştı. Ne cevap vereceğini bilemeyerek bir süre sessiz kaldı. Anlaşılan böyle bir soruyu beklememişti benden.
"Mutlu oldum," demişti kısık sesle. Sesi o kadar duygusuzdu ki mutluluk denen hissin güzel değil de iğrenç bir şey olduğunu düşünebilirdim o an.
