"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Merih'in sözlerinin ardından kapana kısılmış gibi hissediyordum. Sert bir rüzgârdan kaçarken şiddetli bir fırtınaya tutulmuştum sanki. Sessizlik vardı. Fırtına öncesi sessizlik... Seyrek ama iri yağmur damlaları bırakıyordu üzerime. Biliyordum ki az sonra kuru yapraklar ağır bir hava dalgasıyla yükselecek ve etrafımda spiraller oluşturarak beni darmaduman edecekti. Onun gidişinin ardından dakikalar geçmesine rağmen bulunduğum yere kök salmış gibi hareketsizdim. Bakışlarım boş, zihnim düşünceler yüzünden karmaşık haldeydi. Dalgınlığın kaçıncı evresinde olduğumu bilmiyordum. Hayat ile aramda yarı saydam bir duvar vardı sanki. Görüntüler bulanık ve aldatıcıydı.
Merih'in bir şeyler sakladığından emindim artık. Ve her ne saklıyorsa beni kurtardığı o gün bana söylediği anlamsız sözlerle bağlantılı olmalıydı. Fakat neydi? Bir yabancı olarak onu ilgilendiren meselelere burnumu sokmamam gerekiyordu ama şu bilinmeyene olan tutku gözlerimi kör ediyordu. Merih gibi açık bir adamı Pandora'nın kutusuna dönüştürdüğüne göre kesinlikle merak edilesi bir şeydi. Yine de buradaki varlığımı sürdürmek için içgüdülerimi lime lime eden bu hain duyguyu derinlere bir yere itmeye çalıştım.
Merih'in yanına gitme cesaretini kendime aşıladıktan sonra köklerimi zeminden kurtarıp ağır adımlarla salona geçtim. Merih bir kalenin burcunu anımsatan yarım daire şeklindeki, etrafı camlarla kaplı kısımdaki tekli koltuğa oturmuş dışarıda yağan yağmuru izleyerek sigarasını içiyordu. Sigaranın koyu dumanı gri bir bulut oluşturarak havaya karıştı. Güneş dışarıdan tamamen çekildiği için Merih'in puslu camdaki soluk yansıması rahatça seçiliyordu. Çatılmış kaşlarının oluşturduğu kavis neredeyse ters v şeklini almıştı. Mavi gözleri ışık yoksunluğu yüzünden siyah kuytulara dönüşmüştü. Bu düşüncelerin sebebi ben miydim, yoksa o hep böyle miydi, bilmek isterdim. Bakışlarım ondan salonun ortasındaki köşe takımına yayılmış Yiğit'e kaydı. Elinde yan tuttuğu telefonunu tuhaf bir şekilde sağa sola çevirerek bir şeyler yapıyordu. Bakışları beni fark edemeyecek kadar telefonunun ekranına odaklanmıştı.
Merve'yi görmek için etrafta gözlerimi gezdirdim ama ona dair bir iz bulamadım. Muhtemelen Merih'in tepkisinden korkmuştu ve bu yüzden ortalıklarda görünmüyordu. Onu saklandığı delikten çıkarmak için üst kata çıktım. Kız, Merih'in de dediği gibi, fazla konuşuyor olsa da şimdiden ona karşı sempatim oluşmuştu. Yıllardır hasret kaldığım sıcak bakışları onda bulmuştum çünkü. Ne aşağılama, ne de önyargı... Saf bir sevgi ve bir tutam da merak vardı hareli ela gözlerinde. Belki bu sevgi Merih'in gizemli hayatına karışmamdan kaynaklanıyor olabilirdi ama bu, kızın temiz bir kalbe sahip olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.
