"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Bacalarının dumanı tüten evler...
Yaşlı kadın korumaları eşliğinde eski evlerin bulunduğu izbe sokağı turlarken bakışları kendiliğinden bacalara yöneliyordu. Hayat vardı gökyüzüne salınan dumanlarda. Sıcacık bir aile tablosu... İnsanlar yaşıyordu.
Genç kızlık zamanları geldi aklına. Yıllar evvel böyle bir Rum mahallesinde gözlerini hayata açmış, büyüyüp serpilmiş, evlenmiş ve ardından da hayatın sillesini yemişti. İnsanların kendisine acımadığı gibi o da kimselere acımıyordu artık.
"En son kızı burada gördüm efendim," dedi genç adam. Koşarak şu sokağa girdi," diyerek ilerideki sokağı işaret etti." Kadın girdiği transtan çıkıp adamın işaret ettiği noktayı inceliyordu. Yaşına rağmen şahin kadar keskin olan gözleri herhangi bir güvenlik kamerası bulmak istercesine evlerin sundurmalarında ve köşe başlarında gezindi.
"Tam da yerinde kaybetmişsin kızı," diye öfkeyle tısladı kadın. Böyle giderse kızı asla bulamayacaktı.
"Hanımefendi yetişmeye çalıştım ama kız tazı gibiydi," diye savunmaya geçti adam suçlulukla. Aslanların pençesinden kurtulmaya çalışan ceylan gibiydi kız. Yaşamak uğruna elinden gelen her şeyi yapmıştı. Kazanmıştı da. Ama Sonja gibi güçlü bir kadından ne kadar kaçabilirdi, işte o kısım biraz kuşkuluydu.
"Bana masal anlatma. Üç tane beceriksiz herif bir sürtüğe söz geçiremediniz."
Genç adam sus pus olmuş şekilde bir iz ya da görgü tanığı bulmak için etrafı incelemeye koyulmuştu.
Sonja baston niyetine kullandığı şemsiyesinin ucuyla kaldırım taşlarına vura vura kızın son görüldüğü sokağa ilerledi. Saatlerdir iz peşinde koşturduğu için nefes nefese almıştı. Üstüne üstlük yakıcı soğuk işini zorlaştırıyordu. Günlerdir bu mahallenin her bir karışını incelemişti. O üç budalayla her gün aynı noktaya gelip kıza dair bir iz bulmak için çaba vermişti.
Kahretsin ki kız hayalet gibi birden yok olmuştu. Yer yarıldı da yerin içine girdi, derlerdi ya. Sonja artık bu söze inanır hale gelmişti. Ne yapıp ne edip kızı bulmalıydı. Küçük sürtük başına belanın bin beterini açmıştı. Sayesinde muhatap olduğu nüfuzlu adamlar Azrail gibi tepesine çökmüştü. Kız onların itibarını zedelemeden önce bulunup infaz edilmeliydi.
Ölecekti tabi ki. O kadar olaydan sonra Sonja ona nefes bile aldırmayacaktı. İşler böyle yürüyordu. Sonja müşterilerine güvenlik sözü verirdi. Olan biten her şey bulundukları dört duvar arasında kalırdı. Pazarladığı kızlar onlar hakkında tek kelime dahi edemezdi. Zaten bu şekilde devletin bile varlığından haberdar olup da ses çıkarmadığı biriydi. Toplumun itibar ettiği kimselerin en sapkınca arzularını karşıladığı müddetçe uzun yıllar boyu varlığını sürdürecekti.
