"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derin bir nefes alıp ayağa kalktım. Nefes. Ne kadar elzem bir şeydi şu hayatta. Doğduğumuz anda her şey derin bir nefesle başlardı mesela. Daha minicik bedenimizle nasıl bir bataklığın ortasına düştüğümüzü anlamış gibi ciğerlerimizi yırtarcasına bir çığlık kopar boğazımızdan. Bunu derin bir nefes tetikler. Hava akımı ses tellerini titretir ve sonrasında başkaldıran bir çığlık infilak eder. İşte o çığlık ileride küfrederek yaşayacağımız bu iğrenç dünyaya karşı ilk isyanımızdır.
Ve sonra o hayat derin bir nefesle biter. Bu sefer çığlıktan eser yoktur. Ukdelerin sıkıştırdığı göğüs kafesimize rağmen titrekçe ciğerlerimize girer. Sessiz ama acılı bir vedadır.
Önümden bir şey rüzgâr gibi geçti. Banyo dolabının raflarında dizili olan ıvır zıvırlar havada uçuşmaya başladı. Porselen diş fırçası kutusu aynadan sekti ve ondan arta kalan parçalar etrafa saçılırken karşımdaki aynada ağaç dalları gibi damar damar çatlaklar oluştu. Onlarca Gece belirdi karşımda. Ölü küçük kadın onlarca parçaya bölünmüştü.
Elimden benden bağımsız hareket edip usulca çatlak aynaya yumruklar indirdi. Her yumrukta parçalanan etimden sızan kanlar kızıl bir yağmur gibi çatlaklardan içeriye yağıyordu. Hayır, yağmıyordu; tsunami dalgası gibi hoyratça yükseliyordu. Çatlak bir toprağı andıran aynanın özüne doluyordu. Sudan daha yoğun olan kızıl damlalar beyaz zemini kirletti. Sağanak yağmur gibi durmak bilmeksizin yağıyorlardı bir ölü kadar soluk olan beyaz zemine. Parçalanmış Gece'nin günahlarını sıvıyor, onu tekrar birleştirmeye çalışıyordu. Olmuyordu. Olmayacaktı.
Aynadan lavaboya doğru süzülen kızıl damlaları izlerken Halime Hanım'ın endişeli sesi doldu içeriye. Yumrukladığı kapının tok sesi çıplak duvarlarda yankılanıyordu.
"Gece kızım ne oldu orada? İyi misin? Aç kapıyı! Gece!"
Beni girdiğim çıkmazdan kurtarıp anın içine sokan şey söylediği iki kelime oldu. İyi misin?
