The Bitchesa's Downfall

Rules

"Can't you stop uttering mean words?" Chandria managed to deliver her question sarcastically. "Kung sa tingin mo'y titigilan na kita dahil sa pang-iinsulto mo, nagkakamali ka. At nagsasayang ka lang ng laway mo."

"Damn! I didn't know she could be this witty," pabulong-bulong ni Daniel sa sarili nito habang nakatingin ng diretso sa daan. Akala naman nito'y hindi niya iyon narinig. Well, to tell him, Chandria perfectly hears his statement but she did not oppose. She just zipped her mouth shut.

Binalot ng katahimikan ang buong lugar nang mawalan ng imik si Chandria. Humarap siya sa bintana at piniling hindi na lumingon sa gawi ni Daniel. Itinuon na lamang niya ang kanyang pansin sa mga gusaling nadaraan nila. Mukhang hindi naman ata naapektuhan si Daniel sa nakakabinging katahimikan na naghahari sa loob ng kotse. Patuloy pa rin ito sa pagmamaneho sa highway.

Matamang pinagmasdan ni Chandria ang malaking building na nakatayo sa tabi ng daan. Nakikita niya ang repleksyon ng itim na sasakyan ni Daniel sa kumikinang na glass wall nito. Halatang matibay ang pagkakatayo nito base sa estraktura. Pakiramdam niya'y namangha siya sa ganda ng gusaling iyon. Kahit nalagpasan na ng sinasakyan niyang kotse ang gusali ay hindi niya napigilang sundan ito ng tingin.

Kung siya kaya ang magp-plano sa construction, magiging maganda rin kaya ang resulta? Who knows? It could turn out just a little good or a perfect mess.

"Anong tinitignan mo?" seryosong tanong ni Daniel.

Agad na bumaling ang tingin ni Chandria sa harap nang marinig niyang magsalita si Daniel. Ngayon niya lang napansin na hindi pala gumagalaw ang sasakyan. Maraming kotse ang nasa unahan nila na hindi pa rin umuusad. Mukhang traffic ngayon sa kalsada.

Lumingon si Chandria kay Daniel at napangisi nang mahuli niya itong sumulyap sa kanya. Bigla itong nag-iwas ng tingin nang magsalubong ang kanilang mga mata. Great! Pasimple lang talaga ito lalaking 'to. At kung mahuhuli, magsusungit na naman. That's how Daniel Markus Ford plays.

Ibinalik niya ang tanong ni Daniel kanina. "Anong tinitignan mo?"

Nagkibit-balikat lamang si Daniel at muling pinaikot ang manibela. Humigpit ang hawak ni Chandria sa seatbelt nang maramdaman ang biglaang paggalaw ng kotse ni Daniel. Maluwag na ang daan kaya maaari na nitong palakasin ang speed ng pagmamaneho nito. Napaawang ang mga labi ni Chandria nang makita ang senaryo sa kanyang harapan.

Maraming kotse ang nasa kanilang unahan ngunit umo-overtake ang sasakyan ni Daniel. Napahigit siya ng malalim na hininga nang makita ang masikip na distansyang nasa pagitan ng dalawang van habang maingat na isinisingit ni Daniel ang sariling nitong sasakyan. Nakahinga lamang siya nang maluwag nang mapagtantong mabilis itong nakalusot. Damn! That was breathtaking. And dangerous. She nearly lost her safety right in this car.

"What the hell was that?!" She screamed at the top of her lungs the moment Daniel slows down his driving speed.

"Did it scare you?" Tumawa lamang si Daniel ng mahina. "It's what you call driving in a rush. That's how eager I am to get you out of my car."

"Really?" Chandria tried to relax herself and put all the sarcasm on her laugh. "Ang sabihin mo, gusto mo na talaga akong mawala ng tuluyan sa mundo. Gosh! I almost died because of a freaking heart attack."

"You're overreacting, Chandria." Nakangising wika ni Daniel at sumulyap sa kanya ng ilang segundo. "You're perfectly fine. And you're still breathing so calm down now."

Seriously? How can he tell Chandria to relax when all the reason why she's freaking out now is him? Yeah. How ironic! She can't help but roll her eyes at him.

"Whatever," mahina niyang sambit. Tila naubusan na siya ng enerhiyang makipagbangayan kay Daniel. Gusto niyang ibahin nalang ang usapan. "Lumiko ka diyan sa street na iyan."

"Okay," tugon ni Daniel habang mabilis na inikot pakanan ang kotse nito at nagdire-diretso na sa Irma Street. Ito ang shortcut ng subdivision na tinitirhan niya. Pero may pitong kanto pa silang dadaan bago makarating sa subdivision. Medyo malayo pa.

"So," Chandria's starting to bring up a conversation. "What are your plans for our construction? Tomorrow's our first day as partners, right?"

"I can't imagine doing one project with you. Baka palpak lang ang mangyari." Marahan nitong hinimas ang sariling noo gamit ang libreng kamay. "Won't you back out?"

Napaikot ang kanyang mga mata dahil sa narinig na tanong ng binata. Back out? Hell no! She'll prove to him what she can do.
"Why would I? It's an opportunity to get close to you," kampanteng sagot niya.

"Iyan lang ba ang rason kung bakit mo tinanggap ang proyekto ng ama mo? Dahil lang sa akin?" Napatiim-bagang si Daniel at halatang humigpit ang hawak nito sa manibela.

"Yup." Chandria clearly utteredㅡpopping the 'p' sound. "So there would be no chance for me to back out."

Napahugot na lamang ng malalim na hininga si Daniel. "Fine. We'll just set rules for the both of us. And I'll be in change of making the rules since I have a better understanding on this field."

"Okay," kibit-balikat na tugon ni Chandria.

"Tomorrow, I'll set an appointment with Mr. Roosevelt again. Of course you'll come with me. And we'll negotiate with the lot he's planning to sell," seryosong wika ni Daniel habang marahan nitong pinapagalaw ang manibela upang lumiko ang kotse nito sa isang kalye. "Susunduin kita sa bahay mo. Siguraduhin mo lang na nakapagbihis ka na bago pa ako makarating."

"Noted." Chandria cocked her head to the side and put up a playful smile on her face.

"By the way," Biglang nangunot ang noo ni Daniel. Hindi niya alam kung bakit. May nasabi ba siyang mali na ikinasama ng mood nito? "Don't wear revealing dresses or skirts. Slacks at long sleeve polos lang ang pwede mong suotin. Maliwanag?"

Napaawang ang mga labi niya nang marinig ang sinabi ni Daniel na slacks lang at long sleeves ang dapat niyang suotin. What the fuck, Daniel? What do you think of Chandria, an ignorant lady born in the year 1890's? Like what the hell! Those kind of wears are out of fashion nowadays. And she won'tㅡswear to all Greek Gods knownㅡput on those clothes for just even a second. Oh gosh! Daneil Markus is a frustrating male species.