The Sweetest Escape

Five

Hannah

Kadiliman ang unang sumalubong sa akin.

Mabilis kong binuksan ang mata ko nang maging aware na nananaginip ako. Hindi ko maalala kung ano mismo ang napanaginipan ko pero base sa bilis ng tibok ng puso at sa bigat ng pakiramdam ko, alam kong isa muli itong nightmare.

Hinintay ko munang kumalma ang buong katawan ko bago ko abutin ang cellphone ko at tingnan ang oras dahil iyon na lang naman ang silbi nito: ang maging orasan. Wala rin naman kasing kumokontak sa akin. At ayos lang ako roon. Mas matatakot ako kapag nakatanggap ako ng message dahil magkataong mangyari iyon, alam kong kailangan ko na uling magbalot at magtago. Alam kong alam na niya kung saan niya ako matatagpuan.

Nasa alas-tres pa lang at nakakatatlong oras na tulog pa lang ako. Hindi ko na sinubukan pang bumalik sa kama dahil alam kong hindi na rin naman ako makakatulog kaya pumunta na lang ako sa may bintana at binuksan iyon, hinahayaang pumasok ang sariwang hangin na medyo may amoy ng dumi ng kabayo pero ayos na rin ang amoy dahil nasanay na ako. Isa pa, pawis na pawis na rin ako mula sa paikot-ikot sa kama at marahil na rin sa init ng panahon.

Mula sa drawer ay kinuha ko ang sketchpad at lapis. Hinila ko yung kaisa-isang upuan at pumwesto sa tapat ng bintana para mag-sketch gaya ng nakagawian ko. Tila may sariling isip ang kamay ko habang gumuguhit at natuto na akong sundan na lang ang daloy ng mga linya sa pahina.

Ilang oras na rin ang nakalipas at saka ko lang naramdaman ang strain ng matagal na pag-bend dahil nakasubsob sa page ng sketchpad. Nakuntento na rin naman ako sa drawing ko kaya nag-stretch na ako para ma-work out ang kink sa likod ko. Saka ko pa lang tinignan ang drawing ko.

It was of our boss sa Nymph. Kaya nga lang, imbis na whole body niya ang naka-drawing ay kalahati lang nito tapos nilagyan ko ng bat wings ang likod niya, proportionate sa laki niya. Medyo naka-form ng snarl yung labi niya at nakataas pareho ang kamay with claws coming out from it.

Hindi ko napigilan ang maliit na ngiti na namuo sa labi ko sa ginawa ko. Oo at masama pero kailangan kong ilabas ang frustrations ko somewhere, 'di ba? At kung hindi dahil sa kanya, edi sana may trabaho ako ngayon. Paano ko pararamihin ang ipon ko kung ang tanging gagawin ko lang ay magbayad ng napakalaking renta? Hindi ko pa nga nababawi yung limang-libo na pinambayad ko eh.

Magtrabaho na lang kaya ako sa rancho?

Agad kong isinantabi ang naisip ko na iyon. Kapag nagtrabaho ako doon equals more Migs at more Migs equals more trouble. I don't want to take that risk.

Dahil muli na namang bumabalik kay Migs ang isip ko, nagpasya na lang ako na lumabas ng kwarto ko't maligo na lang. Isa pa, gaya nga ng sinabi ko, init na init na ako.

Unang beses kong lumabas ng kwarto ko ng ganitong oras. Pakiramdam ko kasi nasa horror movie ako. Bukod kasi sa sobrang laki at empty ng bahay ni Lolo, luma na rin ito. Ang style pa niya ay yung tipong panahon pa ng Kastila. May ilang modifications here and there na nahaluan ng modern touch pero mas angat pa ring yung oldies feel nito. Maging yung sahig na kahoy, nakakatakot kasi mamaya isang maling hakbang mo lang baka diretso kang malaglag sa first floor.

Naiintindihan ko rin si Lolo kung bakit hindi niya gaanong pinapaayos ang buong bahay. Sabi sa akin ni Mama, sa Lolo pa raw ni Lolo ang bahay na 'to maging ang rancho. Kumbaga kakapasa sa mga susunod na henerasyon, napakalaki na ng sentimental value ng buong kalupaan ng mga Villaroman.

Napakunot ako ng noo dahil ngayon ko lang na-realize na marami-rami rin pala ang facts na nasagap ko mula sa Mama ko. Yung mga maliliit na impormasyong nasasagap ko tungkol sa pamilya ay nakatago sa kadulu-duluhan ng utak ko at wala akong ideya kung bakit. Baka dahil na rin sa kagustuhan kong magkaroon ng pamilya bukod sa Mama at Papa ko. Noon, naririnig ko ang mga kaklase ko sa eskwela na nagkukwentuhan ng iba't ibang istorya tungkol sa mga family outing nila o di kaya yung kinaiinisan nilang tita o pinsan. Samantalang ako nabiyayaan ng patay na ina, walang-hiyang ama, at gahaman na Lolo.