Vazgeçilmezim

26.Bölüm

''Seni çok özledim''

Zeynep,

Keremi şu birkaç haftada öyle çok özemiştim ki.Şimdi ise kendime Zeynep sen Keremden onca zaman nasıl uzak durdun? diye soruyorum,ona dokundaman,kokusunu içine çekmeden,dudaklarının tadına bakmadan.Nasıl uzak durdun?.

Nefesiz kaldığımda Keremden ayrıldım.Sırıtıyordu.Oda benim gibi hızlı nefes alıp veriyordu.

''E?'' dedi benim aksime biraz daha sakinleşerek.

''Ne e?'' diye sordum.

''Şimdi?Yani barıştık mı?'' diye sordu.

''Sanırım.Tam olarak emin değilim.'' dedim ukala bir tavırla.

''Nasıl emin değilsin kızım?''

Küçük bir kahkaha attım.Oda şaka yaptığımı farkına varmış olucak ki derin bir nefes verdi.

''Zeynep bir daha beni sakın bırakma olur mu?Ne olursa olsun,ne görürsen gör ilk önce gelip bana sorucaksın tamam mı?Öyle kafana göre beni bırakmayacaksın.'' dedi sert bir tonla.

''Bir daha asla!Kerem,sen benim nefesim gibiydin,sana bitti dediğim o an nefesim kesildi,öldüğümü sandım!'' diye itiraf ettim.

''Peki ya ben Zeynep?Beni hiç düşündüm mü?Sen bana bitti dediğin o an... İşte o an ben öldüm.'' 

aramızda derin bir sessizlikten sonra Kerem konuşmaya devam etti.

''Şimdi senden bir söz istiyorum.Beni bir daha bırakmayacağıma dağir bir söz.''

''Söz veriyorum seni bir daha asla bırakmayacağım!'' dedim bir saniye bile düşünmeden.

Kerem beni belimden tuttuğu gibi kendine çekti ve sıkıca sarıldı.Bende kollarımı onun beline dolamıştım.

Ne kadar süre öyle durduk bilmiyorum.Başımı kaldırıp sevdiğim adama gittim.Gülümsedim.Bana bakıp gülümsediğimi görünce oda gülümsedi.

''Ne oldu güzelim?'' diye sordu.

Güzelim.Bu kelimeyi onun ağzından duymayı öyle özlemiştim ki.Evet belki basit bir kelimeydi ama onu Keremin ağzından duymak beni deli ediyordu.Ona daha çok bağlanıyordum.

''Seninle bir ömür böyle kalabilirim ama burda değil.'' dedim bulunduğumuz yere bakınarak. ''Artık eve gitmemiz gerek.Ne dersin?''

''Sanırım haklısın.'' dedi benden ayrılarak.Ondan ayrıldığımda bir soğukluk hissetim.

Ben hala olduğum yerden dururken Kerem elimi tuttu.Ellerimiz birbirine kenetlenmişti.Kenetli olan ellerimize baktım ve gülümsedim.

''Şimdi tamam oldu,hadi gidelim.'' dediğinde onaylarcasına başımı salladım.

''Bu arada nerdeyiz biz böyle?'' diye sordum bulunduğuz yere tekrardan bakarak.Karanlık bir sokaktı.

''Bilmiyorum.'' dediğinde ciddi olup olmadığını anlamak için Kereme baktım.

''Sen ciddi misin?'' diye sordum şaşkınlıkla.

''Evet ama o kadar büyütülecek birşey yok yani.Geldiğimiz yoldan döneceğiz.'' dedi rahat bir tavırla.

''Ben sana cidden inanamıyorum.O zaman neden bu sokağa girdin?''

''Sen peşimi bırakırsın diye girmiştim.Ama tabii senin ne kadar inatçı olduğunu unuttum.Ama iyikide peşimi bırakmadın.Yoksa şimdi el elle olmazdık.'' dedi sırıtarak.