Vazgeçilmezim

41.Bölüm

''Ayrılık''

Zeynep,

Sabah gözlerimi açtığımda güneş yüzüme vuruyordu.Yavaşça yatağımdan kalktım ve gidip elimi yüzümü yıkadım.Tam üzerimi değiştiricektim ki aşağıdan gelen sesleri duydum.Kerem biriyle kavga ediyordu.Hızla odamdan çıktım ve merdivenlere doğru yöneldim.Aşağı inicektim ki gelenin Sevim teyzeyle Ahmet amca olduğunu gördüm ve biraz geri çekilerek merdivenlere oturdum.

Sanırım Amerika'ya gitme mevzusunu konuşuyorlardı Kerem o yüzden böyle sinirli görünüyordu.

''Bakın ben hiçbir yere gitmiyorum tamam mı?'' dedi sakin tutmaya çalıştığı ses tonuyla.

''Geleceksin dediysek geleceksin Kerem!'' dedi kararlılıkla Sevim teyze.

''Kerem,oğlum bak Amerika'da ki şirkette işler hiç iyi gitmiyor.Orda sana ihtiyacımız var.'' diye açıkladı Ahmet amca.

''Bunları her şeyi mahvetmeden önce düşünücektiniz.'' dedi yine Kerem ama bu sefer ses tonu az önceki kadar sakin değildi.

''Sizde bizimle birlikte Amerika'ya geliyorsunuz.Bu konu burda kapanmıştır.''

Sevim teyzenin kararlılıkla söylediğine karşılık Kerem ''Kapanmadı.Bu konu burda kapanamaz tamam mı?Siz bize... Bana ve Yağmura istediğinizi yaptıramasınız!'' diye bağırdığında Sevim teyzeyle,Ahmet amca gitmek üzere arkalarını döndüler.

Onlar even çıktıktan sonra Kerem sertçe arkalarından kapıyı çarparak kapattı.Çok sinirli görünüyordu.Yavaşça yanına indim.Benim geldiğimi bile fark etmemişti.Yavaşça yanına yaklaşıp omuzuna dokundum.

''Kerem sen iyi misin?'' diye sordum tereddütle.

''Zeynep sen ne zaman uyandın?'' diye sordu.Beni görünce şaşrmıştı.

''Çok olmadı.''

''Duydun mu?'' diye sordu.

''Bir kısmını.'' diye mırıldandım.  ''Kerem bak sana gerçekten ihtiyacları varmış gibiydiler.''

''Zeynep sakın bana ihtiyaçları olduğunu söyleme!'' diye çıkıştı bana.''BEnim onlara ihtiyacım varken nerdeydiler?Yağmurun onları ihtiyacı varken nerdeydiler?Onlar kendilerinden başka kimseyi düşünmezler!''

''Öyle deme.Onlar senin annen ve baban.'' diye mırıldandım.''Bence gitmelisin.''

''Bence gitmemeliyim.Başlamayalım yine lütfen.''

''Ben gitmeni istiyorum.Bak hemen hayır deme.''

''Dedim bile hatta birkez daha diyorum HAYIR!Ya Zeynep anlamıyormusun ben seni burda bırakamam.Ben sensiz yaşayamam,nefes alamam.Sen beni nefesimsin.Eğer ben şimdi seni burda bırakıp gidersem Amerika'da sensiz nasıl yaşayacağım?Nasıl tekrar mutlu olacağım?''

''Kerem ben sana bensiz yaşa demiyorum ki.İşleri yoluna koyunca gelirsin yine.Ben hiçbir yere gitmiyorum.'' diye onu yatyıştırmaya çalıştım ve başarmıştım da.Biraz da olsa sakin görünüyordu.

''Zeynep...'' diye mırıldandı.

''Zeynep falan yok.Gideceksin tamam mı?Hem ben hiçbir yere kaçmıyorum.Hep burda olacağım,seni bekliyeceğim.''

Elimi yanağını çıkartarak hafifçe okşadım.Ona gitmesini söylerken canım acıyordu.Hemde çok acıyordu ama bunu yapmak zorundaydım.

''Emin misin?'' diye sordu.

Başımı onaylarcasın salladım ve ''Evet.'' diye fısıldadım.

Gücüm kalmamıştı.Daha ne kadar dayanabileceğimi bilmiyordum.Ona git derken aslında Kerem beni bırakma,gitme diyordum içimden.