Vazgeçilmezim

37.Bölüm

''Süpriz''

Zeynep,

''Ne demek buraya geliyorlar?'' diye sordu Kerem.

Her halinden şaşkın olduğu belli oluyordu.Ama sadece şaşkın değil aynı zamanda da tedirgindi.Peki ama neden?

''Duydun işte abi.Yarın ilk uçakla geliyorlarmış.''

''Peki nerde kalıcaklar?Yani burda falan kalmayacaklar değil mi?''

''Hayır,ben onlar için yazlık evi ayarlarım.'' 

Yağmurun ise her halinden mutlulu okunuyordu.Anne ve babasın geleceği için mutluydu.

''Ha,tamam.Neyse hadi okula gidelim artık.Yoksa geç kalıcaz.Hadi Zeynep.''

''Peki.Okulda görüşürüz kızlar.'' 

Evden çıkarak arabaya bindik.Okula doğru yola çıktığımızda Kerem hiçbir şey demiyordu.Ama acayip görünüyordu.Evet anne ve babası ile aralarının kötü olduğunu biliyordum.Ama onların buraya gelecekleri için bu kadar tedirgin olması normal miydi?

Yola çıktığımızdan beri bakışlarımı Keremden ayırmamıştım ama o bunun farkına bile değildi.Çenesi kasılmıştı.Parmakların uçları ise direksiyonu sıkmaktan beyazlamıştı.

''Kerem iyi misin?'' diye sordum sonunda dayanamayarak.

''Evet.'' sesi sert olmasına rağmen titremişti.

''Emin misin canım?'' diye sordum yine sakin bir ses tonuyla.

''Hayır.'' 

Ani fren yapınca öne savruldum.Kemerimi takmış olmasaydım şu anda kesin camdan dışarı fırlamış olacaktım.

Kereme döndüğümde yanaklarında ki ıslaklığı fark ettim.Ağlamış mıydı?Benim güçlü bildiğim Kerem ağlamıştı?Gözlerimi kıpıştırarak ona baktım.İçim parçalanmıştı,onu öyle görünce.

''Ne olduğunu anlatmak ister misin?'' diye sorarak elimi omuzuna koydum.

Ona şu anda destek olmak,yanında olduğumu hissetirmek istiyordum.

''Hiç...Hiç birşey olmadı.'' diye geçiştirdi.

''Anlatmak istersen dinlerim.'' diyerek yine üsteledim.

''Yok birşey dedim ya Zeynep.'' bu kez sesi çok sert ve gereğiden fazla yüksek çıkmıştı.

''Tamam birşey demedim.Bağırma.'' 

Bana bağırdığı için alınmıştım.Bana bağırmasından nefret ediyorum.Benden birşey gizlemesinden de.

Elini yüzüme doğru uzattığında yanağımı okşayacağını anlayarak geri çektim kendimi.Üzgün gözleri ile bana baktı.

''Özür dilerim güzelim,özür dilerim.Sana bağırmak istemedim.'' derin bir nefes aldı.''Annemlerin geliceğini öğrendiğim için biraz sinirlerim bozuk.Yoksa sana bağırmak istemedim.'' 

''İyi de buna sevinmen gerekmez mi?''

''Zeynep onları tanımıyorsun.Yani buraya geliyorlarsa illa ki birşey vardır,yoksa gelmezler.'' 

''Hep en kötüsünü düşünme Kerem.'' diyerek yanağını okşadım.''Neyse bunları sonra konuşuruz.Şimdi okula gitsek iyi olcak,yoksa geç kalacağız.'' dedim gülümseyerek.

Oda gülümsedi ve arabayı çalıştırdı.Okula geldiğimizde üzgün bir ifadesi vardı.Arabadan indiğimizde yanağına minik bir öpücük kondurdum.