Vazgeçilmezim

29.Bölüm

''Lunapark''

Zeynep,

Lunaparkı görünce bir anlığında bugün başıma gelen herşeyi unutmuştum.Kendimi çok iyi...yok, ya,hayır,hayır süper hissediyordum.Lunaparktayız,Kerem yanımda,mutluyum,huzurluyum.Daha ne isteyebilir ki bir insan?Ben hala ağzım açık etrafa bakınmaya devam ediyordum.

''Hadi burda böyle mi duracağız?'' Keremin sorusu ile ona döndüm.Gülümseyrek bana bakıyordu.

''Tamam.O zaman ilk önce neye bineceğimize karar verelim.'' 

''Açılışı korku treni ile yapmaya ne dersin?'' diye sordu muzipçe.

''Ama ben korkarım.Olmaz.'' dedim masumca.

''Korkarsan bana sarılırsın.'' dedi sırıtarak.

''Sen sırf bunun için korku trenine binmek istiyorsun değil mi?''

''Evet.'' 

''Fırsatçı!'' diye azarladım.

Elimden tutarak beni korku treninin olduğunu yere sürükledi.

''Kerem şey...'' dedim Keremi kolundan tuttup durdurarak. ''Off ben çok korkuyorum.Acaba binmekten vaz mı geçsek?'' 

''Olmaz.Hadi gel.'' diyerek beni kolumdan çekiştirerek trene bindik.Ben şimdiden korkmaya başlamıştım.

''Kerem-''

''Zeynep!Bindik bir kere.'' dedi sözümü bölerek.

Sonunda hareketlendiğimizde sıkıca Kerem sarıldım ve gözlerimi kapadım.Sadece korkunç korkunç sesler duyuyordum.Ki zaten bu benim korkmama yetiyordu.

Kalbim yerinden fırlayacak gibi atıyordu.Tabii sadece bu da değil aynı zamanda titriyordum da.

Sonunda durduğumuzu hissetim ama ne gözlerimi açabiliyordum ne de Keremden ayrılabiliyordum.

''Zeynep iyi misin?'' dediğini duydum Keremin ama cevap veremedim. ''Zeynep!'' 

Kerem kollarımdan tutarak beni kendinden uzaklaştırdığında gözlerimi açtım.

''Zeynep iyi misin?Ne oldu?'' diye sordu endişeyle.

Ben ise hala şoku üzerimden atamamıştım ki konuşamıyordum.

''Zeynep,güzelim korkmaya başlıyorum.Konuş benimle.Ne oldu?'' 

''B-ben...tre-tren...ç-çok k-korkunçtu.'' diye saçmaladım.

Doğru düzgün kelimeleri bile toparlayamamıştım.

''Tamam bak artık geçti.Bitti işte.Hadi gel.'' diyerek beni kolumdan tutarak kaldırdı.

Trenden indiğimizde Kerem hala endişeli bir şekilde bana bakıyordu.Ben ise kendimi biraz daha toparlamıştım.

Aniden ben bile daha ne olduğunu anlamadan tukadımı Kereme yapıştırdım.Oda bunu beklemedi için başı hafif bir şekilde sola döndü.

''Bu ne içindi şimdi?'' diye sordu şaşkınlıkla.

''Pislik!Orda korkudan ölüyordum ben!Sana demiştim ama!Korkuyorum demiştim!'' diye bağırdım.

Sinirliydim.Korktuğumu söylememe rağmen beni korku trenine bindirmişti.

''Özür diledim.Böyle olucağını bilemezdim.'' dedi gözlerini gözlerime sabitleyerek.

''Neyse tamam.'' diye geçiştirdim.

''Tamam.Şimdi neye biniyoruz?Sen söyle hadi.'' 

''Dönme dolap!'' diye ciyakladım parmağam ile dönme dolabı göstererek.