Vazgeçilmezim

23.Bölüm

''Arkadaşım''

Zeynep,

Sanki dilim tutulmuştu birşey söyleyemiyordum.Ellerim,ayaklarım tutmuyordu.Kendimde değildim,sanki vicudumu başkası kontrol ediyordu.

Kerem Doruka vurmaya devam ediyordu ama ben ne onları ayırabiliyor,ne de birşey diyebiliyordum.

Sonunda toparlanarak ''Kerem yeter! Kes şunu!'' diye Kereme bağrıdım.Ben öyle bağrınca Doruka vurmayı kesti.

Onu yakasından tutup ayağa kaldırdı.''Defol git lan burdan!Bir daha seni Zeynepin yakında bile görmeyeceğim tamam mı?'' dedi ve Dorukun yakasını bıraktı.Kerem bırakır bırakmaz,Doruk hızlı adımlarla bizden uzaklaştı.

Kerem öfkeyle arkasını döndü ve yanıma geldi.''Zeynep sen onu nasıl öpersin?'' diye tısladı.Bizi duymuşmuydu yani?

''Sana ne bundan?'' dedim altta kalmayarak.Onu ilgilendirmezdi bu.

''Nasıl bana ne Zeynep?Sen benim kız arkada-'' derken sözünü kestim ve ekledim.''Eski.'' 

''Zeynep!Kes artık şu oyunu!Ben hiçbir şey yapmadım!Sana anlatmaya çalışıyorum dinlemiyorsun bile!'' 

''Def ol hayatımdan Kerem!'' dedim ve okula girmek için arkamı döndüp,yürümeye başladım.

Arkama dönüp bakmak istiyordum ama yapamıyordum, gururum sürekli engel oluyordu.Gözlerimden yaşlar süzülüyordu.Kalbim ise bir cam gibi binlerce parçaya bölünmüştü.İçimde fırtınalar kopuyordu.Şimdi keşke Kerem arkamdan seslense diyorum.‘’Zeynep gitme’’ dese,gurur falan umrumda olmazdı gidip sarılırdım,sıkıca sarılırdım.Hiç bırakmazdım belkide.Belkide yapamazdım.Korkup kaçardım arkama bile bakmadam.Ona yenilmekten korkardım.Ondan böyle uzak durmaya katlanamıyordum.Canım yanıyordu.Hem ona yakın olupta hem uzak durmak çok zordu.

Soyunma odasına gitmiş,küçük çocuklar gibi ağlıyordum ama elimden bundan başka birşey gelmiyordu.Hem onun yanında olmak istiyordum,hemde onu bir türlü affedemiyordum.Affetmek istiyordum ama yapamıyordum işte.

Ben ağlarken soyunma odasına Kerem girdi.Onu görünce hemen ayağa kalktım ve gözyaşlarımı sildim.Ama geçti çoktan görmüştü bile.

''Zeynep sen ağlıyor musun?'' diye sordu şaşırarak.

''Sana ne bundan?İster ağlarım ister ağlamam.Hem burda ne işin var senin?''

''Bana açıklama yapmak zorundasın Zeynep.Sen Dorukla nasıl öpüşürsün?'' 

''Bu seni hiç mi hiç ilgilendirmez!Yeter artık.'' diye sitem ettim.

''İlgilendirir!Bal gibi de ilgilendirir.Sen benim sevgilimsin!''

''Eski sevgilin.'' diye düzeltim.

''Zeyneep!Seni benden başka kimse öpemez anladın mı?'' der demez dudakları dukalarım ile buluştu.Sıkıca öpüyordu.Sahiplenmek istercesine.Karşılık vermek istiyordum fakat birşey engel oluyordu.Onu itmeye çalıştım fakat ellerimi yakalayıp arkamda birleştirdi.Yine gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı.Ben hala çırpınmaya devam ederken aniden benden ayrıdı.

''Bu dudaklar bana ait Zeynep.Benden başka kimse öpemez onları.'' dedi net bir sesle.

''Senden nefret ediyorum.''

''Hayır etmiyorsun.'' dedi.Tek eli ile ellerimi tumaya devam ederken diğer elini yanımağa getirdi ve baş parmağı ile okşadı.

''Evet ediyorum.Hiç kimseden nefret etmediğim kadar senden nefret ediyorum!'' Yalan söylüyordum.Ben istesemde ondan nefret edemezdim ki.