Vazgeçilmezim

40.Bölüm

''Tatlı baş belam''

Kerem,

Kalabalığın arasından geçerek Zeynepin yanına gitti.Orda öylece kanlar içinde yatıyordu.Yanına diz çökerek hafifçe başını kaldırdım.Daha sonra sinirle bize bakan kalabalığa döndüm.

''Ne bakıyorsunuz öyle ha?Hemen ambulansı arayın!''

Kalabalığın arasından bir kadın sesi ''Aradık,yoldalar.'' diye cevap verdi.

''Zeynep...Zeynep aç gözlerini hadi,güzelim.'' diye mırıldandım yanağını okşayarsak.''Bak ben geldim,yanındayım.''

Yanağımdan bir damla yaş aşağı doğru indiğinde ağladığımı fark ettim.Zaten canım acıyordu, kalbim bin parçaya ayrılmıştı sanki.Sızlıyordu.Ama bu hafif bir sızı değildi,sanki beni öldürmek istermiş gibi sızlıyordu.

Ambulans hala gelmediğinde iyice öfkelenmiştim.''Nerde kaldı bu ambulans?Zeynep biraz daha dayan güzelim,biraz daha dayan.''

Ambulansın gelmediğini görünce Zeynepi kucağıma alıp arabaya götürdüm.Hafifçe arka koltuğa bıraktım.Arabaya atlayıp gaza bastım.En yakın hastaneye doğru yola koyuldum.

5 dakika sonra hastanedeydik.Hemen arabadan indim.Arka kapıyı açıp Zeynepi kucağıma aldım ve hızlı adımlarla hastaneye doğru ilerledim.Birkaç hemşire sedye ile yanımıza geldiler.Dikkatli bir şekilde Zeynepi bıraktım.Daha sonra hızla hastaneye girdik.Ameliyathanenin önüne geldiğimizde Zeynepi içeriye aldılar.Ben dışarıda kalmıştım.Duvarları yumrukluyordum.

Hepsi benim suçumdu keşke o gece Zeyneple birlikte annemlere gitmeseydik.O zaman böyle birşey olmazdı.Doktorlarda birşey söylemiyorlardı.Telefonumun zil sesi ile cebimden çıkarttım.Arayan Yağmurdu telefonu açmamala Yağmurun konuşmaya başlaması bir oldu.

''Abi nerdesin?Seninle konuşmamız gerek bu Ameri-''

''Hastanedeyim Yağmur.'' diye mırıldandım bitik çıkan sesimle.''Zeynep kaza geçirdi,''

''Ne?Hemen geliyorum!Hangi hastane?'' diye sorduğunda ''Sana mesaj atarım.'' diye mırıldandım.

Telefonu kapattıktan sonra Yağmura hastanenin adını mesaj attım.Telefonu cebime geri tıktıktan sonra yeri çöktüm.

Ona birşey olmamalıydı.Olamazdı zaten.Beni bırakamazdı.O beni bırakırsa ben kaybolur, yok olurdum ki.Onsuz yapamazdım.

Yarım saat sonra ameliyathanenin kapısı açıldığında doğrularak ordan çıkan doktorun yanına gitim.

''Zeynepin durumu nasıl?'' diye sordu endişeyle.

''Endişe edilecek birşey yok,Zeynep hanım gayet iyiler.Sadece kolunda ufak tefek kırıklar var o yüzden alçıya aldık.'' diye açıkladı ve tebessüm etti.

''Peki onu görebilir miyim?''

''Tabii normal odaya aldıktan sonra görebilirsiniz.''

''Teşekkürler.'' diye mırıldandım gülümsememin ardından.

''Terardan geçmiş olsun.'' diyerek yanımdan ayrıldı.

Zeynep,

Gözlerimi açtığımda ilk başta nerde olduğumu anlayamamıştım ama daha sonra bir hastane odasına olduğumu fark ettim.Başım biraz ağrıyordu ve tabii kolumu alçıya almışlardı.Ben etrafa bakınırken kapının açıldığını duydum.Kapıya karşı döndüğümde karşımda Kerem duruyordu. Yanıma gelip oturdu.