Bitten (Completed)

Found you back

zeer waarschijnlijk moet ik doorgaan tot de 120 hoofdstukken, want er is nog zo veel wat nog niet vertelt of uitgelegd is. En sorry voor de messy uploads (en ik zei nog dat het regelmatiger zou worden. Shame on me!!) Maar vanavond komt nog een hoofdstuk om het toch een beetje goed te maken.

"We gaan even naar boven mam!!" riep Alice nog voordat ze me de trap op trok. Ik trok mijn arm snel weg uit haar greep.

"Niet zo snel, ik hou me wel vast aan de trapleuning" fluisterde ik zodat haar moeder het niet zou horen.

"Sorry" zei ze, gewoon hardop.

"Ssst" zei ik met een handgebaar dat ze stiller moest zijn.

Ze knikte gehoorzaam.

Alice en Mary waren natuurlijk al snel boven, maar al kan ik normaal lopen, met trappen heb ik nog steeds moeite. Ze boden nog aan om me te helpen, maar als ik voor de rest van mijn leven als mens wil leven zou ik toch op zijn minst moeten leren traplopen. Gelukkig deed ik er al niet meer zo lang over als de eerste keren, dus het gaat al beter. Eenmaal boven liepen we een lavendelkleurige deur met geschilderde bloemen (Mooie, niet van die kinderachtige) in en we kwamen in een kamer met wit en alleen maar meer pasteltinten.

Ik zat samen met Alice op het lila dekbed. Mary had precies hetzelfde dekbed, maar dan zachtroze. Ze hadden een klein balkonnetje dat grensde aan hun kamer, de deur zat precies tussen hun bedden in. Overal hingen schilderijen en tekeningen. Aan Alice's kant was een bureau met alleen maar teken en knutsel spullen en aan Mary's kant was een overvolle make-up tafel. Ze mogen dan wel een tweeling zijn, en meer dan identiek, maar ze zijn zo verschillend.

Toen pas kwam ik erachter dat Alice en Mary me vragend aanstaarden.

"Dus" zei Mary ongeduldig.

"Whuh..." mompelde ik.

Ik veegde snel mijn rode, krullende plukken haar uit mijn gezicht. Normaal gesproken krult het niet zo, maar nu het constant droog is, veert het steeds meer op. Het pluist nu alleen wel veel meer dan eerst.

"Hallo, Merina!" zei Alice terwijl ze haar hand heen en weer zwaaide voor mijn ogen.

"Sorry, ik... ik raak soms nogal snel afgeleid"

"Hoe is dit... waar was je en..." stotterde Alice.

Ik onderbrak haar maar even en legde zo veel mogelijk uit. Vanaf dat ik weer terugverandert ben tot hier en nu. Ze keken me naderhand met open mond aan. Ze leken vooral verbaasd te zijn over het Amsterdamse bos wat ook het betoverde woud was.

"Dus je gaat nooit meer terug" vroeg Mary ernstig.

Ik schudde mijn hoofd "Nooit meer"

John's Pov:

Ik zat rustig op de bank met Jessica naast me en Paul op mijn schoot. Paul is net een soort grote husky, maar hij heeft maar 1 kleur en hij heeft gele ogen. Elke dag laat ik hem uit, zodat hij in het bos kan rennen. Niet dat ik hem ook maar een seconde aan de lijn hou, waar ik al een boete voor heb gekregen. Maar we hebben geld zat en ik ga mijn beste vriend niet aan een lijn laten lopen.

Ik viel haast in slaap van al die meidenseries die Jessica volgt, tot Pauls kop opeens opschoot. Hij keek me een fractie van een seconde aan en sprong toen van mijn schoot af, rechtstreeks naar de deur. Ik keek om naar Jessica.

"Uhm, ik ga even..." begon ik.

"Ja, is goed. Sssst" zei ze met haar blik aan de tv gekluisterd.

Ik liep naar Paul toe, die ondertussen aan de deur zat te krabben, en klikte zijn halsband om zijn nek. De riem liet ik hangen, dat ding gebruik ik toch nooit. Toen ik de deur open deed, schoot hij weg.

"Paaauuul!!!" riep ik toen ik buiten was, maar ik kreeg geen antwoord.

Ik rende op zijn geur af, ik bleef maar rennen. Eindelijk vond ik Paul, hij zat op de deurmat bij iemands huis. Hij keek gelijk naar me om.
"Ik moet naar binnen" jankte hij naar me.

"Waarom zijn we bij Alice's en Mary's huis?" vroeg ik onbegrijpend.
"Ruik je het dan niet?" zei hij met een schuine kop.

"Ja, Alice en Mary, maar wat..." ik rook een geur die ik al een tijdje niet geroken heb, mijn ogen sperden zich open "Merina..."