Bitten (Completed)

Football

"Wat... maar... die... nee, die bestaan toch helemaal niet" probeerde ik mezelf wijs te maken.

"Jawel, je huiskamer staat er nu vol mee. Ik ben de enigste vampier" zei hij om me te kalmeren.

"Vampi... hoe kan ik je geloven?"

"We kunnen het laten zien" hij draaide zich om naar de rest.

Mary (denk ik, want Mary en Alice waren duidelijk een tweeling) stapte een beetje naar voren en ging naast Bobby staan. Voor ik het wist stond er een wolf in de plaats van Mary. Het wolfje keek me met een schuin kopje aan. Langzaam knielde ik neer bij het wolfje. Ik stak mijn hand voorzichtig uit, waarna ik een kopje kreeg van de wolf. Rustig aan kwam ik dichter bij, tot ik recht in de felgele oogjes van het wolfje keek. Uit het niets kreeg ik een lik in mijn gezicht, iedereen begon te lachen.

Ik ging weer rechtop staan en keek weer naar Bobby.

"Kan... ben... ben ik nu ook... kan ik dat ook nu?" stotterde ik volledig verward.

"Jup, maar je zou wel moeten wachten tot je eerste volle maan. Dan kan je transformeren waneer je wil" zei hij met een brede glimlach.

Mary stond weer naast Bobby, het wolfje was weg. Het bestaat dus wel, zeker weten. Ik heb het net zelf gezien. En ik kon dat ook. Ik kon het even niet meer bevatten, dus ging ik even rustig zitten op de bank.

Bobby kwam naast me zitten.

"Heb je niet nog vragen?" vroeg hij.

"Waarom heb je me moeten veranderen in de eerste plaats?"

Dus hij heeft me het hele verhaal uitgelegd van begin tot eind.

"...en daarna heb ik je weer op het bankje neergelegd"

"En waarom een weerwolf en niet een vampier?"

"Ik kon duidelijk aan je zien dat je van dieren hield, bijvoorbeeld toen je die duiven voerde of toen je het over je kat had..."

"Dat zei ik niet eens hardop" onderbrak ik hem.

"O jawel, maar dat merkte je zelf niet. Maar in ieder geval was het wel duidelijk dat ik je beter in een half dier kon veranderen dan dat je ze de rest van je leven leeg moet zuigen" maakte hij zijn verhaal af.

"Tja, goeie keus"

Ik voelde opeens een gigantische kramp in mijn maag, ik greep met mijn armen om mijn buik heen.

"Aghh" kreunde ik van de pijn.

Johnny keek om. Hij was de enigste die nog in de huiskamer was, de rest was ergens anders in het huis of in de tuin. Johnny was hier nog omdat hij voetbal wou kijken.

"Gaat ie?" vroeg hij gelijk.

"Nee mijn maag... agh!"

"Eet je wel vlees" vroeg hij ernstig.

Ik schudde mijn hoofd "Ik ben vegetarisch"

"Ai, dat wordt dan lastig. Je zal wel moeten"

Daarna stond hij op en liep hij naar de keuken. Hij kwam terug met een pakje ham. Hij gooide het op mijn schoot, plofte neer op de andere bank en ging weer voetbal kijken.

John's Pov:

Na een half uur stak ze eindelijk en stukje ham in d'r mond. Hè hè, dat werdt tijd. Ik ken dat kind amper en ik denk nu al dat ik haar nooit ga mogen. Sterker nog, ik weet het zeker. Ik voel dat gewoon aan. Net als Jason, bij hem dacht ik dat we goeie vrienden zouden worden et voila. En ik heb nog nooit fout gezeten. Sommigen noemen het een 'gave', maar ik noem het gewoon mensenkennis. Nou ja, mensen? Ik heb het alleen bij weerwolfen, bij Bobby wist ik het bijvoorbeeld niet.

Ik ben wel blij dat ik Jessica heb, want anders zit ze ook naar mij te kijken als dat ze naar Bobby zit te kijken. Ze weet alleen nog niet dat Mary zijn vriendinnetje is. Ik denk dat dat hard bij haar aan zal komen. Hoe ik zie dat ze hem leuk vindt? Als jij die blik zou zien zou je het ook weten, dat kind is een open boek. Ik denk alleen dat niemand het door heeft, al is het zo af te lezen aan haar. Ze lijkt op Samantha, ze heeft alleen geen grote borsten. Die gedachte maakte me aan het lachen.

"Waar lach je om" snauwde ze opeens.

"Ik dacht gewoon aan iets grappigs, jeez, wat heb jij" snauwde ik terug.

"Sorry" zei ze toen zielig.

Oké, ze lijkt totaal niet op Samantha. Die bijt in ieder geval van zich af als iemand naar haar terugsnauwt. Maar nee hoor, zij doet gewoon alsof ze een geslagen puppytje is. Misschien kan ze daar anderen mee inpalmen, maar mij echt niet.

"Yeaaaaah" schreeuwde ik nadat er een doelpunt was gemaakt.

"Wauw, dat was echt een mooi doelpunt"  was de voor mij onverwachte reactie van Charlotte.

Ik keerde me verast naar haar om "Kijk jij voetbal?" vroeg ik verbaasd.

"Ja, ofcourse. Het is een geweldige sport. Speel jij ook?"

"N-niet echt" stotterde ik.

"Anders gaan we buiten een potje spelen" zei ze enthousiast.

"Liever niet"

"Waarom niet, je kan het vast geweldig"

"Ik weet niet eens hoe het moet" zei ik beschaamd.

"Ach, kom op. Je schreeuwt als een hooligan en je kan niet eens voetballen?!"

"Nope" zei ik luchtig "Probleem"

"Weet je wat, ik leer het je wel" zei ze terwijl ze opstond en me mee naar buiten trok terwijl ze een bal meepakt uit de gang. Waarom zijn newborns nou zo sterk.

We stonden midden in het bos toen ze me eindelijk losliet. Ze liet de bal voor zich neer vallen.

"Waar zijn de lijnen" vroeg ik dommig.

"Je bent echt niet slim hè"