Bitten (Completed)

Happy Zachery

Hoe buitengesloten ik me net voelde, hoe blij ik me nu voelde. Ik was zo diep in gedachten dat...

"VAN ONDEREN!!" hoorde ik Mary opeens schreeuwen, iedereen dook op me. (Iedereen was nog steeds wolf)

Ik kreeg ze niet van me af dus "G...geen lu...lucht" zei ik met zware onderbrekingen.

Snel gingen ze allemaal van me af.

"Wacht eens.." zei Jason "Je hebt niet eens meer lucht nodig"

"Klopt, maar het was de enigste manier om jullie van me af te krijgen"

"Oke, dat is slim" zei Jasmin lachend.

"Eten!" riep Jarrod.

Iedereen veranderde terug en schoot op het kampvuur af. Mary zat aan mijn linkerkant, Zachery en Esmee rechts van me. Iedereen kreeg een flink stuk gebraden vlees van July, het zag er goed uit. Maar ik had dorst, dus kon ik geen hap eten. Ik begon steeds zenuwachtiger met mijn vingers op de boomstam te tikken tot Jason zei: "Ehhh, mam?"

"Ja schat"

"Bobby"

"Ach, natuurlijk. Helemaal vergeten"

Ze liep snel haar dokterstentje in en kwam eruit met een glas met bloed.

"Hier Bobby" zei ze terwijl ze me het glas aanreikte.

"Dank u wel mevrouw" ik pakte het glas van haar aan en nam een grote slok.

"Zeg maar July hoor" zei ze glimlachend.

Ik knikte vriendelijk terug.

Terwijl ik aan het drinken was, zag ik vanuit mijn ooghoek dat ik geobserveerd werdt door Zachery en Esmee. Ik keek naar ze om.

"Is bloed lekker?" vroeg Esmee nieuwsgierig.

"Jammer genoeg wel" zei ik tegen haar.

"Hoezo jammer genoeg?" vroeg Zachery gelijk.

"Dat leg ik je later nog wel uit, oké?"

"Oké, maar beloof het me!"

"Oké, beloofd" we schudden elkaars hand.

Mijn glas was leeg, ik zat er nog een beetje mee te spelen, maar eigenlijk wou ik meer. Alleen dat zeg je niet zomaar even. "Mag ik meer bloed" klinkt toch wel wat grof. Maar ik kon moeilijk met dorst tussen een roedel weerwolfen blijfen zitten.

"Wil je wat meer Bobby?" merkte Andrew gelukkig op.

"J-ja graag" zei ik ietwat verlegen.

"Kom maar mee, dan laat ik je gelijk zien waar het ligt. Als je dorst hebt kan je het dan makkelijker zelf pakken namelijk" legde hij uit.

Ik stond op en volgde Andrew naar het doktershutje. In de hoek stond een minikoelkastje met een zak bloed erin.

"Hier, pak nog maar wat" bood hij aan.

Ik pakte de zak op en schonk wat in mijn glas.

"Bedankt" zei ik vriendelijk.

"Geen dank, m'n  jongen" zei hij terwijl hij hard op mijn schouder klopte.

Na een tijdje was iedereen klaar met eten, iedereen stond een voor een op en begon weer te doen waar ze een tijdje geleden mee bezig waren. Behalve Zachery, die kwam naar me toe lopen.

"Z-zou ik misch-schien uhm" begon hij stotterend.

Ik bukte voor hem neer "Wat wil je Zackie?" vroeg ik hem.

"Z-zou ik je tanden mogen zien" maakte hij zijn zin af.

"Natuurlijk, hierzo" ik trok mijn lip omhoog bij mijn hoektanden. Hij keek er gefascineerd naar.

"Wow, zijn ze scherp!"

"Voel maar" bood ik hem aan.

"Echt?!"

"Ja hoor, natuurlijk"

Langzaam bracht hij zijn vinger naar mijn tand, hij voelde er voorzichtig aan.

"Wauw, ze zijn echt vlijmscherp!!" riep hij enthousiast uit.

Benjamin keek om en lachte naar ons. Hij kwam naar ons toe en hurkte naast Zachery neer.

"Leuk hè" zei Benjamin tegen Zachery.

"Ja, het is zooooo cool" zei hij helemaal opgewonden.

"Zeker leuk, en zijn ze scherp" vroeg hij speels aan Zachery.

Hij knikte heftig ja "Super duper scherp pap" zei hij super duper enthousiast.

Mary's Pov:

Hef was zo schattig, die drie. Zachery kon niet meer op van geluk. Hij vond het werkelijk geweldig. Na een tijdje kwam hij naar me toe rennen.

"Wat heb jij een geluk met zo'n super cool vriendje" zei hij met een brede glimlach "Ik wil ook zo cool zijn als hem!" riep hij uit.

"Dat ben je al hoor, Zachery. Op je eigen supercoole manier"

"Echt!"

"Ja, echt waar"