Bitten (Completed)

He's finally gone.

"Weet je zeker dat dit veilig is?" vroeg ik nog een keer.

"Ja" zei hij duidelijk "Zeker"

Hoe vaak ik dat vroeg of hoe nerveus ik ook werd, Paul bleef er kalm en knap vrolijk onder.

"Sorry maar..." zei ik zacht.

"Ja, ik weet het" zei hij medelevend "Ik weet hoe het voelt"

Verbaasd keek ik op, hij weet hoe het voelt?

"Hoe bedoel je dat?" vroeg ik voorzichtig.

Hij keek op van het boek waar hij al se hele tijd door zat te bladeren "Huh?" zei hij verward.

"Hoe weet je hoe het voelt?" vroeg ik nu duidelijker.

"Zei ik dat echt hardop!?" zei hij geschrokken.

"Ja" zei ik weer zacht.

"Dan zou ik het maar moeten uitleggen hè"

Ik knikte glimlachend, hij glimlachte mee.

"Maar laten we eerst jouw probleem even oplossen, we hebben geen tijd te verliezen"

Paul klapte het boek dicht, ik schrok op van de klap.

"Oké, laten we dan maar beginnen" zei hij terwijl hij naar me toeliep.

"Weet je dat allemaal nu al uit je hoofd, je zit er pas 2 minuten naar te kijken!" zei ik bezorgd.

"Ja" is het enigste antwoord dat ik kreeg.

"Kun je niet beter het boek erbij houden ofzo?" vroeg ik nog bezorgder.

"Ik heb een fotografisch geheugen" zei hij glimlachend "Maak je maar geen zorgen en ontspan"

Ik ging achteruit liggen en probeerde te ontspannen, niet dat dat echt lukte.

"Je moet ontspannen, anders kan ik niets voor je doen"

"Hoe kan jij zo rustig zijn, ik bedoel, als jij iets fout doet..."

"Zie je hoe rustig ik ben en hoe gespannen jij, terwijl de druk bij mij ligt" zei hij met een aanmoedigende glimlach.

Even haalde ik diep adem en liet ik me slap op de stoel hangen "Je hebt gelijk, begin maar"

"Er is 1 ding dat heel belangrijk, blijf stilliggen en zeg niets tot ik zeg dat ik klaar ben" zei hij opeens best streng.

Ik knikte duidelijk.

"Oké, laten we dan maar beginnen"

Ik knikte zacht en liet me in de stoel zakken "Begin maar" zei ik terwijl ik een laatste zucht slaakte.

Daarna legde hij zijn hand op mijn borst "Dit kan pijn gaan doen" waarschuwde hij me.

Weer knikte ik.

"Oké, daar gaan we dan"

Hij ademde diep in, waarna hij gelijk woorden begon te zeggen, zinnen, in een taal die ik nog nooit eerder had gehoord.
"Hier zal je spijt van krijgen Bobby" hoorde ik Mason zeggen, maar hij kon me niets meer maken.

Een paar seconden daarna, kreeg ik een trekkende pijn in mijn borst. Het voelde als iets wat naar buiten werd getrokken, maar zich strak aan mij vastklampte. Het was ondraaglijk, maar alles meer dan waard. In de laatste weken dat ik hem ken, begon ik hem aardig te vinden, om hem te geven. Maar als hij dit niet had gedaan, was hij met mijn waardering heen gegaan. Dat heeft hij mooi verpest. Daar is niets meer aan te doen, het zij zo.

Opeens was de druk weg, de pijn verdween als sneeuw voor de zon. Mason was weg, voor altijd. Pauls hand gleed van mijn borst. Hij viel zo van zijn kruk op de grond, met gesloten ogen. Hij had me al verteld dat dit zou gebeuren, ik bleef dus rustig. Nu nog maar wachten tot hij wakker werd. Dan kon ik zijn verhaal horen.