Bitten (Completed)

What now

Alice's Pov:

"Hoe komen jullie er in godsnaam bij om een verdomde vampier niet alleen mee te nemen naar hier, maar ook nog eens de hele weg met hem zijn gerend!! Vanaf waar jullie komen zou hij nu zo de weg kunnen vinden? Ze zouden zo ons kamp kunnen vinden!! OOIT AAN DIE GEVOLGEN GEDACHT!"

"Sorry" zeiden we beiden.

"WAT HEB IK NU AAN SORRY" hij kookte van woede "Er zit waarschijnlijk maar 1 ding op"

"W-wat prec-c-cies dan me-meneer?" zei Mary bang.

"Hij moet dood!"

"ANDREW, HOE DURF JE!!!" Andrea kwam boos de hut in stampen. Hij keek gelijk geschrokken om "ZE ZIJN PAS 14, DIT IS NIET DE OPLOSSING"

"Weet jij een andere dan!!" snauwde Andrew terug.

"Nog niet, maar er moet iets anders zijn, dit is niet de manier!"

"Nou, hij is niet ècht een vampier" zei ik zacht.

"Wat is hij dan wel!!"

"Ze hebben hem vergiftigd, hij is hun spion, hun speeltje!" zei Mary boos.

"Hoe hebben ze hem vergiftigd en wat doen ze met hem" vroeg Andrea verwart.

"Ze hebben gif in zijn eten gestopt zodat ze hem letterlijk van afstand kunnen besturen" antwoorde Mary.

Er was even een stilte.

"Dat... dat is vreselijk" zei Andrea verbijsterd.

"Zelfs tegen hun eigen soort zijn ze monsterlijk" zei Andrew erachteraan.

"Hij zei dat hij weer 'normaal' kon worden als hij in een weerwolf zou transformeren" stelde ik een soort van voor "Misschien is dat een oplossing"

"Dan hebben ze hem wel mooi voorgelogen" zei Andrew met een verbaasde toon in zijn stem.

"Hoezo dat" zei Mary bangig.

"Daar kunnen grote risico's aan vastplakken, zeker als zijn vergiftiging nog steeds standhoud"

"Wat zal er dan gebeuren?" vroeg Mary nog banger dan net.

"Hij zal sterven, de genen zullen zo erg in zijn lichaam tegen elkaar vechten dat hij eronder zal bezwijken"

"Wat moeten we dan" Mary was nu ècht bang.

"Wachten"

"Maar waarneer zou het uitgewerkt zijn dan!?"

"Zo'n vergiftiging duurt nooit langer dan een maand of 2"

"Maar dat is dan toch al bijna voorbij?"

"Klopt"

"ALICE!!!" Jason rende op me af en knuffelde me gelijk. Jasmin liep verward erachteraan "Toen hij de eerste hut zag rende hij gelijk naar binnen en hier zijn we dan" zei ze nog half verward "Storen we?"

"Nee hoor, we zijn allang al blij dat iedereen terecht is" zei Andrea lachend.

Jason liet me los en ik kreeg eindelijk weer lucht. Ik ademde zo diep in dat iedereen moest lachen, zelfs Jason lachte hard mee.

"Hé pap!" Collin en Cody kwamen binnenlopen met Bobby tussen ze in. Ze hadden hem stevig vast.

"Hoi jongens"

"Jason?"

"Ja?"

"Zou je het van Cody kunnen overnemen?"

"Ja hoor"

Jason nam Cody over, waarna hij gelijk naar zijn kamer rende. Waarschijnlijk om te spelen ofzo.