Bitten (Completed)

Biting by the groceries

"We hebben weer geen chips!" riep ik naar Paul toen ik in de chipstrommel keek.

"Oké, schrijf ik op"

Waar we ons eten vandaan haalden? Simpel. Elke dag kwam er een bootje met alle spullen die we nodig hadden. Als het bootje aankwam, betaalde Paul het en hielp een van ons hem de spullen naar het huis te tillen. Dus elke dag hadden we precies wat we wilden, waneer we wilden. Zeker met Chrissy, die constant at.

"Moet jij nog wat hebben?" vroeg ik Jason die aan de keukentafel zat.

"Nee, niets wat nog niet op het lijstje staat"

"Oke"

Zo ben ik iedereen afgegaan.

"Help jij vandaag even met tillen, iedereen is bezig" vroeg Paul aan me.

"Ja hoor, waarom niet" zei ik vrolijk "Lekker even een frisse neus halen"

De boot kwam altijd in de ochtend, zo rond 9en. Het was dus nog wel frisjes, maar niet koud.

"Lets go then" zei hij met een lach.

Vandaag waren de dozen extra zwaar. Deze ochtend hadden we namelijk heel veel drinken gevraagd. Dit was de eerste keer dat de kapitein ook moest helpen tillen. Ik zag dat Paul een beetje zou vrezen voor wat er zou gebeuren. Toen hij de spullen naar binnen tilde, ging hij zelfs de keuken in. Heel beleefd natuurlijk, maar het was wat vervelend.

Toen hij terug naar buiten liep, kwamen we Bobby tegen. Hij keek nogal hongerig uit zijn ogen. Toen hij de kapitein zag, keek hij gelijk helder op. Ik liep naar hem toe en sleepte hem de huiskamer in. Hij probeerde zich nog los te trekken.

"Niet nu Bobby" siste ik.

"Alsjeblieft, een beetje maar" smeekte hij op een fluistertoon.

"Nee, je krijgt zo wel van mij als je dorst hebt. Maar ni..."

Toen had hij mijn pols al naar zijn mond gebracht en zijn tanden erin gezet. Ik schrok even en probeerde mijn pols los te trekken. Maar dat deed veel pijn. Ik kon dus niets anders dan stilstaan en wachten.

Paul keek even om het hoekje, hij schrok even op en werd daarna boos naar ons. Hij probeerde de kapitein nog even bezig te houden, maar dat lukte niet lang.

"Ik moet echt gaan jongen" zei hij lichtelijk geïrriteerd.

Gelukkig haalde Bobby eindelijk zijn tanden uit mijn pols. Snel pakte ik mijn pols vast achter mijn rug en lachde naar de kapitein, die ons toezwaaide. Bobby zwaaide met een lach terug.

Toen de deur dicht ging, gaf ik Bobby een klap op zijn wang.

"Auuw, waar was dat voor nodig"

"Wat denk je nou, sukkel. Zometeen zag hij ons nog!!" riep ik pissig.

"Dat is toch niet gebeurd, doe effe rustig!" zei hij kalmpjes.

Ik gromde naar hem.

"Nou zeg, doe even normaal" zei hij sarcastisch.

Ik denk dat het het beste was om maar gewoon weg te lopen.

Ik zat op bed, in onze kamer. Mary was er niet, die was aan het zwemmen. Net als Jasmin, Jason, Johnny, Paul en Merina. Chrissy en Jake waren even een eindje lopen, om Chrissy weer in conditie te krijgen. Bobby kon niet naar buiten, daar was het te heet voor. Hij zou niet verbranden ofzo, dat zijn maar domme sprookjes. Maar hij heeft er wel last van. Ik had simpelweg geen zin om naar buiten te gaan.

Ik baalde er zo van dat Bobby en ik zo uit elkaar zijn gegroeid. Sinds Mary hem kende, waren we dikke maatjes geworden. Daar is nu niet veel van over. Ik wou dat het w...

De deur ging open. Bobby's hoofd verscheen om de hoek.

"S-sorry... sorry van net" zei hij zacht.

Ik keek op, er verscheen een glimlach op mijn gezicht.

"Maakt niet uit hoor" zei ik tegen hem.

Hij kwam naar me toe lopen.

"Jawel, je had gelijk. Het was best dom van me"

Hij kwam naast me zitten.

"Geeft niet, het is gebeurt"