Bitten (Completed)

Back on track

Ik weet niet waar ik heen moet, ik weet alleen waar Pauls roedel is en daar bevind hij zich allang al niet. Ik ben wel in de buurt van Amsterdam, daar zouden Paul en John een huis kopen. Maar Amsterdam is zo groot, waar moet ik beginnen. Ze hadden het over de stad, ergens in de buurt van Spital ofzo.

Ik stapte door het krachtveld heen en stond aan de rand van het Amsterdamse bos. Oké, tijd voor uitleg. Wat iedereen kent als het Amsterdamse bos, is voor mystieke en bovennatuurlijke wezens het betoverde woud. Er zit alleen een krachtveld omheen waar mensen niet doorheen kunnen. De eerste de beste voorbijganger vroeg ik of ze wist waar Spital was.

"Ja, daar woon ik toevallig. Wil je anders even een lift" vroeg de vrouw vriendelijk.

Haar stem klonk bekend en haar uiterlijk kwam me ook vaag bekend voor. Raar. Maar een vreemde die me zomaar een lift aanbied, dat was eerder vreemd. En  toch stemde ik in. De auto rook gek genoeg naar weerwolfen, in de loop van de tijd ben ik die geur gaan herkennen.

"Waar moet je precies heen eigenlijk?" zei de vrouw.

Ik weet niet waarom, maar ze had zo een fijne, gezellige stem.

"Het is Merina" zei ik glimlachend "En zet me maar gewoon af waar u moet zijn, ik moet iemand opzoeken, maar ik vind zelf wel mijn verdere weg"

Ze keek er een beetje raar van op, maar kreeg toen een nadenkgezicht "Merina, komt me bekend voor die naam"

Merina komt niet bepaald vaak voor onder de mensen, en het ruikt hier ook nog eens naar weerwolf. Ik word hier een beetje bang van.

"Ik heet trouwens Margaret" zei ze beleefd, als antwoord op mijn naam.

En laat het nou net zo zijn dat haar naam mij ook bekend voorkomt. Dit begint echt raar te worden.

Toen we een straatje inreden, begon het nog sterker naar weerwolfen te ruiken. We stapten uit voor een eikenhouten deur met een perfect net naamplaatje voor de deur.

Familie Weln stond in het goudkleurige plaatje gegraveerd. En al was het huis niet gek groot, het zag er toch wel duur uit. Vooral omdat het een vrijstaand huis is.

Margaret liep naar de deur en stak de sleutel in het slot, ze draaide zich nog even naar me om.

"Weet je zeker dat je de weg wel vind" vroeg ze zorgzaam.

"Ja hoor mevrouw, bedank nog voor de lift"

Vlak voordat ze de deur wou openen, werd hij al voor haar opengetrokken. Er kwam wat donkerblond haar achter Margarets rug vandaan, maar hun gezichten zag ik niet.

"Hoi mam!!" schreeuwden twee heel bekende stemmen in koor "Waar was je?" vroeg een van de twee er snel achteraan.

"Ik was even naar het bos en heb even snel dit meisje een lift gegeven" ze keerde zich weer naar me om "Merina was het toch?"

Gelijk schoten de twee hoofden langs Margarets rug heen en twee paar blauwe ogen staarden me verbaasd aan. En toen zag ik het, het waren Alice en Mary!

"Merina!!" riepen ze in koor.

Daarna zakte hun aandacht van mijn gezicht naar mijn benen.

"Uhm, kom anders even binnen" stelde Margaret voor.

Sorry voor het saaie en korte hoofdstuk, maar ik heb een drukke week voor de boeg. );