Bitten (Completed)

Bitten

Zoals gewoonlijk weer een doodsaaie dag op school gehad, 3 voor wiskunde, maar wel een 7 voor natuurkunde.

O ja, laat ik me eerst maar even voorstellen. Ik ben Alice Weln en ik ben 14 jaar, ik zit in 3 vwo op het Spitalcollege in Nederland, Amsterdam om precies te zijn. Daar woon ik ook samen met mijn ouders Margaret en Anthoney en mijn zusje Mary-Ann maar we noemen haar gewoon Mary.

Mary is mijn tweelingzus maar ze is 3 minuten later geboren dus is ze mijn zusje ;p.

Genoeg gepraat over mij, terug naar waar ik mee bezig was.

De bel ging, eindelijk. Die frans les leek eeuwig te duren.

Toen ik uit school kwam stond Jason daar al klaar om me op te halen en mee te lopen naar huis.

"Hey babe" hoorde ik hem al roepen.

"Hoi schatje" riep ik al terug.

Hij haalde mijn tas van mijn rug en stoptte hem onder de snelbinders van zijn fiets, zijn eigen tas nog op zijn rug, hij is altijd zo attent.

Eenmaal bij mij thuis aangekomen vroeg ik hem of hij mee wou naar binnen. Hij zei dat hij even zijn vader moest sms'en om te zeggen dat hij tot zeker na etenstijd bij mij thuis zal zijn.

Altijd als hij bij mij thuis komt, eet hij mee, mijn moeder maakt dan altijd een lekker toetje voor ons.

Toen we naar binnen liepen riep mijn vader al naar mijn moeder "Schat, Jason eet ook mee"

Gelijk riep ze terug " ik heb net wat chocolade gekocht, Anthoney, kun je even het fonduesetje uit de garage halen alsjeblieft"

Mijn vader ging al richting de garage.

Jason en ik liepen de trap op en gingen naar mijn kamer.

We zaten op mijn bed, Mary zat op haar eigen bed met Bobby naast haar, haar vriendje. Bobby en Jason waren ook vrienden van elkaar en 1 keer in de week als iedereen er was vertelden we een klein geheimpje van onszelf aan elkaar.

We konden elkaar altijd vertrouwen en er was nog nooit een geheim onbesproken geweest. Bobby ging eerst, eigenlijk wou hij het niet zeggen maar toen opeens zij hij "Umm Mary, je weet toch wel die chocolaatjes die ik je gister had gegeven, ik had ze van mijn moeder gestolen.

Iedereen moest lachen, uiteindelijk lachte Bobby zelf ook mee. Toen was Mary maar die had niets te zeggen. Toen was ik, ik zei tegen Mary "Je was toch je geurkaarsen kwijt, nou ik heb ze gepakt en ik heb ze gebruikt voor zo'n domme diy en nu heb ik een of andere geurketting, maar de kaarsen liggen nu weer netjes in je laatje.

Toen was Jason, hij werdt een beetje nerveus maar zei dat er niets was. "Jason ik zie dat je nerveus bent" zei ik.

Toen zei hij maar "ik zie heel erg op tegen de wiskunde toets voor morgen"

Mary zei "Dat is toch helemaal niet om nerveus van te worden" en ze lachte.

Maar ik wist dat ie loog, dat zie ik gewoon aan hem.

Dan gaan zijn ogen een beetje trillen wanneer hij aan het liegen is.

Later die dag na het eten, zaten we met zijn zessen aan de fondue, Bobby at ook mee.

Jason ging steeds nerveuzer doen dus vroeg ik of ik en Jason alvast van tafel mochten.

Mam vroeg nog "Willen jullie echt niet wat meer fondue" beiden schudden we ons hoofd.

We stonden op en liepen naar de huiskamer, we gingen op de bank zitten en ik zette de tv aan. Het nieuws was bezig.

Ik vroeg Jason waarom hij zo nerveus aan het doen was de hele dag, hij zweeg.

Er was even een stilte tot de weerman zei "En vandaag is het volle maan, een zo geheten zeldzame 'blue moon' om precies te zijn"

Jason was steeds nerveuzer aan het worden.

"Wat nou als we vanavond samen naar de maan gaan kijken in het bos, kan je gelijk even ontspannen"

Hij werdt alleen nog maar nerveuzer van mijn vraag.

"Zullen we?" vroeg ik nog eens.

Na nog een paar keer vragen zweeg hij niet meer en zei hij eindelijk ja.

"Maar wel bij mij thuis" zei hij er gelijk achteraan "En nog voor 12 uur naar huis gaan oké"

Verward knikte naar hem.

*die avond*

Het was 5 voor 12 en we zaten met zijn 2en voor het raam naar die 'blue moon' te kijken.

Opeens begon Jason schokbewegingen te maken en hij ging heel raar ademen. Ik zei hem dat hij moest stoppen met grapjes maken en dat ik al weg zou gaan, maar hij reageerde niet op wat ik zei en hij begon nog erger te schokken en nog onregelmatiger te ademen.

Dit was geen grapje, er was echt iets aan de hand. Er was iets goed mis met Jason.

Ik vroeg heel zachtjes aan hem "Jason, gaat het wel goed met je. Moet ik een van je ouders halen of een ambulance bellen?"

Hij kon geen woord uitbrengen, het enigste wat hij zei was "Het...spijt me GAHHHH Alice, zorg dat je AHHH zo snel mogelijk weg GRAHHH"

Hij viel op zijn knieën, nog steeds schokkend en hijgend.

"Ik laat je zo niet achter Jason"

"Ga nu Alice RAHHH voordat het te GAHH laat is"

Ik kon geen kant op, Jason blokkeerde de deur, wat moest ik doen.

"Het spijt me GAHHHH zo voor wat ARGHH voor wat er gebeurt GAHH Alice"

"JASON"