Bitten (Completed)

Bobby?

Morgen heb in het heel druk, daarom vandaag drie hoofdstukken. Al hoop ik morgen wel te kunnen schrijven. Maar dit is alvast voor als dat niet het geval is.
Xxx Claire

Mary's Pov:

We liepen het dorp in. Jason kwam gelijk naar ons toe, net als Jasmins ouders die ons met tranen van geluk verwelkomden. Maar Bobby was nergens te bekennen, al rook ik dat hij in de buurt was. Voordat iedereen wegliep, pakte ik Jasons pols vast en trok ik hem naar me toe. Hij keek me niet gelijk aan.

"Wa.. hé, laat me..."

"Waar is Bobby" brak ik hem bot af.

"N-niet h-hier hoor" zei hij zenuwachtig.

"Ik ruik hem in de buurt, ik ben niet gek ofzo"

Hij liet zijn hoofd zakken "Hij wil even niemand zien" zei hij zacht.

"Waarom niet, ik ben net verdomme terug van een lange reis en jij komt me stomweg vertellen dat hij even niemand wil zien!!" schreeuwde ik, nu werdt ik boos.

Hij trok zijn pols los "Ja, exact" zei hij pissig. Daarna liep hij gewoon weg!

Als hij me niets gaat vertellen, zoek ik Bobby zelf wel. Maar Jason h as d me natuurlijk al snel door toen ik snuffelend (letterlijk, en nee, ik was geen wolf) door het dorp liep. Hij rende snel naar me toe en ging voor me staan.

"Laat me gewoon naar hem toe gaan, wat is je probleem" zei ik boos.

"Hij wil rust, wat is jouw probleem" zei hij nog pissiger dan net.

"Sorry Jason, ik wil je geen pijn doen maar nu heb ik even geen keus"

"Wa... hoe be..." zei hij nog, maar ik had hem al aan de kant gebeukt.

Ik veranderde snel, zodat hij me niet makkelijk kon krijgen als hij me weer wou tegenhouden. En zo kon ik Bobby nog sneller vinden ook.

Ik rende snel weg van Jason, maar vergat dat hij ook gewoon kon veranderen. En dat deed hij ook. Je zou denken, ren gewoon weg. Maar Jason was sneller dan ik, altijd al geweest als wolf. Hij dreef me in een hoekje. Ik gromde nog naar hem, maar hij bleef gewoon staan. Hij veranderde terug en pakte me op. Ik probeerde me nog los te krijgen, maar zeker als wolf ging dat moeilijk. En al ben ik sterk, hij was dat ook. Ik spartelde nog in de poging om los te komen, maar tevergeefs. Hij had me zelfs zo stevig vast dat ik niet eens terug kon veranderen. Dus ik ging over op een andere tactiek.

Ik keek omhoog en hield mijn kopje een beetje schuin. Daarna zette ik mijn beste puppyogen op.

"Kijk me niet zo aan... ik laat je niet... aww kom op... kijk alsjeblieft niet zo. Je weet dat ik er niet tegen kan" zei hij smekend. Maar dat is precies wat ik wilde, dat hij toegaf en me eindelijk naar Bobby liet gaan.

"Stop nou, kijk niet zo... oké oké, ik laat je al los!"

Ha, eindelijk zwichte hij voor mijn schattigheid. Hij liet me eindelijk gaan. Hij hurkte en zette me neer. Ik gaf hem nog snel een lik in zijn gezicht voordat ik wegrende.

Voorzichtig opende ik het tentdoek.

"Ik zei laat me met..." hoorde ik Bobby pissig roepen, snel stak ik mijn hoofd om het doek.

"Mary..." zei hij, hij liet zijn hoofd gelijk vallen en begon zacht te snikken.

Ik ging voorzichtig naast hem zitten en legde een arm om hem heen, maar hij duwde me snel weg.

"Nee, kom niet in de buurt" zei hij. Hij klonk bang.

"Maar Bobby..."

"Nee!!!" schreeuwde hij met zijn handen op zijn oren geduwd "Ga weg, voor je eigen veiligheid"