Bitten (Completed)

Jessica

"Wat, h-hoe be-d-d-doel je?" vroeg ik angstig.

"Je bent niet meer veilig bij mij!! Nooit meer!!!" schreeuwde hij.

"Waarom dan niet?" vroeg ik zacht.

"Ik... ik h-heb ie... iemand..." begon hij twijfelachtig "Ik heb iemand vermoord..." zei hij hopeloos.

Daar schrok ik van, heel erg zelfs. Hoe kon hij nou zoiets doen.

"Bobby..." probeerde ik nog.

"Nee Mary, het komt niet meer goed, nooit meer. Als je als vampier eenmaal iemand hebt vermoord, wordt je een monster net als hem"

"Hem?" vroeg ik voorzichtig.

"Ja, hem ja. De vampier die mij heeft getransformeerd, die mijn leven heeft verpest!!" schreeuwde hij kwaad.

"Jij wordt nooit zo'n monster als hem, nooit" moedigde ik hem aan.

"Jawel Mary, het gebeurt met iedereen, neem alleen al mijn ouders"

Ik bleef doodstil zitten, ik wist niet wat ik moest zeggen. Zijn ouders waren goede mensen, hele goede mensen. Ik heb ze al eens ontmoet, natuurlijk, Bobby had mijn ouders ook onmoet. Ik bedoel, als je verkering hebt is dat toch normaal? Vonden wij in ieder geval wel. En al waren ze vampiers, dat heb ik nooit gemerkt. Ze moeten dus kort geleden iemand hebben vermoord. Nu wist ik pas echt hoe zwaar zijn leven moest zijn.

"Maar... we vermoorden toch ook dieren om te eten" probeerde ik.

"Ja, een of ander alleen hertje wat niet wordt gemist ja. Maar dit was een mens met een familie, vrienden, mensen die van haar hielden Mary!!!" schreeuwde hij "Ik zal de blik in haar ogen nooit vergeten, hoe erg ze me smeekte om haar niet te vermoorden en toen..." opeens praatte hij heel zacht en zielig. Schuldig zou je het kunnen noemen. Hij liet zijn hoofd tussen zijn knieën zakken.

Ik zag zijn borst eerst zacht op en neer gaan, daarna heftiger. Er vielen druppels tussen zijn knieën naar beneden.

"Heb je nog gekeken of ze wel echt dood was" vroeg ik voorzichtig.

Hij schudde zijn hoofd "Ze ademde niet meer en ze werdt lijkbleek" zei hij weer gekalmeerd "Je zag het gewoon"

Ik zweeg, ik had niets meer om te vragen. Behalve...

"Hoe heette ze?"

"Jessica"

"Ow... oke"

"Kende je haar?" vroeg hij bang.

"We hadden een Jessica in onze klas"

"Nee, niet die. Dat weet ik zeker"

John's Pov:

Paul liep mijn kamer in.

"Jason belde me net, de meiden zijn weer terug" zei hij glimlachend.

"O, zullen we maar naar het dorp gaan dan" stelde ik voor.

"Ja natuurlijk"

Ik sprong op en we liepen samen naar de deur. Maar toen Paul de deur opende, schrokken we ons allebei dood.

Er lag een meisje bewusteloos op onze drempel. Ze zag bleek, maar ademde wel. Gelukkig maar. Ze leek raar genoeg zo op... op...

"JASMIN" schreeuwde ik opeens.

Ik knielde gelijk bij haar neer en draaide haar hoofd naar me toe zodat ik haar gezicht kon zien. Ze leek wel op Jasmin, heel erg zelfs. Ze rook haast hetzelfde, maar... wacht, ik herken die geur.

"Jessica!?"

Paul stond nog steeds geschokt in de deuropening.

"Is het echt Jessica?" vroeg hij verbijsterd.

Ik knikte naar hem.

"Bel Jason maar dat we nog even niet kunnen komen want... want er is nog een voetbalwedstrijd bezig ofzo. Wees creatief"

Hij knikte, pakte zijn telefoon en liep naar binnen.

Ik tilde Jessica voorzichtig op. Ze hing slap in mijn armen. Waarom is ze zo bleek en waarom lag ze op onze drempel? Hoe is ze hier in principe gekomen? Wist ik het maar. Ik legde haar neer op de bank wat ervoor zorgde dat haar haar uit haar nek viel. Ze had twee diepe beten in haar nek.

"Ze is gebeten" riep ik naar Paul die in de keuken water inschonk voor Jessica.

Hij kwam aanlopen "Serieus, door een vampier?"

"Door wat anders!"

"Nou sorry hoor. Is het erg?"

"Ja, ze ziet bleek en het zijn flink diepe beten"

"Flink bloedtekort dus"

Ik knikte zacht.

Daarna bleven we stil.

"Waar ben ik?" hoorde ik een zwak en verward stemmetje zeggen. Jessica kwam weer bij.

"Jessica!!" riep ik blij.

Toen pas keek ze naar mij "Johnny!?" riep ze vragend.

Ik ging gelijk naast haar op de grond  zitten en drukte haar lippen op de mijne. Ze sloot haar ogen weer. Ik kroop bij haar op de bank, ze ging tegen me aan liggen. Ze voelde warm aan, nog warmer dan normaal. Ik heb haar zo erg gemist, te erg. Ik laat haar niet meer gaan, nooit meer. Ik trok haar nog even wat dichter tegen me aan, daardoor legde ze haar been over mijn middel. Daarna rolde ze op me. Ik vroeg me af hoe we allebei zo lang zonder adem konden, maar dat maakte niets uit. Gelukkig was Paul in de badkamer, dit was ons moment.